Bent u nu…?

Zo nu en dan word ik uitgenodigd om een lezing of presentatie te geven voor een vereniging, voor een gezelschap, voor een bedrijf of voor een school.
In de maand december is er altijd wel een school die de kerstsferen wil verstevigen met een levende stal of het uitnodigen van… een herder.
Elk jaar krijg ik wel zo’n uitnodiging en op zich vind ik het leuk om te vertellen over de schaapskudde, maar… richting kerst wordt ook wel een beetje verwacht dat er een soort kerstverhaal verteld wordt. Dat vind ik wel een uitdaging en ik verdiep mij er dan in wat ik ga vertellen en aan welke groep. Ik neem altijd mijn hondje mee en dat is voor elke groep leuk om mee te maken.

Ik kom dan met mijn lange jas, hoed en herdersstaf binnen en met… mijn hond. Ik doe dan wat trucjes met de hond en de kinderen vinden het geweldig. Daarna volgt een korte uitleg wat een herder doet en vervolgens vertel ik een spannend verhaal wat ik meegemaakt heb met de kudde in de koude polder. Maar… een verhaal vertellen aan groep 7 en 8 is heel anders dan een verhaal vertellen aan groep 1 en 2.

Dit doet mij denken aan een uitnodiging van enkele jaren geleden toen ik gevraagd werd om in Hoek van Holland op een basisschool een verhaal te komen vertellen.
Het zou dit keer gaan om de echte kleintjes, groep 1 en 2, de kinderen zijn dus net 4 jaar en zitten dus pas een paar weekjes op school. Ik vraag mij wel eens af of de juffen, de mamma’s en de directies van scholen stil staan bij de emotionele achtbaan die peutertjes van 4 jaar moeten ondergaan.

Een korte toelichting:
Het peutertje van 4 jaar komt in september voor het eerst op school, onttrokken aan de moederliefde moet zo’n peutertje ineens in een kring gaan zitten met 30 andere vreemde kinderen. Mama zwaait nog een keertje en daarna zit de peuter volledig in een nieuwe vreemde grote wereld.

Het kost weken voordat zo’n kleintje daar aangewend is. En als dan dat peutertje eindelijk een beetje gewend is aan het “schoolritme” staat de “herfstvakantie” voor de deur. Voor ouders en juffen een heel normaal fenomeen, maar weet zo’n peutertje veel, moet zo’n kleintje op eens een week lang naar opa en oma… Wel leuk hoor, maar daarna moet peuter weer naar school en het duurt natuurlijk weer enkele weken dat peuter dáár weer aangewend is.

Eindelijk zit peuter half november lekker in zijn vel, begint het hele circus van Sinterklaas… En dan de discussies over Zwarte Piet, gekleurde Piet, schoen zetten, Sinterklaasjournaal, Sint komt bij de gym, Sint komt op school, Sint komt bij de Jumbo, Sint komt bij voetbal en dan aan het einde van dit kinderfeest: pakjesavond, veel cadeaus en heel veel snoep en daarna lekker even rustig bij komen op de rustige schooldagen.

Niks hoor! De stoomboot is nog niet uitgevaren of de juffen op school zijn al kersttakken aan het ophangen, er worden tekeningen gemaakt van kerstbomen, van kerstballen, van de kerstster…
En de juf vertelt elke dag nieuwe verhalen over… Maria? Drie wijzen uit het oosten? Het kindeke Jezus? De os? Veel grote mensen weten amper wat een os is, laat staan een peuter van 4 jaar...

En dan hebben we ook nog: de ezel... de schaapjes... de herder… Een kribbeke… al-le-maal vreemde nieuwe begrippen.
Ik kan mij voorstellen dat het allemaal een beetje veel is voor een peuter van 4 jaar, het is moeilijk om dit allemaal te onthouden.

Maar goed, dit is de werkelijkheid. De grote mensen willen dit nu eenmaal… Zij vinden het allemaal heel gewoon en zo doen zij het al jaren en de kinderen snappen het wel…
Welnu… ik heb soms mijn twijfels. Ik vraag mij wel eens af wat gaat er allemaal om in die koppies van die kinderen? Is het allemaal niet te veel?

Goed, ik ben dus uitgenodigd op een basisschool. Ik heb mijn verhaal goed voorbereid en ik loop op een maandagmiddag, net na Sinterklaas, de school in Hoek van Holland binnen. De conciërge vangt mij op en begeleidt mij naar de gymzaal. De gymzaal is half verduisterd, een enkel lampje in het berghok is nog aan. Ik zie in het het berghok nog wat Sinterklaasspullen staan. Midden in zaal tegen de muur staat een kerstboom met lichtjes (gezellig??) en daarnaast staat een stoel, “mijn stoel”, mijn troon.

De kinderen zitten op gymbanken in een halve cirkel. Het zijn ongeveer 80 kids. Het is muisstil als ik langzaam de gymzaal binnen schrijd. Ik word naar mijn stoel gebracht en neem rustig plaats. Ik sla mijn lange jas, achter mij, over de stoel heen, leg de hond naast mij neer en aan de andere kant leg ik mijn herdersstaf. Ik ben er klaar voor!

Maar... voordat ik nog maar één woord gezegd heb, staat er een dreumes van 4 jaar op. Hij zit op de eerste bank vlak voor mij. “Ja ventje, wat is er? Wat wil jij vragen?” zeg ik lief tegen hem.

Het is muisstil en het ventje steekt zijn vingertje op, vraagt zenuwachtig en stotterend:

B..bb....be..ben… bent u nou …..Jezus??

foto: Jeannemieke Hectors