Paarse krokodil

Kent u de Vroonweerseweg? Dat is een prachtige weg, eigenlijke een weggetje, het begint ergens bij Holy en eindigt bij de Woudweg vlak voor het viaduct over de nieuwe verlengde A4.
Het is een weggetje van een paar km lang. Halverwege kruist dit weggetje de drukke Breeweg. De Breeweg was vroeger de sluiproute van Vlaardingen naar Schipluiden en vice versa.

De Vroonweerseweg is een kronkelend asfaltweggetje dwars door het mooie recreatiegebied van Midden-Delfland. Ik loop er heel vaak met de kudde overheen, als ik de opdracht krijg om het gebied van Holy te gaan begrazen.

Het is eigenlijk de enige toegangsweg voor de kudde. Ja, natuurlijk, ik kan ook over de Woudweg naar Holly toe, maar dat is een weg waar regelmatig auto’s, vrachtwagens en tractoren overheen rijden. En tja… zo’n kudde, met al die grazende dieren, die regelmatig wat gras uit de berm wil eten, dat houdt wel op.
Soms vind ik dat wel eens leuk, zeker als de kudde groot is: 400 dieren achter elkaar over de Woudweg. Maar voordat de automobilisten met korte lontjes beginnen te stuiteren, te toeteren of uit hun oren beginnen te roken, steek ik met een brede glimlach mijn duim in de hoogte en maak ik met lichaamstaal duidelijk dat het maar “eventjes” duurt. De adrenalinewaarde van de bestuurder zakt dan meestal wel en gelaten blijft men in een sukkeldrafje achter de kudde aan rijden. Regelmatig zie ik dan daarna dat de automobilist dan maar zijn telefoon pakt en een filmpje of foto maakt van de voortschrijdende kudde. Leuk! Zorg ik er toch maar voor dat ze nog een mooie dag hebben.

Maar, ik moet het niet te gek maken, ik neem dus praktisch altijd de Vroonweerseweg, want dat is namelijk een wandel-/fietspad.

Rood-witte paal
Zo’n asfalt wandel-/fietspad is vaak goed herkenbaar want aan het begin en aan het einde van zo’n pad staat dan een rood/wit paaltje in het wegdek. Deze paaltjes voorkomen dus dat deze paden bereden worden door auto’s.
De wandelaars en fietsers herkennen deze paaltjes direct en weten dat ze op deze paden veilig zijn voor het snelle verkeer, wat hier niet kan en mag komen.

Tot zover niets aan de hand, maar… wat is nu aan de hand? Ergens op een gemeentehuis, of een provinciehuis zit ergens op de 4de verdieping een werkgroep, bestaande uit 4 tot 6 ambtenaren. De werkgroep bepaalt de verkeersveiligheid in het recreatiegebied van Midden-Delfland. De heer Bakema en de heer Veenstra hebben de verantwoording voor de rood/witte paaltjes in dit gebied. Een belangrijke taak, want de veiligheid staat voorop!

Maar nu heeft deze afdeling, zoals zo vele afdelingen, de opdracht gekregen om te bezuinigingen. Zo ook deze twee collega’s. De kosten voor het plaatsen en onderhouden van deze paaltjes lopen in de duizenden euro’s. Bakema en Veenstra hebben het geweldige idee gekregen om 50 % te gaan bezuinigen op de paaltjes. Wat is het plan? De paaltjes die aan het begin én aan het einde van de weg staan, worden weggehaald en slecht één paal wordt geplaatst precies in het midden van de lange weg. Dit is dus inderdaad een bezuiniging van 50 %. Tot zover alleen maar hulde voor dit initiatief.

Praktijk
Elke automobilist die aan het begin van een weg een rood-witte paal ziet staan denkt: “Hé, een rood-witte paal: hier kan/mag ik niet in. Laat ik maar door rijden.”

Maar nu is bij het begin van de weg de rood-witte paal weggehaald. De automobilist ziet geen paal, ziet wel een asfaltweggetje en denkt: “Leuk, een weggetje door de polder. Laat ik die eens nemen.”

Na verloop van tijd, komt de automobilist op dat weggetje een rood-witte paal tegen en denkt: “Holy schapenkeutels, dat is ook levensgevaarlijk. Wie zet hier nu midden op een weg een rood-witte paal neer?” Hij remt gelukkig net op tijd. Staat stil en overziet de situatie.
Hij denkt: “Achteruit de hele weg terugrijden is te link, de polderweg is te smal. Omdraaien en door het weiland? Is te link. Het gras is vaak drassig, kans op een vastloper!”

Er is maar één oplossing… De automobilist schat de situatie nog eens in. Zet de versnelling in zijn één en geeft gas, rakelings langs het paaltje, twee wielen een beetje over de grasrand en... vervolgt zijn weg. Nu maar hopen dat er aan het einde van de polderweg niet nog eens een rood/wit paaltje staat. Met samengeknepen billen rijdt hij de Vroonweerseweg verder af en komt uit bij de Woudweg.
Gelukkig! Geen paaltje en hij denkt: “Ze zijn zeker aan het bezuinigen?”

Bewijs
Nu denkt u misschien dat dit weer een verhaaltje is?
Nee, het is echt waar. Ik loop er nu meer dan 2 maanden regelmatig langs. Ik snap het niet. De hond snapt het niet en de schapen snappen het ook niet. Ik heb wat belletjes gepleegd en uiteindelijk krijg ik een woordvoerster van de heer Bakema en Veenstra te spreken. Het heeft inderdaad waarschijnlijk met bezuinigingen te maken. Ik heb nog enkele kritische vragen gesteld maar mevrouw lachte (schaapachtig) en gaf aan dat dit voor een eenvoudige herder een moeilijke materie is en dat er echt goed is over nagedacht.

Ik loop maar weer verder met mijn kudde, langs het bewuste paaltje. Ach… de schapen vinden het nu wel prima zo, nu kunnen af en toe hun rug schuren aan dat paaltje. Maar mijn hond heeft er niets aan, want het is een teefje, dus ze plast er niet tegen. En ik… Ik denk er het mijne van: “Bezuinigingen?......misschien, of zou het toch met die paarse krokodil te maken hebben?”

Het Zikavirus?

Het schoolreisje met de kudde naar Kijkduin is uiteindelijk goed verlopen. De dames hebben een twee uur lang op de trappen bij de Pokémonpaal van Kijkduin gezeten. Zij hebben in een flits “Misty” en even later ook nog “Groudor” (Pokémonfiguurtjes) voorbij zien komen maar uiteindelijk onder zachte dwang van Kita en Spyk zijn ze teruggelopen naar de polders van Midden Delfland. Het was een heel avontuur maar gelukkig… nu is de rust teruggekeerd.

Heet
Afgelopen dinsdag heb ik weer een heerlijke dag gehad in de polders. Ik had een leuk stel bij mij die voor de rust een dagje mee wilde lopen. Prima. Maar het was deze dinsdag tropisch heet. Ik kon het goed merken aan de dieren. Het was eigenlijk te warm voor de dieren om een lange tocht te maken. We hebben daarom ook maar veel schaduw van de bomen langs de nieuwbouwwijk in Schiedam opgezocht.

Vooral Billy (obesitas-schaap) had het te kwaad. Ik zag wel dat er verschillende dieren op hun knieen lagen om het gras te eten. Op zich is dit geen natuurlijk gedrag. Schapen eten staand en als ze gaan herkauwen doen ze dat of staand of liggend, maar knielend dat zie zie je zelden.

Ik heb het vreemde gedrag wel opgemerkt maar wijtte dit aan de extreme hoge temperaturen en heb er verder niets meegedaan.
Achteraf! Had ik maar eerder aan de bel getrokken! Dat verwijt ik mij zelf nu wel.

In de namiddag zet ik de dieren in de nachtwei, zodat ze de schaduw van de verschillende aanwezige bomen kunnen opzoeken. Ik ga opgetogen en dankbaar naar huis voor deze mooie dag in de polders van Midden-Delfland.

Afzetting?
Twee dagen later (donderdag) krijg ik een telefoontje van een bewoner uit de nieuwbouwwijk van Schiedam. Deze wijk heeft uitzicht op de weides waar de kudde regelmatig aan het grazen is.
Bewoner: “Herder, kunt u naar de kudde komen, want er is iets vreemds aan de hand. Politie is aanwezig en verschillende velden worden afgezet met rood/wit lint.”
Ik: “Wat is er aan de hand dan?”
Bewoner: “Ik weet het niet, maar zo te zien, mag er niemand bij de kudde komen, ik zie verschillende politieauto’s en misschien wel 40 mensen die achter de linten staan.”
Ik: “Heeft u de beheerder/de boer gebeld?”
Bewoner: “Nee, ik heb alleen uw nummer.”
(Ik deel regelmatig mijn visite/herderskaartje uit aan mensen die belangstelling hebben voor de kudde. Wie weet wil men in de toekomst nog eens een familiedag bij de schaapskudde organiseren en dan hebben ze alvast mijn kaartje.)
Ik: “Oke, dank u wel, ik kom er aan.”

Actie!
Snel bel ik de boer.
Ik: “Er is, denk ik, iets mis met de kudde.”
Boer: “Ja, ik weet het, ik ben net gebeld door GZH (Groen Service Zuid Holland), maar ik zit nu in Zeeland, ik kom er aan, hoop er over 2 uurtjes te zijn.”
Ik: “Enig idee wat er aan de hand is?”
Boer: “Verschillende schapen huiduitslag, spier en gewrichtspijn, er schijnen diverse dieren van de pijn op hun knieën te liggen.”
Er schiet een pijnscheut door mij heen. “Holy schapenkeutels… dan had ik dit toch dinsdag moeten melden…”
Ik: “Wat zou het kunnen zijn?”
Boer: “Moeilijk te zeggen, misschien wel een overgekomen virus, misschien is het wel het Zikavirus... De halve wereld is in de zomer in Rio geweest, weet jij veel…”
Ik: “Tja, ik weet het ook niet, ik rij er wel naar toe en zie je daar vanmiddag dan wel.”

Ik hang op en zoek op wikipedia de symptonen en oorzaken van het Zikavirus:
- Koorts
- Ontstekeningen
- Spierpijn
- Gewrichtspijn
- Vormen van huiduitslag
Veroorzaakt door de gele koorts mug (maar… komt niet in Nederland voor). In zeldzame gevallen: sexueel overdraagbaar…

Plotseling denk ik aan cabaretier Hans Teeuwen, hij heeft eens een lied gemaakt over Arjen de herdersjongen die schapen n……
Het - zal - toch – niet – waar – zijn…?

Ik spring in mijn bus en rij behoorlijk snel naar de polder toe. Daar aangekomen zie ik geen 40 mensen maar misschien wel 100 “ramptoeristen”.
Iets verder in het land lopen, achter de rood witte linten, drie mannen met witte pakken aan en met maskers over hun hoofden, zuurstoffles op hun rug.

“Holy schapenkeutels! Hier is meer aan de hand!!”denk ik.
Ik sta tussen de mensen, ik heb geen herderskleding aan en ben dus niet herkenbaar als herder. Het zoomt van de geruchten. Ik hoor zelfs het woord Ebola virus.

Snel google ik Ebola in op mijn smartphone:
- Koorts
- Spierpijn
- Gewrichtspijn
- Vreemde huiduitslag op de romp

Op dat moment zie ik Coen staan. Een natuurliefhebber en hof-fotograaf van de schaapskudde, hij stapt op mij af en schudt mismoedig zijn hoofd. We wisselen kort wat informatie uit en ik zeg hem: “Hier blijven staan worden we niet veel wijzer van. Zullen we via het de groene brug, over het bospad proberen bij de achterkant van de kudde te komen?”
Coen: “Is wel trikkie, maar ik wil wel graag weten wat de dieren nu hebben, als ik de kans krijg maak ik een foto.”
Ik: “Mooi, dan gaan we samen, dan maak jij een foto en dan stuur ik die direct naar mijn zoon, want die weet alles van trips…”
Coen: “Trips??”
Ik: “Laat maar... hij is bioloog, dus die weet alles…, geen tijd om uit te leggen, staat in laatste blogverhaal.”
Coen kijkt mij verbaast aan en haalt zijn schouders op.

Foto
Met gevaar voor eigen leven gaan we op pad… We verlaten de menigte en sluipen over het bospad, springen over een slootje en kruipen langzaam naar de kudde. Het is goed dat ik geen hond bij mij heb. Nu blijven de dieren rustig op hun plek.
Niemand te zien, heel in de verte zie ik de mensen in “asbestpakken” langzaam naderen. Geen tijd te verliezen!

Snel maak ik het geluid van een hitsige ram (werkt altijd) en al snel zie ik enkele geïnteresseerde ooien mijn kant op komen. Coen en ik liggen nog steeds in het gras om maar niet gezien te worden. Eén ooi nadert tot 4 meter en Coen krijgt een prachtige gelegenheid om dit schaap te fotograferen. Plotseling zakt het dier door zijn hoeven, ze steunt op haar knieën en mekkert treurig…

“Gewrichtspijn... ondraaglijke pijnen…” flitst er door mij heen. Vaag zie ik de huidvervormingen of abcessen op de vacht. Coen drukt af, twee, drie keer...
Ik haastig: “Staat het er op? Want ik zie de witte maanmannen dichter bij komen, druk zwaaiend met armen… Coen controleert zijn camera en antwoordt: “Voor de bakker!”
Ik: “Snel, wegwezen, voordat we ook nog eens de bereden politie achter ons aan krijgen.”

We sprinten weg, naar de sloot, springen er over heen, dwz ik…
Coen struikelt net voor zijn afzet en valt voorover in het water. In een split second weet hij zijn camera boven zijn hoofd te houden zodat dit instrument het enige is, dat nog droog blijft. Met het kroost in zijn oren en een kikker in zijn kontzak weet hij het vege lijf te redden en we vervolgen onze weg, achterom kijkend of het witte spook ons volgt.

Maar… gelukkig niets te zien. We lopen nu naar het bospad toe, hijgend staan we nu stil en hebben nu eindelijk de tijd om de foto’s aandachtig te bekijken.
Coen vergroot de foto en ik krijg nu een detail van de huid/schapenvacht te zien.

Ik slaak een zucht van verlichting en fluister: “ Holy… Schapen… Keutels….”
Coen haastig: “Wat is er , wat is er?”
Ik: “Coen, volgens mij is dit geen Ebola of Zikavirus, ik denk dat ik weet wat er aan de hand is met de dieren!”

Heeft u een idee? Bekijk de foto dan eens goed en geef de vermoedelijke oplossing door via info@lexthoen.nl
Onder de goede oplossingen wordt een prijs verloot.

Gay pride in de polder?

Het is een heerlijke dag in de polder. De zon staat hoog aan de hemel en het is warm. Ik loop op sandalen. Ik heb mijn herdershoed op. Ik heb een hekel aan een zonnebril. Als ik hem op heb dan ben ik hem binnen een week kwijt of ik laat weer eens ergens liggen. Nee, die hoed is een goed alternatief. En… ik vind het prettig als ik een gesprek met iemand aan ga dat ik hem of haar recht in de ogen aan kan kijken en andersom dus ook. Dus voor deze herder… geen zonnebril.

Ik heb ook een korte broek aan, lekker luchtig... na afloop altijd even controleren of er geen teken op bezoek zijn gekomen. Een korte broek met deze temperaturen “werkt” prettig. En verder? Tjaaa… ik heb ook mijn lange waxcoat-jas aan. Beetje tegenstrijdig met dit weer… maar dat is nu eenmaal zo. Vijf jaar geleden begonnen als herder. Herkenbaarheid als herder vond en vind ik belangrijk. Dan kan ik natuurlijk zo’n reflectorhesje met de naam Vockestaert erop aantrekken, maar ik heb toch een andere keuze gemaakt. Bevalt me prima, ik hoeft nooit uit te leggen wie of wat ik ben. Daar in de polder loopt niet de politieagent, niet de verpleegkundige of brandweerman, nee daar loopt gewoon… de herder.

Maar nu vandaag, ik twijfel een beetje: lange jas, korte broek. Misschien zet ik de bezoekers in de polder wel op het verkeerde been?
Snel verwerp ik die gedachte. Ik ga met dit weer geen lange broek aantrekken omdat er heel misschien één wandelaar vindt dat dit niet zo hoort.
Ik ben trouwens vandaag ook “op het verkeerde been gezet”. Onderstaande foto heeft mij vandaag “getriggerd”.

“Holy schapenkeutels,” denk ik. “Dat vind ik nu eens een gave actie van de boeren uit Midden-Delfland.” Afgelopen week kwam het dorp Schipluiden negatief in het nieuws. Het nieuws haalde de landelijke kranten en zelf op de tv werd er aandacht aan besteed.
De TU-student Bram Tielen is weggepest uit een studentenhuis in Schipluiden om zijn homoseksuele geaardheid.
Verontwaardigde boeren hebben direct actie ondernomen. Het gemaaide gras wordt in deze tijd altijd ingepakt in zwarte grote balen. Voer voor de winter. I.p.v. zwart plastic hebben ze nu gekozen voor roze plastic.

“Mooie actie” denk ik….” Of zou het een andere actie kunnen zijn?” Ik laat mijn gedachten de vrije loop... Ja maar natuurlijk... dat is het!

Midden-Delfland wil “de stad naar de polder” brengen. Gaaf zeg! Dit wordt de nieuwe Gay Pride, niet in Amsterdam, maar in Midden-Delfland.
Dat met die bootjes door de grachten, tja dat kennen we nu wel. Nee het wordt tijd voor iets anders, iets nieuws! Wat een pr-stunt van de gemeente Midden-Delfland!

Ik zie het al helemaal voor mij: tientallen trekkers met boerenkarren met daarop hossende homo’s en lesbo’s. De boeren, gehuld in roze kiel, rijden hun trekkers zigzaggend om de roze strobalen, hobbelend over de weilanden.
De stoet eindigt bij het gemeentehuis in Schipluiden en heel Nederland, nee……. heel de wereld…. zal zien dat niet enkel de stad Amsterdam maar ook het boerenland zich sterk maakt voor de acceptatie van anders-geaarden.

Bij het gemeentehuis zijn grote tribunes gebouwd. Op de Viptribune zie ik mensen die veel betekenen voor Midden-Delfland. Voorzitter van de Midden-Delfland Vereniging Koos Karssen, Marja van Bijsterveldt, bestuurslid van Vockestaert en toekomstig burgemeester van Delft, van Aertsen en Aboutaleb, respectievelijk burgemeester van Den Haag en Rotterdam, zitten gemoedelijk naast elkaar met een programmaboekje in hun handen. Beide maken zich sterk voor “de groene long” tussen beide steden en ondersteunen ook dit nieuwe initiatief van de boeren. En op de eerste trekker zit voorop de motorkap een jongen te zwaaien... juist ja... het is Bram Tielen, hem wacht een warm onthaal, alsof heel Schipluiden wil zeggen: “Sorry Bram, dit had nooit mogen in het studentenhuis… welkom in Schipluiden!”

De rest van de dag loop ik heerlijk kuierend door de polder met mijn kudde, maar de roze strobalen blijven spoken in mijn hoofd.

De dag nadert zijn einde, ik zet de kudde in de nachtwei en zie plotseling beheerder Aad komen aansjezen met zijn pick-up. Hij stapt uit en begint, zonder dat ik er naar vraag, een enthousiast betoog over de roze strobalen.
Aad: “ Is voor het goede doel, we ondersteunen hiermee Pink Ribbon, een stichting die zich sterk maakt voor mensen met borstkanker, onderzoek naar behandeling, nazorg etc. Jij kent veel mensen, dus zegt het voort en verkoop effe die roze balen…. Ze kosten 25,- euro per baal, grote joekels, maar ja dan heb je ook wat…. De mazzel, Lex, want ik moet weg, heb nog overleg met de boeren…..”
“Oké Aad, ga ik doen, goede zaak, je hoort van me…..”
Hoe breng ik die grote...? Maar weg is Aad. Ik stap mijn busje in, op weg naar huis! En weer denk ik aan die roze strobalen…. Oké, geen Gay Pride in de polder… maar wel een goede actie van de boeren om zich in te zetten voor Pink Ribbon.

Ik besluit om daadwerkelijk die roze dingen te gaan verkopen. Gelukkig krijg ik de luisteraars op mijn hand, ik heb er inmiddels 8 verkocht! Maar… ik loop tegen een logistieke hobbel aan.
Op een verjaardag kom ik in gesprek met vriend Henk. Henk wordt enthousiast van mijn verhaal en besluit om ook één baal van 25,- euro te kopen.

Maar ….
Henk woont aan de Parklaan in Den Haag…
3 hoog…
zonder lift….
En Henk heeft enkel twee goudvissen….

Toch nog maar even met beheerder Aad overleggen of er misschien “een kleiner alternatiefje” bedacht kan worden...

Misschien… een klein roze schapenoormerkje??

Stilte

Het is half mei 2016, een mooie dag in de polder. De hele dag is er wel aanspraak bij de kudde. De ene keer is het een wandelaar, dan weer een opa met kleinkind op de fiets, of een bekende komt even een praatje maken.
In de middag als ik bij het fietspad staat, hoor ik regelmatig een brul van een wielrenner. Dat zijn de Westlanders die de luxe hebben om op een dinsdagmiddag hun trainingsrondje te kunnen maken. Tijd voor een praatje is er dan vaak niet (“er moet getraind worden!”) maar een brul is voor mij voldoende, de meesten ken ik, het is goed zo.

Ontmoeting
Aan het eind van de middag ontvang ik 2 jonge mensen bij de kudde, het is een stel.
De contacten zijn gelegd via de mail. Ik ken ze niet. Nooit ontmoet. De vraag per mail was: “We willen graag een ervaring op doen met natuurbeleving.”

20 minuten voor de afgesproken aankomsttijd is er nog even telefonisch contact. De bezoekers komen uit de stad. Uit Den Haag en zijn nog nooit in Midden-Delfland geweest. Via de telefoon waarschuw ik mijn contactpersoon nog even om niet op de navigatie te vertrouwen, want het is al menig keer gebeurd dat bezoekers over de nieuwe verlengde A4 gestuurd worden en dan is men soms wel een uur heen en weer aan het rijden. Want de afslag naar onze boerderij is niet in het systeem opgenomen.

Iets verlaat komt er een knots van een auto aanrijden. Het stel stapt uit en… ik zie een jong stel, net even in dertig, schat ik. Laat ik ze Marieke en Carlos noemen. Beide goed, netjes gekleed. Het zijn hoogopgeleide mensen. Hij advocaat. Zij werkzaam in de psychiatrie.
Mijn eerste indruk? Hmmmmm…. leuk stel, maar meer een stel wat je vaker op de boulevard van Scheveningen ziet. Of op Denneweg in Den Haag, een straat met allemaal leuke restaurantjes, “The place to be”, dus tja, hoe zeg je dat? Een yuppenstel ? Ja… en dat wil natuurbeleving? Goed, ik zie wel. Ik ga er open in.

Praten en luisteren
Wat volgt is toch een bijzondere aangename middag met twee jonge mensen die vol overgave naar mij luisteren.
Ik vertel met passie over mijn kudde, over mijn hond, over Midden-Delfland, over de leider van de kudde. Over de groepen die ik bij de kudde ontvang, over autistische kinderen, over mensen die ernstig ziek zijn en hun troost en toch ook hun kracht vinden bij de kudde.

Na een uurtje neem ik een “break”. Ik ga op enige afstand van het stel, gewoon even lekker in het gras zitten. Hond Kita naast mij. De meeste schapen zoeken iets verder een bosje op, waar ze heerlijk hun vacht kunnen schuren tegen de bomen. “Nog een weekje en dan gaat de jas uit” denk ik. “Het wordt warmer, het wordt tijd dat ze geschoren worden.”

Marieke zit ook verderop in het gras en maakt foto’s van de dieren, met een prachtige achtergrond van de weilanden en de diverse bomen. Carlos is iets doorgelopen en staat midden in de kudde. Hij beweegt niet kijkt enkel maar, de schapen staan grazend en schurend om hem heen.

En?
Marieke: “Kom even lekker zitten joh…”
Carlos: “Nee, ik blijf hier even staan, ik wil dit voelen...”
En zo blijft Carlos, minuten, minuten lang, op delfde plaats gewoon staan… om zich heen kijkend…
Marieke maakt nog meer foto’s…
Ik aai mijn hond….
Carlos kijkt enkel om zich heen, naar de schapen…

En zo is een ieder even een tijdje met zijn eigen gedachtes bij…….?
Ja, wat is het, waarbij…? De natuur? De stilte? De rust? De schoonheid van het landschap? Of de stilte, de stilte waarin je heel bewust de vele geluiden van de dieren hoort?
De kievit, het lammetje, een opvliegende fazant, de kikkers…
Ik heb geen vooropgezet plan, ik heb geen draaiboek, we hebben ook niets van te voren overlegd, maar dit voelt gewoon goed…

Weer terug
Na enige tijd sta ik op en we gaan weer verder op pad met de kudde.
Ik leer Marieke om met de leider op kop te gaan lopen en we lopen over de Woudweg naar de boerderij. Het einde van de “natuurbeleving” is daar.
Het stel bedankt mij en vertelt mij dat deze middag ze meer gebracht heeft dan ze gedacht hadden. Het heeft ze rust gegeven maar ook inspiratie!
En heel informatie, ze wisten niet dat er zoveel mogelijkheden waren bij een kudde.

Ze vragen mij of ze over een maand of twee, als ik er voor open sta, nog een keer mee mogen lopen, maar dan in stilte…
Even schrik ik… “Heb ik te veel gepraat? Had ik mijn mond meer moeten houden?”
Snel geeft Carlos een korte uitleg. “Als je met elkaar afspreekt om een stuk te wandelen en dan niet te praten dan ervaar je de wandeling heel anders dan als je in gesprek bent met elkaar, wij doen dat wel eens als we in een park lopen. Maar hier is er zoveel meer rust. Ik zou dat wel eens willen ervaren.”
“Ik laat het even bezinken en ik kom er op terug,” zeg ik en we nemen hartelijk afscheid.

Stilte?
Er gaat een dag overheen, ik maak een wandeling, alleen, met mijn honden in de duinen. Ik denk ineens aan een vriend van mij die een week lang in een klooster heeft gezeten, het was een stilteweek.
Hij kwam als een ander mens weer terug in de maatschappij.
Diezelfde avond zit ik achter de computer en zoek op Google: “stilte weekend in klooster”

En waarachtig…
Een scala aan sites worden tevoorschijn getoverd.
Stilte-retraite-bezinning-spirualiteit-mediatie………
Wat een aanbod! Ook nog even naar de prijzen gekeken…
Zo heeee…. Ik heb mijn hele leven geld verdiend, door heel, heel veel te praten... maar zo kan het dus ook.
Een klein ondernemer-stemmetje in mijn hoofd zegt: “Zou dit niet iets heel verfrissend/vernieuwend kunnen zijn? En ik denk aan nieuwe teksten…

“Wees stil en laat enkel de schapen spreken”
“Ervaar de kudde in stilte”
“Gehaastheid slaat om in stilte voor jezelf bij de schapen”
Of misschien wel:
“Kom in stilte tot jezelf en ervaar de kracht van de schaapskudde”

Als ik acht gegadigden heb, dan ga ik het organiseren……. In stilte.

The big five

Ik ben vroeg op pad gegaan met de kudde. Mistflarden zijn nog zichtbaar boven de weilanden. Weldra zal de zon doorkomen en zal het landschap er anders uit zien, dan wat later, rond koffietijd zullen de eerste wandelaars met hun honden de polder ingaan voor “een grote ronde”. Na de lunch zullen de eerste racefietsers komen, soms alleen, soms in groepen.

Maar zover is het nog lang niet. Ik zit op mijn krukje met een bak koffie in mijn hand, terwijl er tegelijkertijd enkele kilometers verderop diverse “binnenmensen” in de rij staan voor het koffiezetapparaat om weldra te gaan “genieten” van hun eerste bekertje instantkoffie alvorens aan het werk te gaan.
Hoe anders is mijn wereld. Zittend op mijn kruk, mijn handen omringen de mok van mijn thermofles, in de hoop dat ze wat opgewarmd worden. Twijfels… handen opwarmen, of… een lekkere slok nemen...

Mijmerend kijk ik naar de kudde, verdeeld over het grote weiland. Plotseling schieten mijn honden overeind, oren gaan omhoog en ze staan op het punt om te gaan rennen. Ik ken de lichaamstaal. Net op tijd roep ik ernstig: “Blijf!” en ja hoor, bijna op hetzelfde moment zie ik tussen de schapen door een haas wegflitsen. Allerlei associaties gaan door mijn hoofd.

De haas lag te slapen: “ze deed een hazenslaapje”. Geschrokken door de lammetjes schoot de haas weg: “ze koos het hazenpad!”
De honden willen maar wat graag de achtervolging inzetten, maar “Blijf” is Blijf! “Ze zijn zo trouw als een hond.”
Maar ik zie ze denken: “Baas mogen we er a.u.b. er achteraan, want we zijn er zo ziek als een hond van...” “Als we hier moeten blijven zitten, dan… zijn wij het haasje.”

Ik kijk de andere kant op en ik denk: “Mijn naam is haas.”
In het andere weiland, aan de andere kant van de sloot, staat een koe. De koe kijkt naar de wegrennende haas. De twee honden kijken elkaar aan en denken: “Tja… je weet maar nooit hoe die koe een haas vangt.”

In de ochtenduren zie ik wel meer een haas wegrennen, maar hoeveel van mijn kennissen zien vandaag de dag nog een haas? De haas behoort volgens mij bij de The Big Five...!
Ja, ik bedoel: “The big five van Midden Delfland”

The big five… ik hoor dat wel eens op een verjaardag. Vage kennissen, familieleden, vrienden, hebben dan al pinguïns gezien, ze hebben in Thailand op een olifant gezeten, de walvissen zijn reeds gespot, van de Amerikaanse Grizzlybeer hebben ze 20 foto’s op hun iPad staan.

Er is een discussie of de Anduscondor óf in Chili óf in Ecuador voorkomt of in... beide landen? 

Komende zomer gaat alweer een gezin (pa, ma en zoontje van zeven) naar Afrika. Ze willen dan “The big five” gaan scoren (leeuw, buffel, luipaard, neushoorn en olifant).

Ze verblijven dan in een kamp (omheind) en slapen in echte tenten (stapelbedden met gaas er over heen en airco) en ze worden beschermd door echte soldaten met geweren (tweede jaars stagiaire dierenverzorging te Johannesburg met kapmes) en horen ‘s nachts in de verte brullende leeuwen (cassettebandje?)...

Sorry, ik chargeer, ik draai door… Het is allemaal schitterend mooi en iedereen moet zeker doen wat hij/zij leuk vindt en wat in zijn mogelijkheden ligt, maar… wie van mijn kennissen, wie van deze bloglezers heeft The big Five van Midden Delfland gezien???

Ik noem ze:
1. De koe
2. Het paard
3. De haas?
4. De grutto?
5. Een schaap van de gescheperde kudde van Vockestaert?

Toelichting: koe en paard, oké, zien we nog regelmatig, toch? Een haas? Wordt wat moeilijker... ja die dingen in een kooi, sorry hoor, maar dat zijn opgesloten konijnen en geen hazen.
Grutto? Een vogel met een lange snavel, het is weidevogel en de weidevogels zijn steeds minder te zien in de polders (grutto, kievit, tureluur).
En tot slot het schaap, neeeee…… niet het schaap op de kinderboerderij, niet het schaap op een weilandje achter hekken, sloten en prikkeldraad, nee… het schaap dat samen met broertjes en zusjes vrij rond loopt in openbare gebieden, zoals in Turkije, in Italië en soms ook nog in Drenthe. De gescheperde kudde! De schaapskudde met de herder en zijn hond, trekkend over de velden…

Eerlijk zeggen...
Heb je ze alle vijf wel gezien? Ga dan met een gerust hart naar het Krügerpark in Afrika op zoek naar The big five. Heb je ze niet alle vijf gezien? Ga dan ook met een gerust naar Afrika, maar kom ook eens langs in Midden-Delfland, in jouw eigen achtertuin. Het is de moeite waard!

The big five van… Midden-Delfland.

Grutto, foto: Jeannemieke Hectors

Verdwenen?

Dinsdag 1 december 2015

In alle vroegte rijd ik naar mijn kudde. Het is nog donker. De eerste jaren als herder had ik altijd maandagavond laat of dinsdagochtend vroeg contact met de beheerder. Ik kreeg dan instructies waar ik die dinsdag moest lopen met de kudde en nog belangrijker: in welke nachtwei de kudde staat. Onze kudde staat het hele jaar buiten, ook in de winter.

We hebben diverse plaatsen waar de kudde verblijft. Natuurlijk enkele weilanden rondom de boerderij, maar ook in Vlaardingen, Holy en in Schiedam, achter boerderij Kalsbeek. Inmiddels na 5 jaar ervaring, weet ik onderhand wel waar ik 's ochtends de kudde kan verwachten.

Afgelopen zondag had ik ook met de kudde gelopen en na afloop had ik de kudde op de nachtwei naast de boerderij gezet. Er staat dan een flexnet om het het weiland met een accu eraan, zodat de kudde daar keurig netjes kan grazen en slapen.

Maandag loopt er geen herder met de kudde, dus dinsdagochtend rijd ik naar de boerderij en loop naar de nachtwei naast de boerderij... Ehhhhh, geen kudde te zien. Hmmm... Beheerder Aad zal de kudde wel achter de boerderij gezet hebben, daar is het wat minder nat, denk ik dan.

Maar nee, ook achter de boerderij geen kudde, weer terug gelopen en voor de boerderij staan de schapen ook niet.

Tja... dan maar weer met hond de auto in, hup op weg naar Holy... ook niets te zien, de laatste plek moet dan achter Kalsbeek zijn, ik parkeer mijn auto op de dam, pak rugtas en hond en... we gaan op stap, maar... ook hier nergens een kudde te zien, niet achter de bosjes, niet in de greppels, de schapen zijn er gewoon niet... Holy schapenkeutels!!!

Nare gedachten gaan er door mijn hoofd. Ze zijn gepikt, in de nachtelijke uren hebben ze met een vrachtwagen de schapen ingeladen, dat is twee jaar geleden ook een keer gebeurd in Limburg. Is het al ramadan? Is het offerfeest? Nee, dat is het al lang geweest. Wat kan het dan zijn?

Hmmm... misschien een nieuwe actie van Wakker Dier of een andere milieubeweging, de plofkip is in de ban, dan zal er ook wel een offensief tegen de kalkoen komen, want het is zo kerst en als alternatief wordt dan straks een lamsbout op de kerstdis geserveerd!

O, o, o, mijn arme schaapjes zijn gejat, ze zitten nu in een donkere vrachtwagen en over een paar weken, hup de oven in, niemand die natuurlijk vraagt, waar komt dat lamsvlees vandaan???

Terneergeslagen stap ik weer mijn auto in en rij terug naar de boerderij. Op de brug over de nieuwe A4 sta ik met de auto even stil, moet ik beheerder Aad al bellen met het slechte nieuws? Ik heb een boterham in mijn hand, maar ik krijg geen hap door mijn keel, weemoedig kijk in de verdiepte tunnelbak van de A4.

Verderop zie ik het nieuwe ecoduct over de A4... over een maandje rijden daar de eerste auto's onderdoor en dan zou ik daar met mijn schapen kunnen lopen...

Ik blijf in gedachten staren naar het ecoduct... maar wat zie ik? Ik zie daar boven het ecoduct wat bewegen... zijn dat de silhouetten van... dieren?

Van de schapen???? Dat kan toch niet! Het ecoduct is bijna net zo zwaar beveiligd als de Guantanamo Bay gevangenis van Amerika.
Snel naar de boerderij en naar het achterste weiland gelopen en ja hoor... de toegang tot het ecoduct is opengebroken! De twee meter hoge bouwhekken liggen op de grond.

Of de zware storm is er debet aan geweest of... schaapleider nummer 007 (James B.) heeft zijn man-(vrouw?)schappen verzameld en en bloc zijn ze tegen de afzetting gaan drukken.

En ik kan u verzekeren, dat als 150 schapen met volle kracht ergens tegen aan duwen dan is er geen hek tegen bestand. Met enig klauterwerk kan ik zo (illegaal) op het ecoduct komen en ja hoor, daar lopen ze. Gelukkig, ze leven nog!

Ik heb ze gevonden en ik heb het zelf opgelost, zonder beheerder Aad en politie te bellen! Hond Kita wordt aan het werk gezet en de kudde komt bij elkaar.

Vanuit de tunnelbak van de A4 hoor ik een hoop geschreeuw, ik kijk over de rand naar beneden, zie ik daar enkele werknemers en een opzichter? Druk zwaaiend met hun armen en schreeuwend proberen ze mij iets duidelijk te maken. "Nu hebben we de poppetjes aan het dansen," denk ik, maar ze kunnen me wat, want het belang van de kudde gaat voorop.
Ik loop naar de rand van het ecoduct, buig me voorover en schreeuw: "Mogge, wat motte jullie?"
En wat er toen gebeurde.....? Dat schrijf ik de volgende keer...

Foto: Robert van der Heijden

Niet ik, maar... de herder

Half april 2015 mooi weer: weinig wind en een stralende zon.

Tientallen dagjesmensen zie ik dan, op de fiets, met skates, een kano, ook wel met een auto die ze dan even 10 min aan de kant zetten voor een snelle “selfie”, de hondenbezitters en de echte wandelaars. Dat zijn de mensen die alle tijd hebben en genieten van het “pure”: de natuur in al haar schoonheid, zij zijn de enige die echt geen haast hebben, zijn vaak nieuwsgierig en stellen vragen. Vaak sta ik dan langs een fietspad of voetpad en dan word ik vanzelf aangesproken.
Op zo’n dag heb ik vaak van die gesprekken 13 in een dozijn, leuk, gezellig en beleefd, maar meestal oppervlakkig. Het zijn de verhalen die ik 's avonds aan de dis met vrouw lief niet hoef te delen.

Maar vandaag heb ik een gesprek gehad met een man (laten we hem Oscar noemen) en het verhaal beklijft, het raakt mij.

Ik ben van het fietspad afgegaan en ik sta 50 meter verder in het open veld, met aan de zijkant een breed water. Er komt een man aangelopen en vanaf de waterkant neemt hij foto’s van de kudde over het water heen. Hij staat op 40 meter afstand. Na een minuut of tien komt hij langzaam mijn kant opgelopen. We groeten elkaar en hij zegt dat hij over het water een mooie foto heeft genomen waarin de weerspiegeling mooi tot zijn recht komt.

Geïnteresseerd vraag ik hem of ik dat even mag zien en hij laat de foto’s op zijn digitale camera zien. We komen in gesprek, maar het verloopt soms met stiltes… Oscar kijkt naar de schapen en soms naar de grond, met z’n armen over elkaar. In eerste instantie maakt hij voor mij een gesloten indruk.

Het gesprek gaat over schapen en op een gegeven moment vertel ik hem dat ik binnenkort met een grote groep naar het land van de schapen ga, Schotland!

Ik verzorg daar in de Highlands een wandelvakantie, ik kijk er naar uit. De lichaamstaal van Oscar verandert en hij begint zachtjes te vertellen: “Schotland, daar ben ik veel geweest, het is het lievelingsland van mij en mijn vrouw.”

Hij vertelt over enkele mooie plekken en steden in Schotland. Plotseling laat hij een grote tatoeage op zijn lichaam aan mij zien, Het eerste wat ik zie is de Schotse vlag: blauw met een wit kruis, dan een kasteel en twee namen en een datum.

“Leg eens uit?” vraag ik hem. En zijn ogen beginnen te twinkelen: “De Schotse vlag! Ons land! We zijn getrouwd op dit kasteel, dit zijn onze namen en natuurlijk de trouwdatum.” Ik ben een paar keer in Schotland geweest en heb verschillende kastelen gezien en vraag hem waar dat kasteel van hem dan staat. Hij vertelt nog wat over het kasteel en de huwelijksreis die daarop volgde in het hoge noorden van Schotland. Zo enthousiast en snel hij praat over deze periode zo abrupt stopt ons gesprek, er valt een stilte… “Vandaag niet aan het werk?” probeer ik nog… “Nee, dit is speciale dag, dan werk ik niet…” antwoordt Oscar.

“Oké.” zeg ik, om aan te tonen dat ik het begrijp maar mijzelf niet wil opdringen… Stilte….

Oscar: “Het is vandaag de sterfdag van mijn vrouw.”
Ik: “Joh, wat erg voor je...”

Stilte.

Ik: “Heb je vrienden, familie die jou vandaag kunnen ondersteunen?”
Oscar: “Ja, genoeg hoor, maar dit moet en wil ik alleen verwerken... In mijn eentje…”

Stilte…

Ik (zachtjes): “Is je vrouw plotseling overleden?”
Oscar naar de grond kijkend: “Nee… kanker.”

Stilte…

Ik: “Lang geleden?”
Oscar: “Vandaag, één jaar geleden!”

Hij neemt afscheid van mij en zegt nog: “Ik mail je die foto van de schapen met de spiegeling in het water nog wel”
Ik kijk hem na en roep nog: “Sterkte vandaag...”

Met zijn handen in de zakken loopt hij het land af richting fietspad, zijn gestalte wordt kleiner…
Mijn gedachten zijn bij hem, hij is alleen… en het verlies en verdriet verwerkt hij vandaag… alleen, zonder familie en vrienden…

En toch… toch heeft hij zijn verhaal verteld… Niet aan mij… Maar aan de herder………

Bed, brood en bad

Als een schaapskudde met herder en hond over de vlaktes loopt, noemt men dit een “gescheperde kudde”. Met een beetje fantasie zie je er het Engelse woord shepherd (herder) in terug.

Als er geen herder bij loopt, dan loopt zo’n kudde op een weiland omgeven met sloten en hekken, of de kudde wordt “ingenet”: er worden plastic netten geplaatst van circa 1 m hoog. Hier wordt een accu op aangesloten, zodat de kudde veilig achter de netten staat en er geen loslopende honden bij kunnen komen.

Ik loop nu 4,5 jaar met een kudde. Het zal u niets verbazen dat ik een groot voorstander ben van de “gescheperde kudde”. Maar ik vraag mij af wat de schapen er nu zelf van vinden, al dat geloop en dan die hond er telkens om heen, is dat nu het ultieme schapenleven? Het antwoord is volgens mij JA! In het begin zag ik niet wat er precies aan de hand was, maar het laatste jaar is er een steeds groter probleem ontstaan...

Stel je voor: de Vlaardingse Vaart loopt van Schipluiden naar Vlaardingen. Mijn kudde loopt ten noorden van deze vaart (Zouteveense polder). Ten zuiden ervan  (Broekpolder) leven ook schaapskuddes, maar deze worden “ingenet”. En aan de Vlaardingse Vaart heb je het prachtige restaurant Vlietzicht (eigenaar Louis) en B&B het Rechthuis, een prachtig monumentaal pand (eigenaar Marja en Jacob).

In het weekend is het daar verschrikkelijk druk, een trekpleister, iedereen wil genieten van het mooie Midden-Delfland. De genoemde locaties zijn een “must” om te vertoeven, maar op zondagavond...? Dan is het muisstil, niemand te zien.

En elke week in de nacht van zondag op maandag, vinden er dierlijke rampen plaats. Wat is het geval? De ingenette schapen van de Broekpolder ontsnappen uit de netten, ze betalen veel vers gras aan een “smokkelschaap” die de weg wijst naar de juiste oversteek bij de Vlaardingse Vaart en dat is ter hoogte van Vlietzicht.

De ingenette schapen hebben namelijk gehoord dat ten noorden van de Vaart het schapenleven veel beter is: er is veel meer gras. Er is zelfs een overschot aan eten, want soms horen ze in de verte echte maaimachines ronken!

Ze hebben ook gehoord dat je daar vrij rond mag lopen. Ja, er zijn wel wat regeltjes, je moet wel een beetje bij elkaar blijven en je wordt een beetje in de gaten gehouden door een hondje, maar ja daar in het noorden ben je wel VRIJ en er is eten in overvloed.

Zondagnacht: Smokkelschaap heeft zijn zakken gevuld met vers gras en pleit hem snel.
De arme schapen zien niets, het is pikdonker, maar ze weten daar... daar aan de overkant, daar is het paradijs, daar gaan we een nieuw schapenleven tegemoet.

Is er een boot? Nee. Ze moeten zwemmend naar de overkant en dat is een groot risico. Want in de Vaart op de bodem leeft Bullebak (een soort monster van Loch Ness).

Bullebak vreet op zondagnacht de helft van de schapen op die oversteken. Van de andere helft, die niet gegrepen wordt, haalt ook niet iedereen de overkant, want een schaap kan eigenlijk niet goed zwemmen.

Gevolg: Louis en Jacob zijn op maandagochtend in alle vroegte de schapenlijken aan het bergen en de geredde schapen vangen ze zelf tijdelijk op. Want als 's middags de dagjesmensen over het trekpad van de Vaart komen, dan moet alles er weer netjes uitzien.

Ja, Midden Delfland is een Walhalla voor mens en schaap!

De instanties in het noorden horen soms wel iets van de problemen bij de Vaart, maar ja, dat is toch eigenlijk een probleem van het zuiden: de Broekpolder. Enne… tja die schapen die wel de overkant halen, worden opgevangen door Louis en Jacob, want die wonen daar bij de grens. Louis en Jacob brengen de geredde schapen bij de plaatselijke boeren die verder voor opvang zorgen. Ik geloof dat er 35 boeren zijn die al schapen hebben opgevangen.

foto: Jeannemieke Hectors

Maar de problemen worden de laatste maanden steeds groter. Niet alleen het gras in de Broekpolder wordt schraler, er worden ook schapen gepest en … er worden zelfs schapen naar de slacht gebracht. Er is eigenlijk een economisch én politiek probleem in de Broekpolder ontstaan. De toestroom naar de Vlaardingse Vaart is niet te stoppen. Het drama wordt steeds groter.

De instanties in de Zouteveense polder worden eindelijk wakker en gaan met elkaar in discussie.
De ene partij zegt: “Stoppen! We hebben genoeg en we moeten meer gaan controleren bij de Vaart en de smokkelschapen moeten we grijpen.” De andere partij in de Zouteveense polder zegt: “Alle schapen die overkomen, moeten we eigenlijk terug sturen. Maar ze hebben wel recht op het minimale, een soort “Bed, Brood en Bad”.

In de schapenwereld heet dat: “Stal, Gras en Scheer” met andere woorden:
- Stal om te slapen en af te lammeren in de winter
- Gras om te eten
- Scheerbeurt om schoon te blijven (zomer)

Alle partijen hebben een week vergaderd, ze zijn er uit! Iedereen is gelukkig!
De oplossing: Louis en Jacob krijgen meer geld, dan kunnen ze een roeiboot kopen en op zondagavond kunnen ze de oevers aan de Broekpolderkant veel beter controleren en misschien pakken ze wel een smokkelschaap en… alle boeren in Midden-Delfland worden gesommeerd om geen schapen meer op te vangen. Alleen de zes grootste boeren in Zouteveense polder mogen de schapen nog opvangen en zorgen voor: “Stal, Gras en Scheer”.

Ik ben herder, gewoon een eenvoudige herder. Ik kan dit probleem niet overzien. Ik denk dat de schapen toch blijven komen en dat er nog steeds schapen zullen verdrinken en dat Louis en Jacob, al hebben ze straks drie roeiboten, het niet meer aan kunnen en… dat de zes grootste boeren straks zeggen: “Nu zitten onze stallen echt vol, hoe nu verder?”

De oplossing? Ach, als alle partijen het in de Zouteveense polder niet op kunnen lossen, dan kan ik dat zeker niet... Ik kan er alleen maar over dromen…

We zorgen dat de schapen in de Broekpolder niet meer gepest worden, we pakken de pesters aan. De smokkelschapen gaan voor altijd de stal in en we zorgen dat er veel meer gras komt te staan in de Broekpolder en ja, dat zou ik mooi vinden, we zetten er een herder bij met een hondje! Dan is daar ook een gescheperde kudde, dan blijven alle schapen gewoon daar, omdat het daar dan ook goed is.

p.s. Voor alle verengingen in Midden-Delfland, herders/eigenaren van ingenette kuddes, alle Louistjes en Jacobussen: niet boos worden, het is maar een blogverhaaltje.

Verdraagzaamheid

Een bewoner die aan de rand van Schiedam woont, uitkijkend op onze prachtige polder, mailde mij deze week een foto van de kudde. Inmiddels heb ik meer dan 1000 foto’s van vele bezoekers ontvangen. Gewoon leuk! Maar bij deze speciale foto dacht ik: “Misschien een aanleiding voor een blogverhaal?”

Na de gebeurtenissen in Parijs worden de tv-avonden gevuld met standpunten en vooral de contrasten, het onbegrip voor elkaar, de intolerantie. Diverse scholen/docenten durven de problematiek en de gebeurtenissen in Parijs zelfs niet meer ter discussie te stellen omdat men “eigen schuld” te horen krijgt. Het begrip verdraagzaamheid is niet meer aan de orde.
Ik zie vooralsnog geen oplossing voor dit wereldprobleem, maar mijn moeder zei vroeger altijd: “Verbeter de wereld, maar begin bij jezelf.”

Toen ik 4 jaar geleden begon als herder in de polder, zag ik tientallen hondenbezitters dagelijks hun hond uitlaten op het zandlichaam van de verlengde A4. Pal naast onze boerderij. Het was een Eldorado voor alle honden: geen verkeer, geen opruimplicht en enkel gelijkgestemden.

Na een jaar werd dit zandlichaam afgesloten voor de hondeneigenaren. De aannemer ging met groot materieel aan de slag en begon aan de aanleg van de A4. De grote prachtige zandbak voor alle honden was verleden tijd. Het gevolg hiervan was dat alle hondeneigenaren de polder in gingen om daar hun honden uit te laten, maar… daar liep ik ook met 400 schapen.

Het eerste jaar leverde dat soms een kleine confrontatie op. De hondeneigenaren moesten ineens hun hond aanlijnen, er lagen hier en daar wat schapenkeutels (zijn veel honden gek op) en ik als aankomend herder was toen als de dood dat er een loslopende hond mijn kudde in zou vliegen. Wat ik in deze tijd wel geleerd heb is dat in gesprek gaan met elkaar praktisch altijd beter is dan keihard mijn standpunt verkondigen en kenbaar maken dat IK mijn werk doe en dat ZIJ zich maar aan moeten passen.

Slechts een enkele keer heb ik meegemaakt dat een hondenbezitter weigerde om zijn hond aan te lijnen en schreeuwde dat ik maar moest oprotten met mijn k*tschapen.

Ach, hoe gaat het nu 3 jaar verder? We komen elkaar dagelijks tegen, soms op grote afstand en dan zwaaien we enkel naar elkaar. En andere keren passeren we elkaar op de voet- of fietspaden, we groeten elkaar en maken af en toe een praatje, het is altijd gezellig.

Ik bedank dan de hondenbezitters altijd voor het aanlijnen en de reacties zijn altijd: “Maar natuurlijk, dat is toch normaal?!”

De verlengde A4 is 40 jaar lang tegengehouden, en nu ligt hij daar bijna klaar...

En wij: hondenbezitters, recreanten en herder met schaapskudde? Wij delen de polder en genieten ieder op zijn of haar eigen manier van de prachtige natuur hier in Midden Delfland. Verdraagzaamheid in de polder, gelukkig het is er nog.

Maar de dieren in de polder? Hoe zit het daar dan mee? De reiger, de valk, de buizerd, de snoek? Zij doden enkel om te overleven, niet voor hun geloofsovertuiging. Er zijn vele diersoorten in de polder, ook zij delen met elkaar de polder, elk diersoort gaat zijn eigen weg, ze leven naast en met elkaar… En soms? Soms zie je ook verdraagzaamheid:

Bovenstaande foto van de heer C. Meeder (dank hiervoor) geeft een prachtig beeld van verdraagzaamheid.

Kunnen schapen vliegen?

Dit is natuurlijk een rare vraag, maar ik kom erop omdat ik aan het begin van het nieuwe jaar alle mails, notulen en foto’s van 2014 even wil ordenen, zodat ik 2015 met een schone lei kan beginnen.

Regelmatig komt er een schoolklas bij de kudde ter educatie. Je kent ze wel: een klas uit de binnenstad, kids zitten hele dagen aan de computer of voor een groot flatscreen en spelen misschien een paar keer week op een Johan Cruyff Court, gemarkeerd door hoge hekken (anders rolt de bal op de tramrails of de honden kunnen vrij op de middenstip een drol draaien).

De kids hebben één keer per maand een les over natuur en 2x per jaar gaan ze de stad uit. Als ze mazzel hebben kan er nog een bus gehuurd worden en rijden ze naar Drievliet of heel misschien naar de Efteling en één keer per jaar mogen de kids naar de natuur: naar de dierentuin, een bijen imker of… naar de schaapskudde.
Vreemd, maar ik besef dan pas dat deze stadskinderen niet weten wat een “kudde” is. Ze hebben wel eens een schaap gezien op de kinderboerderij, maar dat was er meestal maar één.

Het is voorjaar 2014, ik loop met de kudde en alle lammetjes in de polder, het zijn circa 400 dieren. Een geweldige imponerende ervaring voor kinderen die dit nog nooit mee gemaakt hebben.
De kids kijken hun ogen uit en vinden het geweldig wat het hondje allemaal kan. Ik doe de spannende uitleg van de hond: de hond stamt af van de wolf en de schapen zijn bang van een wolf, daarom beweegt de kudde.
De kinderen vinden het geweldig als ik na de commando’s over ga op fluitsignalen. Eén kind merkt op: “Het lijkt net of de herder met een joystick werkt, want het hondje doet precies wat de herder wil met het fluitje”.

Na een uurtje zijn de kinderen aan de massaliteit van de kudde gewend en dan komen de vragen over het hondje, over wat schapen eten, waar de schapen slapen? Of… “Kunnen schapen zwemmen?” “Ja,” antwoord ik dan,“Als een schaap van de brug valt en dat gebeurt nogal eens, dan zwemt hij naar de kant en dan trek ik het schaap uit de sloot.”
Met grote ogen kijken de kinderen en de juffrouw mij aan. “Kunnen schapen vliegen?” is de volgende vraag. De juffrouw begint te lachen, maar de kinderen niet, want ze weten het tegenwoordig gewoon niet met al die games en animatiefilmpjes; de kinderen worden zo vaak voor de gek gehouden. Ik kijk de juffrouw een beetje boos aan en vervolgens geef ik kort antwoord aan de kinderen.

“Ja, soms als ze bang zijn, kunnen schapen vliegen.”

“Herder, kunt u dan een schaap bang maken, dan kunnen we dat zien, want de juffrouw gelooft het niet.”

“Nee, dat doe ik niet, want ik vind het zielig om een schaap bang te maken. Weet je wat, als het een keer gebeurt, dan maak ik een foto en zet hem op mijn blog.”

Beloofd is beloofd en bij het “opruimen van mijn bestanden” kwam ik deze foto tegen:

foto: Leo Olsthoorn

Eén schaap was in het water gevallen en de herder haalt het schaap uit het water, het andere schaap was zo geschrokken dat hij over de brug vloog!!!!!!

Gelukkig!

Tweede kerstdag in de vroege ochtend ben ik weer op zoek gegaan naar de kudde samen met vriend Arie. Arie is ook herder en heeft ook een hond: een grote waakhond, dus niet geschikt voor bij de kudde.
Arie loopt vaak mee in het weekend en heeft zich geconformeerd aan het herderschap: lange jas, hoed, herdersstok. Alleen de hond ontbreekt, best jammer, want zonder hond moet je zelf veel meer hollen!

Wijselijk heeft Arie dus de keuze gemaakt om dan maar met mij en mijn border collie Kita op pad te gaan, maar... dan moet de kudde er wel zijn!
De hele ochtend gezocht maar niets gevonden en rond 12 uur waren we weer terug bij boerderij.
Het is lekker weer en we kijken uit naar de bezoekers. Via dit blog en kranten hebben we een oproep gedaan om mee te helpen met het zoeken naar de kudde. We vroegen ons af hoeveel bezoekers er zullen komen 50? 100?

Om 14 uur komen de eerste bezoekers bij de boerderij. Vrijwilligster Lucia had zelf kerstkoekjes gebakken en dat smaakte best bij een kop koffie. Rond 14.30 uur begonnen de bezoekers met de speurtocht en een goed half uur later had de groep eindelijk de kudde gevonden. De kudde liep tussen de bosschages in de buurt van Schiedam.

"Ik ben meneer Kerst Man en hoe heet jij?"

Tussen de kudde liep een opgewonden standje, rood pak aan, met witte baard en een stomme muts op. Deze meneer had de kudde meegenomen en was de weg kwijtgeraakt, maar hij was ook figuurlijk de weg kwijt, wat een druktemaker!

Gelukkig waren er heel veel kinderen meegekomen, zij konden de netten open zetten en zij wisten de weg terug naar de boerderij. Alle kinderen hielpen mee: de wegen moesten afgezet worden voor het aankomend verkeer en de achterste schapen moesten aansluiten bij de kudde.

De kinderen sluiten het erf van de boerderij af.

Rond 16.00 uur was de kudde gelukkig weer op de boerderij. Er was warme chocolademelk en iedereen warmde zich aan het kampvuur. Herder Arie en ik kijken terug op een geslaagde middag, er waren tussen de 200 en 250 bezoekers, we hebben veel blije gezichten gezien en de kudde is weer terug!

Lekker warm!

Dank aan alle bezoekers en natuurlijk ook de vrijwilligers van Vockestaert. Ik wens je een fijne jaarwisseling.

P.S. Als je nog wilt weten wat de uitslag was van de speurtocht, vraag het via info@lexthoen.nl

Een vreemde kennis

Vrijdagavond bij de kerstborrel van Vockestaert sprak ik even de beheerder. Hij gaf aan dat ik het weekend niet met de kudde hoefde te lopen, want een Amerikaan, een kennis van hem, zou de kudde verplaatsen van Holy naar onze boerderij.

Zo vlak voor de kerstdagen vond ik dit eigenlijk wel best, want ik heb het druk zat. Een weekendje vrij kwam prima uit. De beheerder zelf zou het weekend weggaan, maar hij zou mijn telefoonnummer geven aan zijn kennis.

Ik maakte met iedereen een praatje, kreeg mijn kerstpakket en wilde vertrekken. Door de volle rumoerige zaal liep ik naar de gang en kwam de beheerder nog even tegen. “Wie is die kennis eigenlijk?” vroeg ik hem. “Kees Man,” zei hij vaag met een mond vol pinda’s. “Nooit van gehoord,” dacht ik, ik groette hem snel en ging naar huis met een kist vol natuurproducten uit onze mooie streek Midden-Delfland.

Zaterdagavond krijg ik een “appie” op mijn telefoon: “Herder, ben met kudde walking, I lost the way, kan you helpen? Batterij tel. bijna op, gr. Kerst”

Ik begreep er weinig van en appte terug: “Wie is Kerst?”
Binnen 5 minuten een reply: “I am friend of beheerder, I walk with kudde Vockestaert, heb toestemming, my name is Kerst”

Toen begon het mij te dagen... Die Amerikaan was natuurlijk verdwaald in onze polders. Ik belde hem direct. Tuuuut… tuuuut... “Yes, you’re talking with Kerst Man, met wie spreek…” Tuuuut... tuuuuut...

Verbinding verbroken. “Verdorie,” dacht ik, “zijn batterijen zijn natuurlijk op.” Zondagochtend vroeg ben ik direct met mijn hond Kita gaan zoeken in de polders... maar niets te zien! Geen kudde!

Wat een ramp! Ik heb toen gelijk de politie gebeld! “Meneer de herder, het zijn geen kinderen meer, het zijn volwassen dames, dus dat heeft momenteel bij ons geen prioriteit”
“Ja maar, ja maar…” stamelde ik… “Meneer, goedendag en succes met zoeken…” Tuuut... tuuut...

Ik zit nu met mijn handen in mijn haar, ik zie maar één uitweg en dat is om al mijn kennissen en lezers van dit blog in te schakelen om mee te helpen:

Kom tweede Kerstdag om 14.00 uur naar de boerderij aan de Woudweg 26, Schiedam. We gaan dan rond 14.30 uur op zoek naar die Amerikaan, die meneer Man, Kerst Man, ja, zo heet hij…. En daar is dan ook de kudde… En dan brengen we de kudde naar de boerderij!
We warmen ons daarna bij het kampvuur en eten soep, drinken glühwein of chocomel en enne, enne… en dan hebben we toch met z’n allen een fijne kerst!

Een kerstoproep van een wanhopige herder.

Als er een schaap over de dam is...

Een groep uit de psychiatrie gaat met mij op stap met de kudde. We kiezen voor een gebied met veel smalle paadjes en kleine platte bruggetjes. De schapen hebben niet veel met water en zeker niet zo'n smal plat bruggetje. Ze stoppen dan ook altijd voor een brug. Als ik met de leider (de hamel) voorop loop, is het geen probleem: de hamel volgt mij en de kudde volgt de hamel. Hond Kita zorgt er voor dat de achterste schapen ook meekomen.

Maar als ik met een groep loop, ben ik achter de kudde. Samen met enkele deelnemers hoed ik de kudde: we drijven de schapen rustig naar voren. Aangekomen bij een platte brug, zie je steevast hetzelfde patroon: de schapen stoppen voor de brug. Als de hamel voorop loopt, is er geen probleem. Maar vaak gebeurt het dat de hamel ook achter de kudde bij mij blijft. Hoe lossen we dit op?

Voorzichtigheid is dan geboden. Ik waarschuw de deelnemers om rustig te blijven en enige afstand te houden. Bij te veel druk ontstaat er immers stress bij de kudde en dan willen de schapen allemaal tegelijk over die smalle brug.

De deelnemers stoppen, alles is onder controle, maar door de drukte vergeet ik mijn eigen hond, en die wil natuurlijk vlak achter de schapen zijn, dus... Toch nog enige stress voor de brug! Ik wil Kita terug sturen, maar het is al te laat.

Een deelnemer, die vooraan bij de brug staat, ziet het gebeuren. Zwaaiend met z'n armen schreeuwt hij: "Er is een schaap in het water gedonderd." Ik sta zelf helemaal achteraan de kudde en schreeuw gemaakt paniekerig terug: "Doe wat, anders verzuipt dat beest!"

8 van de 10 deelnemers staan aan de grond genageld, weten zich geen raad, maar 2 deelnemers nemen het initiatief, ze stappen in de slootkant en doen verwoede pogingen om het schaap te redden. Inmiddels ben ik door de kudde lopend, gearriveerd bij de brug.

Als het een lammetje is dan geef ik in zulke gevallen enkel advies wat de deelnemer(s) moet(en) doen. Als het een volwassen schaap is, zal ik assistentie moeten verlenen.

Dit keer is een een volwassen schaap, kop en nek steken nog net boven het water uit. Met de kromming van mijn herdersstaf trek ik een voorpoot van het schaap naar me toe. We pakken het schaap bij zijn vacht en voorpoten beet en met vereende krachten trekken we het schaap op het droge (al gauw met al dat water in zijn vacht 80 kg).

Het schaap sprint de brug over om bij de kudde aan te sluiten. Met m'n handen op mij knieën, speel ik de rol van zeer vermoeide herder. Ik zie dat de twee redders ook na staan te hijgen, we glimlachen, ik loop naar ze toe en geef ze een high five! De andere deelnemers hebben met bewondering toegekeken en een enkeling geeft complimenten aan de redders.

We vervolgen onze weg en na afloop drinken we met z'n allen koffie in de herdershut.

De redding is het gesprek van de dag, de twee redders raken niet uitgepraat en "boerin" Ellen, die voor de koffie en de taart zorgt, hoort alles met veel belangstelling aan.

De deelnemers stappen daarna in het busje met begeleiding en rijden terug naar de instelling. De duimen gaan omhoog, ik zie blije gezichten en ik kijk het busje na over het lange boerenpad.

Dit was voor hen meer dan alleen maar een leuke middag en een lekker stuk taart.
Natuurbeleving, respect voor de dieren, maar vooral... het vergroten van het zelfbeeld en zelfvertrouwen is vandaag aan de orde gekomen! Ik blijf het elke keer zeggen als ik weer een groep heb mogen begeleiden: "De primaire taak van de kudde is het begrazen van dit gebied, maar de meerwaarde zoals hierboven beschreven is, is vele malen groter!"

Gemeentes, provincie, lees dit verhaal! Verlaat het bureau, loop eens mee en ervaar de meerwaarde van de schaapskudde in onze polder!

We kunnen het best, achter elkaar aan!