nummer 39

Ik heb het al eerder geschreven in een blogverhaal. Je wordt herder omdat je gek bent van schapen of… omdat je gek bent op jouw hond, een bordercollie.
Dat laatste gaat voor mij op. Ik wil met mijn trouwe maat iets moois en leuks doen in de natuur en dat is schapenhoeden geworden.

Vijf jaar geleden ben ik begonnen als herder en ik had eigenlijk niets met schapen. De wisseling in de kudde is groot. Het is een komen en gaan van schapen. In het voorjaar worden er ruim 250 lammetjes geboren. Voordat je het weet zijn ze 5 maanden oud en worden alle jongetjes (de rammen) alweer afgevoerd naar de... kinderboerderij. Dit om inteelt te voorkomen, voor verder details verwijs ik u naar YouTube.

We lopen heel wat af met de kudde, de oudere schapen kunnen dat dan op een gegeven moment niet meer bijpoten (ehhh, bijbenen?) en moeten dan ook de kudde verlaten. En waar moeten deze dieren dan naar toe? De schapenwereld is soms nog harder dan de mensenwereld. Oude mensen gaan nog naar een verzorgingstehuis, hopende dat ze daar nog kunnen genieten van hun welverdiende oude dag, maar schapen???

Waar moeten ze heen? Wie gaat dat verzorgen en wie gaat dat betalen? Zelfs de kinderboerderijen kunnen niet zoveel oude schapen opvangen, dus er wordt een andere keuze gemaakt... de shoarmatenten varen er wel bij. Maar soms is er een uitzondering. Het volgende verhaal wil ik met u delen.

Ruim een jaar geleden ontving ik een bedrijf bij de kudde en de werknemers liepen een middag mee met de kudde. Allen universitair opgeleid, slimme mensen, maar wel de hele dag op kantoor.
Het was een aangename middag en met passie kan ik vertellen dat ik op vier manieren met mijn hond communiceer, maar ik vertel ook over het leiden van kudde en maak de koppeling met het bedrijfsleven.

De hond kan de kudde sturen/ dwingen, maar ik kan ook gebruik maken van leiderschapscapaciteiten in de kudde. Er is een leider! En als ik deze leider naar mijn hand kan zetten, zodat hij mij volgt, dan komt de rest vanzelf (als er één schaap over de…).
Ik laat zien hoe de wet van Pavlov (Russische filosoof) werkt, de leider komt naar mij toe en ik krijg de hele kudde, zonder stress en dwang achter mij aan (kudde gedrag én klassieke conditionering!).

foto: Jeannemieke Hectors

Men is onder de indruk en een deelneemster (een juriste) was zo gegrepen door de kudde, maar vooral door de leider, nummer 39, dat zij zich spontaan aanbood als vrijwilligster bij de kudde. Onder één voorwaarde, de leider, nummer 39 moest na zijn actieve loopbaan niet afgevoerd worden, maar er moest een plekje gevonden worden. Zodat dat deze leider, een oude hamel, op een bejaardenweilandje zijn laatste dagen daar kon doorbrengen.

En zo geschiedde, de juriste is nog steeds vrijwilligster bij de kudde (o.a. bij lammetjesdag) en… 39 heeft de laatste maanden apart op een weilandje gestaan met nog enkele jonge rammen, die bijgevoerd moesten worden. Nummer 39 kon het tempo niet meer bijhouden en heeft de kudde vaarwel gezegd, maar gelukkig, hij heeft nog heerlijk een paar maanden bij de boerderij gestaan, met veel gras en ’s avonds wat extra biks.

Hij heeft het verdiend, want ja… In die vijf jaar heb ik samen met deze makker veel meegemaakt, veel gelopen maar vooral veel demonstraties gegeven. Ik heb de mensen kunnen laten zien dat een kudde (of een bedrijf) ook met een “zachte hand” geleid kan worden, zonder veel druk (hond) of geschreeuw. Ik vind het nog steeds een mooie parallel met onze maatschappij, met het onderwijs of met het bedrijfsleven. En voor sommige bezoekers is het een eyeopener geweest.

Ik had/heb niet zoveel met schapen, maar met ééntje wel, nummer 39...
Altijd stond hij naast mij, altijd kreeg hij wat biks (Pavlov) en samen waren we aan het werk en kregen we de kudde waar we wilden. Als ik ‘s ochtends vroeg aan kwam rijden met mijn auto dan parkeerde ik mijn auto en stapte uit. 400 schapen lagen dan in de wei, ééntje stond op, juist ja, nummer 39, want hij wist: “Mijn vriend komt er weer aan!”

Zaterdag blies nummer 39 zijn laatste adem uit… hij is niet meer……

foto: Jeannemieke Hectors

Tuinder

Zomervakantie 2015, ik ben in Frankrijk en af en toe heb ik in de avonduren digitaal bereik.
Zo krijg ik op een zwoele avond een app binnen met de vraag: “Hee Lex, er loopt een koppel schapen bij de Lidl in Monster, zijn die van jou??”

Nu heb ik helemaal geen schapen, dus het antwoord kan kort zijn, “Nee, ze zijn niet van mij.” Ik krijg nog een verwijzing naar een website waar het dagelijkse nieuws van het Westland op staat en ik bezoek die site.

En ja hoor, een foto van 5 schapen op het parkeerterrein van de Lidl, tussen de geparkeerde auto’s met een begeleidend schrijven: brandweer, politie en dierenambulance zijn uitgerukt om de op hol geslagen schapen te vangen. Nu is dat geen sinecure, want schapen vangen zonder hond valt nog niet mee.

Wat ik begreep, is dat alle partijen er een dag mee bezig zijn geweest. Uiteindelijk zijn de schapen tijdelijk geparkeerd bij het NAM-terrein en men is verder op zoek gegaan naar de eigenaar van de schapen. De schapen genoten van hun vrijheid en weigerden dus ook maar enige informatie te geven over hun eigenaar.

foto: Westlanders.nu

Ik begrijp wel een beetje waarom de vraag over de schapen aan mij gesteld wordt. In mei schreef ik op mijn blog dat een bevriende herder een stukje land heeft gehuurd bij een tuinder bij mij vlak in de buurt. We hebben afgesproken dat ik een beetje toezicht houd en dat ik dan ook van tijd tot tijd daar mag trainen met mijn jonge hond Spyk.

Ik ken Tuinder al vele jaren, hij is van mijn leeftijd en we komen elkaar regelmatig tegen. Niet enkel in “de Ma”, ons woongebied, maar ook regelmatig bij de fietsclub. Tuinder is een fanatieke wielrenner en we hebben van tijd tot tijd een praatje over onze hobby.
Als ik met Spyk aan het trainen ben, kijk ik vanaf het afgelegen schapenveldje, dat achter het warenhuis ligt, zo de kas in. En af en toe zie ik Tuinder dan in de kas. We steken dan, onze “klauw” op, ten teken van groet.

Tuinder wilde 3 jaar geleden zijn tuin verkopen. Hij had zijn hele leven keihard gewerkt en was er nu wel een beetje klaar mee. “Mijn tuin is mijn pensioen,” zei hij toen tegen mij. “Ik heb een mooie deal gemaakt, nu krijg ik meer tijd voor het fietsen, misschien een campertje, gewoon… leuke dingen doen.” “Super, man, gefeliciteerd Tuinder!” zei ik toen. Helaas op het laatste moment ging de deal niet door: de potentiële koper kreeg het niet rond met zijn bank…

Noodgedwongen moest Tuinder weer verder en gooide de tuin weer vol met groenten. Een half jaar geleden sprak ik hem weer. “Ik kan het niet meer opbrengen, ik ga de tuin maar verhuren en probeer er een baantje bij te nemen voor 20 of 30 uur.” zei hij, want “De tuin is mijn pensioen en als niemand hem wil kopen,…. Tja… ik moet toch wat?” En zo geschiedde.

De tuin wordt verhuurd, ik zie het allemaal gebeuren, kijkend over de ruggen van de schapen, zie ik dat de nieuwe huurder aanpassingen in de kas doet en er een andere teelt in gooit. En Tuider? Tja, Tuinder zoekt, piekert en gaat dan toch maar aan de slag in een hele andere branche.

Het is eind juli en ik krijg laat in de avond op mijn vakantieadres in Frankrijk een app van een vriend binnen… We zitten aan het kampvuur.
Mijn mond valt open, ik loop weg en zoek de stilte… en lees nogmaals de app…

“Tuinder is overleden”

De vakantieweken die volgen doen mij regelmatig denken aan deze app.

Inmiddels ben ik weer op het weilandje achter de kassen, om te trainen met Spyk bij de schapen.

“Het leven gaat door…”

De schapen gaan gewoon weer door met gras eten, Spyk reageert weer te enthousiast en ik corrigeer haar gewoon weer. “Zo gaat het leven gewoon weer door...” zoals men vaak zegt.

En als ik over de ruggen van de schapen de kas in kijk, zal de kas volstaan met nieuwe groentes… Maar voor mij is de kas leeg… Tuinder is er niet meer, nooit meer een “opgestoken klauw”… geen campertje, geen leuke lange fietstochten voor Tuinder…

Ik mis hem.

Tuinder… Rust zacht…

Zomerreces voorbij...

Beste lezer,

Op zomerreces, vakantie… Andere omgeving, geen verplichtingen, nieuwe ideeën, plannen en inspiratie opdoen voor nieuwe blogverhalen.

Ben even met vrouw en de honden op vakantie in Frankrijk geweest. We verbleven in een huisje, dichtbij bossen en meren van de Morvan, een prachtig natuurgebied. Prachtig weer, mooie wandelingen maken, 's avonds kampvuurtje met “du vin, du pain et du boursin”, wat wil een mens nog meer?

Uhhhh… een beetje bewegen? Juist, na ruim een week kwam een bevriende herder naar ons toe en zou een week op onze honden passen, want vrouw en ik besloten om naar Zuid-Frankrijk te gaan fietsen. Dat is een prachtige tocht geworden, pittige heuvels en later in de week via de “Via Rhona” (een prachtig afgescheiden fietspad van ruim 700 km lang) door het Rhonedal afgezakt naar Fontaine de la Vaucluse. Een goede sportvriend heeft daar een huis en we zijn daar zeer gastvrij ontvangen. Mooie tijd, maar… altijd 34 graden… pfff…

Marktje bezoeken hoort er dan ook bij, maar druk! 5x zoveel mensen als op de drukste avond van de braderie in Naaldwijk, wie verzint dit? Jengelende kinderen, zwetende vaders, naar lucht-happende honden (ze moesten mee... waarom???) en moeders die druk met elkaar overleggen over de prijs van een paar oude kandelaars die, wel duur, maar toch gekocht moesten worden, want dit was een buitenkansje op deze exclusieve brocante (thuis achterin de garage staan nog 2 dozen vol met die oude zooi, maar ja, niemand die daar aan denkt..)

Gastheer ziet mijn afnemende interesse en besluit om de rest van de middag een gevarieerde rondleiding te geven in de prachtige Vaucluse. Heerlijk! We sluiten af met een heerlijke bbq en plannen de terugreis.

De fiets vertoont kuren en gastheer stelt voor om mij bij de trein in Avignon af te zetten. Later zou hij dan onze fietsen mee naar huis nemen. Een mooi voorstel. De volgende ochtend worden we vroeg afgezet bij de trein, de TGV (Tering Groot Voortuig... ik vind het nogal een platvloerse uitdrukking, maar goed, als die Fransen daar voor kiezen, wie ben ik?). We nemen hartelijk afscheid. We hebben genoten en nu zitten we lekker met een kop koffie en een croissant op het perron te wachten op de TGV, vertrek 8.50 uur. Uitstappen na 2 uur bij le Creusot, ons eindpunt.

8.40 uur komt zo’n futuristisch ding binnen rijden, het is een komen en gaan. “Frankfurt” staat er op.  “Niet de onze,” denken we. Het wordt 8.48 uur, toch maar even in ons beste Frans informeren.  “Monsieur, le train de Creusot? Il n’arrive pas?” Het is inmiddels 8.49 uur... Conducteur: “Oui, c’est ici!” “Mais, c’est de trein naar Frankfurt,” stotter ik. Conducteur: “Oui, c’est le meme.” 

Het 8.50 uur…. de trein naar Frankfurt trekt op en zal over 2 uur een hele korte stop maken bij het plaatsje le Creusot. Ik kijk de trein na en begin meer begrip voor de Fransen te krijgen waarom ze die trein: “TERING groot voertuig” hebben genoemd.

Wat rest is een ochtend wachten op een plastic stoel, ik lees een Franse krant die ik niet begrijp, het is nog steeds 34 graden en ik overweeg om dan toch maar met een kapotte fiets alsnog terug te fietsen. Vrouw leest inmiddels haar zesde boek en is de rust zelve.

Enfin het wordt 13.00 uur en uiteindelijk hebben we dan toch een plekje kunnen vinden in de volgende TGV. Het landschap schiet aan mij voorbij, ik zie de Mont Ventoux, wijnvelden, olijfbomen, maisvelden, weilanden met koeien, maar… geen schapen.

Onwillekeurig denk ik aan vanavond, dan zie ik “ze” weer: Spyky en Kita, mijn maatjes, de honden.

De bevriende herder haalt ons bij het station op en 's avonds zijn we weer bij ons huisje. De begroeting is hartelijk en de honden zijn blij om mij te zien (dit is wederzijds). De dagen daarna zijn de honden de hele dag bij mij, maar de jongste, Spyk, reageert toch iets anders dan voorheen. Goed, ze is in deze periode loops geweest, maar... ik ben ook een week weggeweest. Zij moest optrekken met andere mensen, die ook weer border collies bij zich hadden.

Spyk wijkt deze dagen niet van mijn zijde en duldt niet dat andere honden bij mij komen….

's Ochtends bij het ontwaken begroet ze mij wel, maar het lijkt of het enthousiasme minder is dan voorheen… Ik maak wandelingen in het bos met haar, ik gooi bij ons huisje af en toe een tennisbal, die ze dan gretig ophaalt en voor mij neer legt, af en toe krijgt ze een extra stukje worst bij haar brokken en toch… ze is niet de oude…

Ik kom tot de conclusie dat ze eigenlijk gewoon aan het werk gezet moet worden! Tijd voor de schapen! Ik kijk naar Spyk, ze volgt geobsedeerd een vlinder…. “Nog een weekje, Spyk, nog even volhouden, dan mag je aan het werk, dan gaan we naar de schapen!”

En ik...? Het is hier prachtig: kampvuurtje, du vin, du pain et du boursin… ge-niet-en dus!

Maar ik begrijp Spyky wel…