The big five

Ik ben vroeg op pad gegaan met de kudde. Mistflarden zijn nog zichtbaar boven de weilanden. Weldra zal de zon doorkomen en zal het landschap er anders uit zien, dan wat later, rond koffietijd zullen de eerste wandelaars met hun honden de polder ingaan voor “een grote ronde”. Na de lunch zullen de eerste racefietsers komen, soms alleen, soms in groepen.

Maar zover is het nog lang niet. Ik zit op mijn krukje met een bak koffie in mijn hand, terwijl er tegelijkertijd enkele kilometers verderop diverse “binnenmensen” in de rij staan voor het koffiezetapparaat om weldra te gaan “genieten” van hun eerste bekertje instantkoffie alvorens aan het werk te gaan.
Hoe anders is mijn wereld. Zittend op mijn kruk, mijn handen omringen de mok van mijn thermofles, in de hoop dat ze wat opgewarmd worden. Twijfels… handen opwarmen, of… een lekkere slok nemen...

Mijmerend kijk ik naar de kudde, verdeeld over het grote weiland. Plotseling schieten mijn honden overeind, oren gaan omhoog en ze staan op het punt om te gaan rennen. Ik ken de lichaamstaal. Net op tijd roep ik ernstig: “Blijf!” en ja hoor, bijna op hetzelfde moment zie ik tussen de schapen door een haas wegflitsen. Allerlei associaties gaan door mijn hoofd.

De haas lag te slapen: “ze deed een hazenslaapje”. Geschrokken door de lammetjes schoot de haas weg: “ze koos het hazenpad!”
De honden willen maar wat graag de achtervolging inzetten, maar “Blijf” is Blijf! “Ze zijn zo trouw als een hond.”
Maar ik zie ze denken: “Baas mogen we er a.u.b. er achteraan, want we zijn er zo ziek als een hond van...” “Als we hier moeten blijven zitten, dan… zijn wij het haasje.”

Ik kijk de andere kant op en ik denk: “Mijn naam is haas.”
In het andere weiland, aan de andere kant van de sloot, staat een koe. De koe kijkt naar de wegrennende haas. De twee honden kijken elkaar aan en denken: “Tja… je weet maar nooit hoe die koe een haas vangt.”

In de ochtenduren zie ik wel meer een haas wegrennen, maar hoeveel van mijn kennissen zien vandaag de dag nog een haas? De haas behoort volgens mij bij de The Big Five...!
Ja, ik bedoel: “The big five van Midden Delfland”

The big five… ik hoor dat wel eens op een verjaardag. Vage kennissen, familieleden, vrienden, hebben dan al pinguïns gezien, ze hebben in Thailand op een olifant gezeten, de walvissen zijn reeds gespot, van de Amerikaanse Grizzlybeer hebben ze 20 foto’s op hun iPad staan.

Er is een discussie of de Anduscondor óf in Chili óf in Ecuador voorkomt of in... beide landen? 

Komende zomer gaat alweer een gezin (pa, ma en zoontje van zeven) naar Afrika. Ze willen dan “The big five” gaan scoren (leeuw, buffel, luipaard, neushoorn en olifant).

Ze verblijven dan in een kamp (omheind) en slapen in echte tenten (stapelbedden met gaas er over heen en airco) en ze worden beschermd door echte soldaten met geweren (tweede jaars stagiaire dierenverzorging te Johannesburg met kapmes) en horen ‘s nachts in de verte brullende leeuwen (cassettebandje?)...

Sorry, ik chargeer, ik draai door… Het is allemaal schitterend mooi en iedereen moet zeker doen wat hij/zij leuk vindt en wat in zijn mogelijkheden ligt, maar… wie van mijn kennissen, wie van deze bloglezers heeft The big Five van Midden Delfland gezien???

Ik noem ze:
1. De koe
2. Het paard
3. De haas?
4. De grutto?
5. Een schaap van de gescheperde kudde van Vockestaert?

Toelichting: koe en paard, oké, zien we nog regelmatig, toch? Een haas? Wordt wat moeilijker... ja die dingen in een kooi, sorry hoor, maar dat zijn opgesloten konijnen en geen hazen.
Grutto? Een vogel met een lange snavel, het is weidevogel en de weidevogels zijn steeds minder te zien in de polders (grutto, kievit, tureluur).
En tot slot het schaap, neeeee…… niet het schaap op de kinderboerderij, niet het schaap op een weilandje achter hekken, sloten en prikkeldraad, nee… het schaap dat samen met broertjes en zusjes vrij rond loopt in openbare gebieden, zoals in Turkije, in Italië en soms ook nog in Drenthe. De gescheperde kudde! De schaapskudde met de herder en zijn hond, trekkend over de velden…

Eerlijk zeggen...
Heb je ze alle vijf wel gezien? Ga dan met een gerust hart naar het Krügerpark in Afrika op zoek naar The big five. Heb je ze niet alle vijf gezien? Ga dan ook met een gerust naar Afrika, maar kom ook eens langs in Midden-Delfland, in jouw eigen achtertuin. Het is de moeite waard!

The big five van… Midden-Delfland.

Grutto, foto: Jeannemieke Hectors

Eco-aquaduct

Over enkele weken is het dan zover, het eco-aquaduct wordt op zaterdag 13 juni officieel geopend. Verwacht aantal bezoekers: 3500! Het is geconstrueerd over de verlengde A4, die dwars door het natuurgebied van Midden-Delfland loopt.
Aan het einde van 2015 zullen de eerste auto's over deze nieuwe snelweg rijden. De verlengde A4... door velen geliefd... met name het bedrijfsleven. Maar ook door velen verafschuwd... o.a. door milieu- en natuurverenigingen.

Meer dan 40 jaar is er verzet geweest tegen de aanleg van de verlengde A4. En niet zonder succes. De A4 is nu niet te zien, de weg is in Midden Delfland 7 meter verdiept aangelegd en vlak voor Schiedam duikt deze weg een tunnel in, gaat onder de stad door en sluit aan bij de Beneluxtunnel.

Een groot tegenstander van deze verlengde A4 is mijn neef. Hij heeft zich, met vele andere vrijwilligers, jaren hard gemaakt dat de natuur niet, of in ieder geval zo min mogelijk aangetast wordt in Midden-Delfland. Hij heeft de strijd niet gewonnen, maar... de snelweg is verdiept en... er is een eco-aquaduct gemaakt! De grootste van Europa, ruim 100 m breed, de vaart loopt gewoon door over de A4, een mooie groenstrook is behouden. Hier kunnen de schapen overheen als ze naar een ander gebied verplaatst worden.

Er is een meer gecreëerd, leuk voor outdooractiviteiten en goed voor de waterdieren. Mijn neef (en zijn volgelingen) heeft er o.a. voor gezorgd dat de geluidshinder beperkt blijft en het zicht op het polderlandschap behouden blijft.

Het heeft onze koning behaagd om mijn neef, Henk Tetteroo, te benoemen tot Ridder in de orde van Oranje Nassau. 5 jaar geleden heb ik dezelfde titel mogen ontvangen (verdiensten voor Wollebrandcross en Westerhonkcross). Het is iets waar je niet dagelijks mee te koop loopt, maar waar je wel trots op bent. Ridder Henk heeft dus eigenlijk voor mijn schapen een brug geregeld. Neef, dank je wel!

Onze boerderij waar onze ooien aflammeren grenst aan de verlengde A4 en pal achter onze boerderij is de nieuwe eco-aquabrug. Stiekem, zwaar illegaal en dus zonder toestemming heb ik al een kijkje genomen. Aan alle kanten staan er 3 meter hoge hekken voor om alles en iedereen maar tegen te houden. En dat is maar goed ook, want achter die hekken, op die nieuwe ecobrug is gevaarlijk drijfzand gespoten. Bij de opening 13 juni is de grond opgedroogd en waarschijnlijk al weer begroeid met gras.

Maar een maand geleden, toen ik ging kijken... Levensgevaarlijk! Natuurlijk bleef ik netjes achter het hek, maar ja, doen alle plaatselijke boeren dat ook? Zij hebben toch een beetje het gevoel: "Wij wonen hier al 50 jaar en wat doen die stedelingen met onze grond?!"

Ik kan mij goed voorstellen dat een boer uit deze omgeving voor het melken om 5.00 uur even gaat kijken daar bij dat overstekie. Of misschien 's avonds laat om 23.00 uur, dan is het donker en zijn die stadsmensen al lang klaar met hun werk.

Ik zie het al helemaal voor me: moeder de vrouw, boerin Katoo, denkt: "Boer Arie is nog effe naar zun koeie aan het kieken." Arie had net nieuwe laarzen van de boerin gehad en ging ze even inlopen. Maar Arie gaat niet naar zijn koeien, boer Arie loopt richting de ecobrug, daar klimt hij over het hek, loopt naar de nieuwe ecobrug en neemt een kijkje. Daarna in het holst van de nacht sluipt hij weer terug naar het hek, maar... oweee... Het noodlot slaat toe! Drijfzand!!!!

Boer Arie wordt naar beneden gezogen, hij schreeuwt om hulp, maar de 24 uur draaiende grondbemalingen van de A4 overstemmen zijn geschreeuw.

Er rest hem maar een ding! Boerenwijsheid! Snel kruipt hij uit zijn laarzen en schuift op zijn buik over de zompige bagger naar vaste wal, klimt over het hek, loopt op kousenvoeten terug naar de boerderij, gooit daar zijn bebaggerde blauwe overal in een emmer met water, pakt een douche en kruipt daarna "snel achter de gebreide onderbroek van de boerin Katoo". Niets aan de hand.... Totdat de boerin na 2 weken een bonnetje tegen komt van een tweede stel laarzen... Ja, toen moest Arie wel heel veel uitleggen...

Zomaar een verhaal? Nee hoor, echt gebeurd, kijk maar naar de onderstaande foto. Deze heb ik gemaakt bij de ecobrug, de laarzen staan nog er steeds! Kom op 13 juni maar even langs.

What's in a name

Het is eind november 2014, koud guur weer en weinig volk in de polder. Ik sta met mijn kudde aan de Woudweg en buurman boer Aad komt op een trekker (voor de stadmensen: traktor) langs rijden. Hij stopt en is in voor een praatje.
Weer of geen weer, Aad heeft altijd een goede zin. Ik krijg bij hem vaak een “wij-gevoel”. Samen delen we polder, zijn altijd met de dieren in de weer en het weer houdt ons nooit tegen. Noeste werkers dus, al moet ik wel bekennen dat ik niet veel doe. Het is hond Kita die het werk verricht. Maar het idee dat ik een noeste werker zou zijn spreekt mij erg aan!

Boer Aad vertelt boven het lawaai van de trekker uit, een leuke anekdote. “Hebbie nog die vrouw Annie gezien, die met die grote en kleine hond?” vraagt hij. “Ja, ik zag wel iemand wandelen, maar wat is daarmee?” vraag ik.
“Nou, dat zit zo.” vervolgt hij, “Dat vrouwtje woont in dat huis daarginter en zij houw alles een beetje in de gate. In het voorjaar belde ze me op en vertelde dat een koe bij haar achter op ut land zo raar deed.”
Ik er naar toe op mijn quad, was dat beessie aan het kalven zeg, maar het ging goed! Moes nog wel knap mijn best doen, maar alles goed gekomme. Nou moet elk kalf bij mij wel effe een naam hebbu, dus ik vraag aan dat vrouwtje: hoe heet je, vrouwtje?”

“Annie,” zei ze. “Nou, dan heet dit kalfje voortaan Annie, Annie 1, want ik ben je erg dankbaar dat je gebeld hebt, want anders was het wellicht fout gegaan.”
Ik vind het een mooi verhaal en ik steek mijn hand op als groet, Aad grijnst, steekt z’n klauw op en geeft gas.

Het toeval wil dat ik een week later deze vrouw in de polder tegenkom. Het is regenachtig en ik heb de hele ochtend nog niemand gesproken. De vrouw loopt de kudde tegemoet, voor haar een grote hond en pal er achter een klein keffertje.
Ik loop even naar haar toe en zegt tegen haar: “Klopt het dat u naar een koe vernoemd bent?” En terwijl ik dat zeg, besef ik, dat dit nu niet de meeste succesvolle openingszin is, als je een vrouw voor het eerst ontmoet. Ze kijkt mij vragend aan. Snel corrigeer ik mijzelf en vraagt met een glimlach: “Of is er een koe naar u genoemd?”

Het ijs is gebroken en de anekdote van boer Aad wordt nogmaals herhaald. Daar staan we dan, in de regen, de schapen grazen met de kont in de wind en haar honden en mijn hond wachtend op wat komen gaat, want… het is ten slotte “hondenweer.”
Tijdens het gesprek zie ik opeens een papegaai op haar onderarm zitten, zonder touwtje of ketting en ik stel geïnteresseerd enkele vragen over de papegaai. De vogel gaat altijd mee als de honden uitgelaten worden en ze vliegt nooit weg.

Ik vind het heel bijzonder. We nemen afscheid en zij vervolgt haar weg over het wandelpad, met de grote hond, met daarachter het keffertje en op haar horizontaal gehouden onderarm de papegaai. Ik kijk haar na... Zomaar een ontmoeting in de polder, en toch vind ik zulke gesprekken mooi. In de verte verdwijnt ze achter de bosjes. Ik heb haar daarna nooit meer gezien.

Haar naam is Annie, nee niet Annie 1, dat is weer een andere… maar die heeft geen papegaai.