Buschauffeur komt wat later thuis...

Ik krijg wel eens de vraag van een bloglezer: "Hoe verzin je toch telkens die verhalen?" Welnu ik moet de vragensteller teleurstellen, want ik verzin de verhalen niet! Elk verhaal is waar gebeurd, alleen de namen van de hoofdrolspelers zijn gefingeerd i.v.m. de privacy. Elke week gebeurt er wel iets bij de kudde of ik maak wel iets mee als herder bij een lezing of bij een demonstratie met vijf schapen en de hond.

Wat vooraf ging:
Het is kersttijd, er is aan Vockestaert gevraagd of het mogelijk is om vijf schapen te leveren voor een kerstevenement in de stad. Boer Aad neemt dat op zich. De schapen die vooraan lopen in de kudde (vaak de makste schapen) worden vroeg in de ochtend in een trailer gezet en Aad brengt ze naar de stad.

De schapen blijven daar de hele dag en in de avond haalt Aad de vijf "gelukkigen" weer op. Het is donker en dan wordt het moeilijk om deze schapen weer bij de kudde te brengen en Aad zet ze daarom maar even bij de boerderij. De kudde verblijft elders op een nachtwei. Ik weet niet wat er dan precies gebeurt bij zo'n kerstevenement in de stad, maar ik kan mij zo voorstellen dat veel bezoekers de schapen even willen aaien en dat er veel eten (illegaal) aan de schapen gegeven wordt.

En wat er gebeurde:
De volgende ochtend geef ik een demo bij de boerderij. De groep van een computerbedrijf uit Sliedrecht, komt met een bus aan en ik zie de mensen uitstappen. Kraag omhoog en handen in de zakken. "O, o, daar gaan we weer!" denk ik. Ondanks eerdere adviezen en afspraken die ik gemaakt heb via de mail, zie ik dat bijna niemand extra laarzen of bergschoenen heeft meegenomen.

Kantoormensen hebben vaak geen idee hoe drassig en modderig het is momenteel in de weilanden. Zij denken: het is een zachte decembermaand en het gras is groen, dus niets aan de hand.
Wel ik kan u vertellen, dat als een groep van 20 personen tien minuten op het zompige gras staat te drentelen, dat het dan een grote baggerpoel wordt.

Aangekomen nemen we eerst even een bak koffie, even "aarden" en dan snel enthousiast aan de slag.
Contactpersoon vond het wel "leuk" als het schapenhoeden voor iedereen een verassing zou zijn. Dus niemand weet wat we gaan doen! Welnu ik kan u verzekeren dat niet iedereen dat "leuk" vindt, als men onverwachts met goede schoenen het weiland in moet. Een enkeling vraagt naar een alternatief: "Is er ook een beautycentrum...? Kunnen we ook een workshop pitriet-vlechten volgen...?"
Alle vragen moet ik met nee beantwoorden...

Ik ga enthousiast beginnen met mijn verhaal. Tja... Je moet er toch maar wat van maken, toch? De kern van mijn introductie is dat de hond afstamt van de wolf en dat de schapen als de dood zijn van wolven (dus ook van mijn hond!) en... schapen zijn vluchtdieren, bij de minste onraad zoeken ze elkaar op en gaan er vandoor (maar dat verloopt vandaag anders...).

Oké, de deelnemers luisteren aandachtig. En ik ga aan de slag met hond Kita. Het weiland is erg drassig, dus Kita kan moeilijk snelheid maken, maar... Ze heeft er ook géén zin in, dat is voor mij helemaal nieuw, ze is altijd gretig, maar vandaag is ze niet bij de les. En waarom? Ik weet het niet, geen idee, misschien te moe?

Snel improviseer ik en ga samen met de hond de schapen ophalen en dat gaat dan wel prima. Ik vertel het een en ander over de schapen en ik laat de bezoekers een parkoers lopen met de schapen, zonder hond.
De leider van de kudde wordt gelokt met biks zodat de rest kan volgen. Dat gaat redelijk goed, maar na een minuut of tien zie ik de schapen stilstaan, ze eten geen biks meer!!!! En... ze zijn niet vooruit te branden! Ik stuur de hond er nog een keer op af, maar de schapen vinden het allemaal wel best. En de hond? Die gaat gewoon bij de schapen liggen...

Dus snel de deelnemers achter de schapen gezet en gezegd: "Breng ze maar hier heen."
Normaal gesproken lopen de schapen direct van de mensen af en als de deelnemers dan een "halve kom" achter de schapen maken, kunnen de schapen in alle rust bij de afgesproken plaats komen.
Maar nu???? De schapen doen he-le-maal niets!!!

"Rustig blijven lex, geen paniek, bedenk wat anders" Zeg ik tegen mijzelf, want ja, deze mensen komen wel om vermaakt te worden en spannende dingen te doen. Ik zie de mensen achter de schapen met hun armen zwaaien, maar nog steeds geen beweging. De schapen hebben op het kerstevent waarschijnlijk veel gegeten en veel mensen gezien, want ze vinden het allemaal wel best.

Als laatste redmiddel schreeuw ik tegen de mensen: "Duw ze maar aan" "Uhhh, hoe bedoelt u, meneer?" "Nou, gewoon, net als een auto met pech..." antwoord ik.
"Blijf achter de schapen en breng ze maar hier heen" en ja hoor, handen uit de mouwen, de groep gaat aan het werk! Een dame vraagt nog: "Mag ik die groene vlek achter op zijn rug aanraken? "
"Ja hoor, mevrouw, maar niet te hard, want die groene vlek betekent dat het schaap drachtig is".

Wat volgt is een komisch tafereel: vijf, zes kantoorlieden op mooie schoenen duwen een paar drachtige schapen voort over de zompige veenlaag van Midden-Delfland. Daarachter nog enkele dames die zojuist te horen hadden gekregen van een collega: "Nee niet de groene verf aanraken, want die is nog nat..."
Uiteindelijk weet men de kudde al duwend bij de stal te krijgen. Er worden nog enkele vragen gesteld en we nemen afscheid. Ik kijk de groep nog even na. Met hun natte schoenen onder de bagger, stappen de mensen de bus in, op naar Sliedrecht.

De buschauffeur zal wel een uurtje later thuis zijn... een warm soppie over de busvloer zal wel nodig zijn.... Schappenstront in combinatie met veenbagger koekt snel aan...

Bent u nu…?

Zo nu en dan word ik uitgenodigd om een lezing of presentatie te geven voor een vereniging, voor een gezelschap, voor een bedrijf of voor een school.
In de maand december is er altijd wel een school die de kerstsferen wil verstevigen met een levende stal of het uitnodigen van… een herder.
Elk jaar krijg ik wel zo’n uitnodiging en op zich vind ik het leuk om te vertellen over de schaapskudde, maar… richting kerst wordt ook wel een beetje verwacht dat er een soort kerstverhaal verteld wordt. Dat vind ik wel een uitdaging en ik verdiep mij er dan in wat ik ga vertellen en aan welke groep. Ik neem altijd mijn hondje mee en dat is voor elke groep leuk om mee te maken.

Ik kom dan met mijn lange jas, hoed en herdersstaf binnen en met… mijn hond. Ik doe dan wat trucjes met de hond en de kinderen vinden het geweldig. Daarna volgt een korte uitleg wat een herder doet en vervolgens vertel ik een spannend verhaal wat ik meegemaakt heb met de kudde in de koude polder. Maar… een verhaal vertellen aan groep 7 en 8 is heel anders dan een verhaal vertellen aan groep 1 en 2.

Dit doet mij denken aan een uitnodiging van enkele jaren geleden toen ik gevraagd werd om in Hoek van Holland op een basisschool een verhaal te komen vertellen.
Het zou dit keer gaan om de echte kleintjes, groep 1 en 2, de kinderen zijn dus net 4 jaar en zitten dus pas een paar weekjes op school. Ik vraag mij wel eens af of de juffen, de mamma’s en de directies van scholen stil staan bij de emotionele achtbaan die peutertjes van 4 jaar moeten ondergaan.

Een korte toelichting:
Het peutertje van 4 jaar komt in september voor het eerst op school, onttrokken aan de moederliefde moet zo’n peutertje ineens in een kring gaan zitten met 30 andere vreemde kinderen. Mama zwaait nog een keertje en daarna zit de peuter volledig in een nieuwe vreemde grote wereld.

Het kost weken voordat zo’n kleintje daar aangewend is. En als dan dat peutertje eindelijk een beetje gewend is aan het “schoolritme” staat de “herfstvakantie” voor de deur. Voor ouders en juffen een heel normaal fenomeen, maar weet zo’n peutertje veel, moet zo’n kleintje op eens een week lang naar opa en oma… Wel leuk hoor, maar daarna moet peuter weer naar school en het duurt natuurlijk weer enkele weken dat peuter dáár weer aangewend is.

Eindelijk zit peuter half november lekker in zijn vel, begint het hele circus van Sinterklaas… En dan de discussies over Zwarte Piet, gekleurde Piet, schoen zetten, Sinterklaasjournaal, Sint komt bij de gym, Sint komt op school, Sint komt bij de Jumbo, Sint komt bij voetbal en dan aan het einde van dit kinderfeest: pakjesavond, veel cadeaus en heel veel snoep en daarna lekker even rustig bij komen op de rustige schooldagen.

Niks hoor! De stoomboot is nog niet uitgevaren of de juffen op school zijn al kersttakken aan het ophangen, er worden tekeningen gemaakt van kerstbomen, van kerstballen, van de kerstster…
En de juf vertelt elke dag nieuwe verhalen over… Maria? Drie wijzen uit het oosten? Het kindeke Jezus? De os? Veel grote mensen weten amper wat een os is, laat staan een peuter van 4 jaar...

En dan hebben we ook nog: de ezel... de schaapjes... de herder… Een kribbeke… al-le-maal vreemde nieuwe begrippen.
Ik kan mij voorstellen dat het allemaal een beetje veel is voor een peuter van 4 jaar, het is moeilijk om dit allemaal te onthouden.

Maar goed, dit is de werkelijkheid. De grote mensen willen dit nu eenmaal… Zij vinden het allemaal heel gewoon en zo doen zij het al jaren en de kinderen snappen het wel…
Welnu… ik heb soms mijn twijfels. Ik vraag mij wel eens af wat gaat er allemaal om in die koppies van die kinderen? Is het allemaal niet te veel?

Goed, ik ben dus uitgenodigd op een basisschool. Ik heb mijn verhaal goed voorbereid en ik loop op een maandagmiddag, net na Sinterklaas, de school in Hoek van Holland binnen. De conciërge vangt mij op en begeleidt mij naar de gymzaal. De gymzaal is half verduisterd, een enkel lampje in het berghok is nog aan. Ik zie in het het berghok nog wat Sinterklaasspullen staan. Midden in zaal tegen de muur staat een kerstboom met lichtjes (gezellig??) en daarnaast staat een stoel, “mijn stoel”, mijn troon.

De kinderen zitten op gymbanken in een halve cirkel. Het zijn ongeveer 80 kids. Het is muisstil als ik langzaam de gymzaal binnen schrijd. Ik word naar mijn stoel gebracht en neem rustig plaats. Ik sla mijn lange jas, achter mij, over de stoel heen, leg de hond naast mij neer en aan de andere kant leg ik mijn herdersstaf. Ik ben er klaar voor!

Maar... voordat ik nog maar één woord gezegd heb, staat er een dreumes van 4 jaar op. Hij zit op de eerste bank vlak voor mij. “Ja ventje, wat is er? Wat wil jij vragen?” zeg ik lief tegen hem.

Het is muisstil en het ventje steekt zijn vingertje op, vraagt zenuwachtig en stotterend:

B..bb....be..ben… bent u nou …..Jezus??

foto: Jeannemieke Hectors

Kopje koffie, glazenwasser?

Ik bevind mij op streng verboden gebied. Het ecoduct over de nieuwe verlengde A4. Dit gebied is nog niet vrijgegeven. De kudde is deze nacht door de afzetting van het ecoduct gebroken en loopt nu op het ecoduct. Hond Kita heeft de kudde opgehaald en ik ben van plan om stilletjes met “de Noorderzon” te vertrekken. Plotseling hoor ik een hoop geschreeuw uit de 7 meter verdiepte tunnelbak van de A4…

Ik buig lichtjes over de borstwering en kijk naar beneden en zie in de bak op circa 100 meter afstand enkele werklui staan in reflecterende werkkleding. Gezwaai en geschreeuw: “Mot… ggrrvvfdf...fie?

Niet verstaanbaar voor mij. “Watte?” schreeuw ik terug… “Kooooooffie?” wordt er nog harder terug geschreeuwd. “Ja best”, ik begrijp niet echt wat hij bedoelt, waarschijnlijk denkt hij dat ik straks in de polder met de schapen koffie ga drinken Maar dat was het niet.

Hij schreeuwt terug: “Melk en suikerrrrrrr?” Hè?” denk ik, “Wil hij mij een bak koffie aan bieden?”  Maar ik zie nergens een trap naar beneden, en trouwens dat kan niet want ik loop hier op het ecoduct 7 meter hoog met 150 schapen… Ik schreeuw terug: “Nee, zwart…” en blijf vervolgens enige tijd naar beneden de bak in kijken, ben heel benieuw wat er gaat komen… En wat er dan gebeurt vind ik geweldig!

Eén van de werkers stapt in zo’n karretje, een soort hoogwerker, ik weet niet precies hoe zo’n ding heet. Hij rijdt naar het ecoduct, zet dat ding 2 meter voor het ecoduct stil, drukt op een andere knop en ik zie zo dat bakkie met die werknemer naar boven komen.

Op 7 meter hoogte laat hij het bakkie abrupt stoppen en hij is nu op dezelfde hoogte als ik. Hij rijdt nog één meter naar voren en stopt. In zijn hand een wit bekertje gevuld met warme koffie!

Hij geeft mij het bekertje en zegt: “Ik ben Robert, de hoogwerker” “Lekker, ik heb trek in een bakkie, ik ben Lex, de herder.” Er volgt een kort gesprekje. Robert woont in Limburg en zit élke dag voor vijven in zijn auto “Ben ik net voor de files hier op m’n werk, ik begin dan in het donker en ik heb vanochtend nog een mooie foto van jouw kudde en het ecoduct genomen.”

Hij laat mij de foto zien en hij appt zijn foto (ja, die van het vorige blogverhaal).

Ik vraag hem of ik de foto mag gebruiken voor pr of voor mijn blog.
“Prima, joh, dat vind ik best, zet dan wel even mij naam er bij.” We nemen afscheid en een ieder gaat aan het werk. Hij in de tunnelbak op zijn hoogwerker en ik met de schapen de polder in…

Later op de dag denk ik terug aan onze ontmoeting… en ik denk: zo zou het elke morgen moeten zijn… zo zou iedereen moeten beginnen… Nee, ik bedoel niet dat iedereen in een hoogwerker moet gaan staan om een bak koffie weg te geven, nee gewoon… elkaar even gedag zeggen, vragen hoe het is en elkaar een prettige werkdag te wensen… (de Fransen zijn daar trouwens veel beter in).

Robert de hoogwerker gaat de wereldproblematiek niet oplossen, maar hij zorgt er wel voor met zijn gebaar dat minimaal 2 mensen deze dag opgewekt beginnen. “Het zijn de kleine dingen die het doen.”

Als we dat vanaf nu allemaal in Nederland gaan doen, gewoon opgewekt “goedemorgen” zeggen, kort praatje, kost niets en echt… ik denk dat we er opgewekter van worden en misschien ook wel verdraagzamer… want ik heb het idee dat er wel wat mensen zijn met “korte lontjes”.

Over lontjes gesproken… nog een paar weken en dan is het zover. Honden en schapen hebben een hekel aan vuurwerk, ik hoop dat er een beetje rekening mee gehouden wordt.

O ja, we krijgen eerst nog Kerstmis.

Ik wens u fijne dagen en als u zich op Tweede kerstmiddag verveelt, kom dan even naar de boerderij aan de Woudweg 26 te Schiedam. De kerstman en de schapen zijn er, we hebben een kampvuur met marshmallows, glühwein en warme chocolademelk, voor de kinderen is er een leuke speurtocht, want het verloren schaap moet terug gevonden worden. Start van de speurtocht is van 14.00-14.30 uur. Entree: vrije gift. Meer info zie hier.

Verdwenen?

Dinsdag 1 december 2015

In alle vroegte rijd ik naar mijn kudde. Het is nog donker. De eerste jaren als herder had ik altijd maandagavond laat of dinsdagochtend vroeg contact met de beheerder. Ik kreeg dan instructies waar ik die dinsdag moest lopen met de kudde en nog belangrijker: in welke nachtwei de kudde staat. Onze kudde staat het hele jaar buiten, ook in de winter.

We hebben diverse plaatsen waar de kudde verblijft. Natuurlijk enkele weilanden rondom de boerderij, maar ook in Vlaardingen, Holy en in Schiedam, achter boerderij Kalsbeek. Inmiddels na 5 jaar ervaring, weet ik onderhand wel waar ik 's ochtends de kudde kan verwachten.

Afgelopen zondag had ik ook met de kudde gelopen en na afloop had ik de kudde op de nachtwei naast de boerderij gezet. Er staat dan een flexnet om het het weiland met een accu eraan, zodat de kudde daar keurig netjes kan grazen en slapen.

Maandag loopt er geen herder met de kudde, dus dinsdagochtend rijd ik naar de boerderij en loop naar de nachtwei naast de boerderij... Ehhhhh, geen kudde te zien. Hmmm... Beheerder Aad zal de kudde wel achter de boerderij gezet hebben, daar is het wat minder nat, denk ik dan.

Maar nee, ook achter de boerderij geen kudde, weer terug gelopen en voor de boerderij staan de schapen ook niet.

Tja... dan maar weer met hond de auto in, hup op weg naar Holy... ook niets te zien, de laatste plek moet dan achter Kalsbeek zijn, ik parkeer mijn auto op de dam, pak rugtas en hond en... we gaan op stap, maar... ook hier nergens een kudde te zien, niet achter de bosjes, niet in de greppels, de schapen zijn er gewoon niet... Holy schapenkeutels!!!

Nare gedachten gaan er door mijn hoofd. Ze zijn gepikt, in de nachtelijke uren hebben ze met een vrachtwagen de schapen ingeladen, dat is twee jaar geleden ook een keer gebeurd in Limburg. Is het al ramadan? Is het offerfeest? Nee, dat is het al lang geweest. Wat kan het dan zijn?

Hmmm... misschien een nieuwe actie van Wakker Dier of een andere milieubeweging, de plofkip is in de ban, dan zal er ook wel een offensief tegen de kalkoen komen, want het is zo kerst en als alternatief wordt dan straks een lamsbout op de kerstdis geserveerd!

O, o, o, mijn arme schaapjes zijn gejat, ze zitten nu in een donkere vrachtwagen en over een paar weken, hup de oven in, niemand die natuurlijk vraagt, waar komt dat lamsvlees vandaan???

Terneergeslagen stap ik weer mijn auto in en rij terug naar de boerderij. Op de brug over de nieuwe A4 sta ik met de auto even stil, moet ik beheerder Aad al bellen met het slechte nieuws? Ik heb een boterham in mijn hand, maar ik krijg geen hap door mijn keel, weemoedig kijk in de verdiepte tunnelbak van de A4.

Verderop zie ik het nieuwe ecoduct over de A4... over een maandje rijden daar de eerste auto's onderdoor en dan zou ik daar met mijn schapen kunnen lopen...

Ik blijf in gedachten staren naar het ecoduct... maar wat zie ik? Ik zie daar boven het ecoduct wat bewegen... zijn dat de silhouetten van... dieren?

Van de schapen???? Dat kan toch niet! Het ecoduct is bijna net zo zwaar beveiligd als de Guantanamo Bay gevangenis van Amerika.
Snel naar de boerderij en naar het achterste weiland gelopen en ja hoor... de toegang tot het ecoduct is opengebroken! De twee meter hoge bouwhekken liggen op de grond.

Of de zware storm is er debet aan geweest of... schaapleider nummer 007 (James B.) heeft zijn man-(vrouw?)schappen verzameld en en bloc zijn ze tegen de afzetting gaan drukken.

En ik kan u verzekeren, dat als 150 schapen met volle kracht ergens tegen aan duwen dan is er geen hek tegen bestand. Met enig klauterwerk kan ik zo (illegaal) op het ecoduct komen en ja hoor, daar lopen ze. Gelukkig, ze leven nog!

Ik heb ze gevonden en ik heb het zelf opgelost, zonder beheerder Aad en politie te bellen! Hond Kita wordt aan het werk gezet en de kudde komt bij elkaar.

Vanuit de tunnelbak van de A4 hoor ik een hoop geschreeuw, ik kijk over de rand naar beneden, zie ik daar enkele werknemers en een opzichter? Druk zwaaiend met hun armen en schreeuwend proberen ze mij iets duidelijk te maken. "Nu hebben we de poppetjes aan het dansen," denk ik, maar ze kunnen me wat, want het belang van de kudde gaat voorop.
Ik loop naar de rand van het ecoduct, buig me voorover en schreeuw: "Mogge, wat motte jullie?"
En wat er toen gebeurde.....? Dat schrijf ik de volgende keer...

Foto: Robert van der Heijden