Dat laatste gaat voor mij op. Ik wil met mijn trouwe maat iets moois en leuks doen in de natuur en dat is schapenhoeden geworden.
Vijf jaar geleden ben ik begonnen als herder en ik had eigenlijk niets met schapen. De wisseling in de kudde is groot. Het is een komen en gaan van schapen. In het voorjaar worden er ruim 250 lammetjes geboren. Voordat je het weet zijn ze 5 maanden oud en worden alle jongetjes (de rammen) alweer afgevoerd naar de... kinderboerderij. Dit om inteelt te voorkomen, voor verder details verwijs ik u naar YouTube.
We lopen heel wat af met de kudde, de oudere schapen kunnen dat dan op een gegeven moment niet meer bijpoten (ehhh, bijbenen?) en moeten dan ook de kudde verlaten. En waar moeten deze dieren dan naar toe? De schapenwereld is soms nog harder dan de mensenwereld. Oude mensen gaan nog naar een verzorgingstehuis, hopende dat ze daar nog kunnen genieten van hun welverdiende oude dag, maar schapen???
Waar moeten ze heen? Wie gaat dat verzorgen en wie gaat dat betalen? Zelfs de kinderboerderijen kunnen niet zoveel oude schapen opvangen, dus er wordt een andere keuze gemaakt... de shoarmatenten varen er wel bij. Maar soms is er een uitzondering. Het volgende verhaal wil ik met u delen.
Ruim een jaar geleden ontving ik een bedrijf bij de kudde en de werknemers liepen een middag mee met de kudde. Allen universitair opgeleid, slimme mensen, maar wel de hele dag op kantoor.
Het was een aangename middag en met passie kan ik vertellen dat ik op vier manieren met mijn hond communiceer, maar ik vertel ook over het leiden van kudde en maak de koppeling met het bedrijfsleven.
De hond kan de kudde sturen/ dwingen, maar ik kan ook gebruik maken van leiderschapscapaciteiten in de kudde. Er is een leider! En als ik deze leider naar mijn hand kan zetten, zodat hij mij volgt, dan komt de rest vanzelf (als er één schaap over de…).
Ik laat zien hoe de wet van Pavlov (Russische filosoof) werkt, de leider komt naar mij toe en ik krijg de hele kudde, zonder stress en dwang achter mij aan (kudde gedrag én klassieke conditionering!).
 |
| foto: Jeannemieke Hectors |
Men is onder de indruk en een deelneemster (een juriste) was zo gegrepen door de kudde, maar vooral door de leider, nummer 39, dat zij zich spontaan aanbood als vrijwilligster bij de kudde. Onder één voorwaarde, de leider, nummer 39 moest na zijn actieve loopbaan niet afgevoerd worden, maar er moest een plekje gevonden worden. Zodat dat deze leider, een oude hamel, op een bejaardenweilandje zijn laatste dagen daar kon doorbrengen.
En zo geschiedde, de juriste is nog steeds vrijwilligster bij de kudde (o.a. bij lammetjesdag) en… 39 heeft de laatste maanden apart op een weilandje gestaan met nog enkele jonge rammen, die bijgevoerd moesten worden. Nummer 39 kon het tempo niet meer bijhouden en heeft de kudde vaarwel gezegd, maar gelukkig, hij heeft nog heerlijk een paar maanden bij de boerderij gestaan, met veel gras en ’s avonds wat extra biks.
Hij heeft het verdiend, want ja… In die vijf jaar heb ik samen met deze makker veel meegemaakt, veel gelopen maar vooral veel demonstraties gegeven. Ik heb de mensen kunnen laten zien dat een kudde (of een bedrijf) ook met een “zachte hand” geleid kan worden, zonder veel druk (hond) of geschreeuw. Ik vind het nog steeds een mooie parallel met onze maatschappij, met het onderwijs of met het bedrijfsleven. En voor sommige bezoekers is het een eyeopener geweest.
Ik had/heb niet zoveel met schapen, maar met ééntje wel, nummer 39...
Altijd stond hij naast mij, altijd kreeg hij wat biks (Pavlov) en samen waren we aan het werk en kregen we de kudde waar we wilden. Als ik ‘s ochtends vroeg aan kwam rijden met mijn auto dan parkeerde ik mijn auto en stapte uit. 400 schapen lagen dan in de wei, ééntje stond op, juist ja, nummer 39, want hij wist: “Mijn vriend komt er weer aan!”
Zaterdag blies nummer 39 zijn laatste adem uit… hij is niet meer……
 |
| foto: Jeannemieke Hectors |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten