Paarse krokodil

Kent u de Vroonweerseweg? Dat is een prachtige weg, eigenlijke een weggetje, het begint ergens bij Holy en eindigt bij de Woudweg vlak voor het viaduct over de nieuwe verlengde A4.
Het is een weggetje van een paar km lang. Halverwege kruist dit weggetje de drukke Breeweg. De Breeweg was vroeger de sluiproute van Vlaardingen naar Schipluiden en vice versa.

De Vroonweerseweg is een kronkelend asfaltweggetje dwars door het mooie recreatiegebied van Midden-Delfland. Ik loop er heel vaak met de kudde overheen, als ik de opdracht krijg om het gebied van Holy te gaan begrazen.

Het is eigenlijk de enige toegangsweg voor de kudde. Ja, natuurlijk, ik kan ook over de Woudweg naar Holly toe, maar dat is een weg waar regelmatig auto’s, vrachtwagens en tractoren overheen rijden. En tja… zo’n kudde, met al die grazende dieren, die regelmatig wat gras uit de berm wil eten, dat houdt wel op.
Soms vind ik dat wel eens leuk, zeker als de kudde groot is: 400 dieren achter elkaar over de Woudweg. Maar voordat de automobilisten met korte lontjes beginnen te stuiteren, te toeteren of uit hun oren beginnen te roken, steek ik met een brede glimlach mijn duim in de hoogte en maak ik met lichaamstaal duidelijk dat het maar “eventjes” duurt. De adrenalinewaarde van de bestuurder zakt dan meestal wel en gelaten blijft men in een sukkeldrafje achter de kudde aan rijden. Regelmatig zie ik dan daarna dat de automobilist dan maar zijn telefoon pakt en een filmpje of foto maakt van de voortschrijdende kudde. Leuk! Zorg ik er toch maar voor dat ze nog een mooie dag hebben.

Maar, ik moet het niet te gek maken, ik neem dus praktisch altijd de Vroonweerseweg, want dat is namelijk een wandel-/fietspad.

Rood-witte paal
Zo’n asfalt wandel-/fietspad is vaak goed herkenbaar want aan het begin en aan het einde van zo’n pad staat dan een rood/wit paaltje in het wegdek. Deze paaltjes voorkomen dus dat deze paden bereden worden door auto’s.
De wandelaars en fietsers herkennen deze paaltjes direct en weten dat ze op deze paden veilig zijn voor het snelle verkeer, wat hier niet kan en mag komen.

Tot zover niets aan de hand, maar… wat is nu aan de hand? Ergens op een gemeentehuis, of een provinciehuis zit ergens op de 4de verdieping een werkgroep, bestaande uit 4 tot 6 ambtenaren. De werkgroep bepaalt de verkeersveiligheid in het recreatiegebied van Midden-Delfland. De heer Bakema en de heer Veenstra hebben de verantwoording voor de rood/witte paaltjes in dit gebied. Een belangrijke taak, want de veiligheid staat voorop!

Maar nu heeft deze afdeling, zoals zo vele afdelingen, de opdracht gekregen om te bezuinigingen. Zo ook deze twee collega’s. De kosten voor het plaatsen en onderhouden van deze paaltjes lopen in de duizenden euro’s. Bakema en Veenstra hebben het geweldige idee gekregen om 50 % te gaan bezuinigen op de paaltjes. Wat is het plan? De paaltjes die aan het begin én aan het einde van de weg staan, worden weggehaald en slecht één paal wordt geplaatst precies in het midden van de lange weg. Dit is dus inderdaad een bezuiniging van 50 %. Tot zover alleen maar hulde voor dit initiatief.

Praktijk
Elke automobilist die aan het begin van een weg een rood-witte paal ziet staan denkt: “Hé, een rood-witte paal: hier kan/mag ik niet in. Laat ik maar door rijden.”

Maar nu is bij het begin van de weg de rood-witte paal weggehaald. De automobilist ziet geen paal, ziet wel een asfaltweggetje en denkt: “Leuk, een weggetje door de polder. Laat ik die eens nemen.”

Na verloop van tijd, komt de automobilist op dat weggetje een rood-witte paal tegen en denkt: “Holy schapenkeutels, dat is ook levensgevaarlijk. Wie zet hier nu midden op een weg een rood-witte paal neer?” Hij remt gelukkig net op tijd. Staat stil en overziet de situatie.
Hij denkt: “Achteruit de hele weg terugrijden is te link, de polderweg is te smal. Omdraaien en door het weiland? Is te link. Het gras is vaak drassig, kans op een vastloper!”

Er is maar één oplossing… De automobilist schat de situatie nog eens in. Zet de versnelling in zijn één en geeft gas, rakelings langs het paaltje, twee wielen een beetje over de grasrand en... vervolgt zijn weg. Nu maar hopen dat er aan het einde van de polderweg niet nog eens een rood/wit paaltje staat. Met samengeknepen billen rijdt hij de Vroonweerseweg verder af en komt uit bij de Woudweg.
Gelukkig! Geen paaltje en hij denkt: “Ze zijn zeker aan het bezuinigen?”

Bewijs
Nu denkt u misschien dat dit weer een verhaaltje is?
Nee, het is echt waar. Ik loop er nu meer dan 2 maanden regelmatig langs. Ik snap het niet. De hond snapt het niet en de schapen snappen het ook niet. Ik heb wat belletjes gepleegd en uiteindelijk krijg ik een woordvoerster van de heer Bakema en Veenstra te spreken. Het heeft inderdaad waarschijnlijk met bezuinigingen te maken. Ik heb nog enkele kritische vragen gesteld maar mevrouw lachte (schaapachtig) en gaf aan dat dit voor een eenvoudige herder een moeilijke materie is en dat er echt goed is over nagedacht.

Ik loop maar weer verder met mijn kudde, langs het bewuste paaltje. Ach… de schapen vinden het nu wel prima zo, nu kunnen af en toe hun rug schuren aan dat paaltje. Maar mijn hond heeft er niets aan, want het is een teefje, dus ze plast er niet tegen. En ik… Ik denk er het mijne van: “Bezuinigingen?......misschien, of zou het toch met die paarse krokodil te maken hebben?”

Stilte

Het is half mei 2016, een mooie dag in de polder. De hele dag is er wel aanspraak bij de kudde. De ene keer is het een wandelaar, dan weer een opa met kleinkind op de fiets, of een bekende komt even een praatje maken.
In de middag als ik bij het fietspad staat, hoor ik regelmatig een brul van een wielrenner. Dat zijn de Westlanders die de luxe hebben om op een dinsdagmiddag hun trainingsrondje te kunnen maken. Tijd voor een praatje is er dan vaak niet (“er moet getraind worden!”) maar een brul is voor mij voldoende, de meesten ken ik, het is goed zo.

Ontmoeting
Aan het eind van de middag ontvang ik 2 jonge mensen bij de kudde, het is een stel.
De contacten zijn gelegd via de mail. Ik ken ze niet. Nooit ontmoet. De vraag per mail was: “We willen graag een ervaring op doen met natuurbeleving.”

20 minuten voor de afgesproken aankomsttijd is er nog even telefonisch contact. De bezoekers komen uit de stad. Uit Den Haag en zijn nog nooit in Midden-Delfland geweest. Via de telefoon waarschuw ik mijn contactpersoon nog even om niet op de navigatie te vertrouwen, want het is al menig keer gebeurd dat bezoekers over de nieuwe verlengde A4 gestuurd worden en dan is men soms wel een uur heen en weer aan het rijden. Want de afslag naar onze boerderij is niet in het systeem opgenomen.

Iets verlaat komt er een knots van een auto aanrijden. Het stel stapt uit en… ik zie een jong stel, net even in dertig, schat ik. Laat ik ze Marieke en Carlos noemen. Beide goed, netjes gekleed. Het zijn hoogopgeleide mensen. Hij advocaat. Zij werkzaam in de psychiatrie.
Mijn eerste indruk? Hmmmmm…. leuk stel, maar meer een stel wat je vaker op de boulevard van Scheveningen ziet. Of op Denneweg in Den Haag, een straat met allemaal leuke restaurantjes, “The place to be”, dus tja, hoe zeg je dat? Een yuppenstel ? Ja… en dat wil natuurbeleving? Goed, ik zie wel. Ik ga er open in.

Praten en luisteren
Wat volgt is toch een bijzondere aangename middag met twee jonge mensen die vol overgave naar mij luisteren.
Ik vertel met passie over mijn kudde, over mijn hond, over Midden-Delfland, over de leider van de kudde. Over de groepen die ik bij de kudde ontvang, over autistische kinderen, over mensen die ernstig ziek zijn en hun troost en toch ook hun kracht vinden bij de kudde.

Na een uurtje neem ik een “break”. Ik ga op enige afstand van het stel, gewoon even lekker in het gras zitten. Hond Kita naast mij. De meeste schapen zoeken iets verder een bosje op, waar ze heerlijk hun vacht kunnen schuren tegen de bomen. “Nog een weekje en dan gaat de jas uit” denk ik. “Het wordt warmer, het wordt tijd dat ze geschoren worden.”

Marieke zit ook verderop in het gras en maakt foto’s van de dieren, met een prachtige achtergrond van de weilanden en de diverse bomen. Carlos is iets doorgelopen en staat midden in de kudde. Hij beweegt niet kijkt enkel maar, de schapen staan grazend en schurend om hem heen.

En?
Marieke: “Kom even lekker zitten joh…”
Carlos: “Nee, ik blijf hier even staan, ik wil dit voelen...”
En zo blijft Carlos, minuten, minuten lang, op delfde plaats gewoon staan… om zich heen kijkend…
Marieke maakt nog meer foto’s…
Ik aai mijn hond….
Carlos kijkt enkel om zich heen, naar de schapen…

En zo is een ieder even een tijdje met zijn eigen gedachtes bij…….?
Ja, wat is het, waarbij…? De natuur? De stilte? De rust? De schoonheid van het landschap? Of de stilte, de stilte waarin je heel bewust de vele geluiden van de dieren hoort?
De kievit, het lammetje, een opvliegende fazant, de kikkers…
Ik heb geen vooropgezet plan, ik heb geen draaiboek, we hebben ook niets van te voren overlegd, maar dit voelt gewoon goed…

Weer terug
Na enige tijd sta ik op en we gaan weer verder op pad met de kudde.
Ik leer Marieke om met de leider op kop te gaan lopen en we lopen over de Woudweg naar de boerderij. Het einde van de “natuurbeleving” is daar.
Het stel bedankt mij en vertelt mij dat deze middag ze meer gebracht heeft dan ze gedacht hadden. Het heeft ze rust gegeven maar ook inspiratie!
En heel informatie, ze wisten niet dat er zoveel mogelijkheden waren bij een kudde.

Ze vragen mij of ze over een maand of twee, als ik er voor open sta, nog een keer mee mogen lopen, maar dan in stilte…
Even schrik ik… “Heb ik te veel gepraat? Had ik mijn mond meer moeten houden?”
Snel geeft Carlos een korte uitleg. “Als je met elkaar afspreekt om een stuk te wandelen en dan niet te praten dan ervaar je de wandeling heel anders dan als je in gesprek bent met elkaar, wij doen dat wel eens als we in een park lopen. Maar hier is er zoveel meer rust. Ik zou dat wel eens willen ervaren.”
“Ik laat het even bezinken en ik kom er op terug,” zeg ik en we nemen hartelijk afscheid.

Stilte?
Er gaat een dag overheen, ik maak een wandeling, alleen, met mijn honden in de duinen. Ik denk ineens aan een vriend van mij die een week lang in een klooster heeft gezeten, het was een stilteweek.
Hij kwam als een ander mens weer terug in de maatschappij.
Diezelfde avond zit ik achter de computer en zoek op Google: “stilte weekend in klooster”

En waarachtig…
Een scala aan sites worden tevoorschijn getoverd.
Stilte-retraite-bezinning-spirualiteit-mediatie………
Wat een aanbod! Ook nog even naar de prijzen gekeken…
Zo heeee…. Ik heb mijn hele leven geld verdiend, door heel, heel veel te praten... maar zo kan het dus ook.
Een klein ondernemer-stemmetje in mijn hoofd zegt: “Zou dit niet iets heel verfrissend/vernieuwend kunnen zijn? En ik denk aan nieuwe teksten…

“Wees stil en laat enkel de schapen spreken”
“Ervaar de kudde in stilte”
“Gehaastheid slaat om in stilte voor jezelf bij de schapen”
Of misschien wel:
“Kom in stilte tot jezelf en ervaar de kracht van de schaapskudde”

Als ik acht gegadigden heb, dan ga ik het organiseren……. In stilte.

The big five

Ik ben vroeg op pad gegaan met de kudde. Mistflarden zijn nog zichtbaar boven de weilanden. Weldra zal de zon doorkomen en zal het landschap er anders uit zien, dan wat later, rond koffietijd zullen de eerste wandelaars met hun honden de polder ingaan voor “een grote ronde”. Na de lunch zullen de eerste racefietsers komen, soms alleen, soms in groepen.

Maar zover is het nog lang niet. Ik zit op mijn krukje met een bak koffie in mijn hand, terwijl er tegelijkertijd enkele kilometers verderop diverse “binnenmensen” in de rij staan voor het koffiezetapparaat om weldra te gaan “genieten” van hun eerste bekertje instantkoffie alvorens aan het werk te gaan.
Hoe anders is mijn wereld. Zittend op mijn kruk, mijn handen omringen de mok van mijn thermofles, in de hoop dat ze wat opgewarmd worden. Twijfels… handen opwarmen, of… een lekkere slok nemen...

Mijmerend kijk ik naar de kudde, verdeeld over het grote weiland. Plotseling schieten mijn honden overeind, oren gaan omhoog en ze staan op het punt om te gaan rennen. Ik ken de lichaamstaal. Net op tijd roep ik ernstig: “Blijf!” en ja hoor, bijna op hetzelfde moment zie ik tussen de schapen door een haas wegflitsen. Allerlei associaties gaan door mijn hoofd.

De haas lag te slapen: “ze deed een hazenslaapje”. Geschrokken door de lammetjes schoot de haas weg: “ze koos het hazenpad!”
De honden willen maar wat graag de achtervolging inzetten, maar “Blijf” is Blijf! “Ze zijn zo trouw als een hond.”
Maar ik zie ze denken: “Baas mogen we er a.u.b. er achteraan, want we zijn er zo ziek als een hond van...” “Als we hier moeten blijven zitten, dan… zijn wij het haasje.”

Ik kijk de andere kant op en ik denk: “Mijn naam is haas.”
In het andere weiland, aan de andere kant van de sloot, staat een koe. De koe kijkt naar de wegrennende haas. De twee honden kijken elkaar aan en denken: “Tja… je weet maar nooit hoe die koe een haas vangt.”

In de ochtenduren zie ik wel meer een haas wegrennen, maar hoeveel van mijn kennissen zien vandaag de dag nog een haas? De haas behoort volgens mij bij de The Big Five...!
Ja, ik bedoel: “The big five van Midden Delfland”

The big five… ik hoor dat wel eens op een verjaardag. Vage kennissen, familieleden, vrienden, hebben dan al pinguïns gezien, ze hebben in Thailand op een olifant gezeten, de walvissen zijn reeds gespot, van de Amerikaanse Grizzlybeer hebben ze 20 foto’s op hun iPad staan.

Er is een discussie of de Anduscondor óf in Chili óf in Ecuador voorkomt of in... beide landen? 

Komende zomer gaat alweer een gezin (pa, ma en zoontje van zeven) naar Afrika. Ze willen dan “The big five” gaan scoren (leeuw, buffel, luipaard, neushoorn en olifant).

Ze verblijven dan in een kamp (omheind) en slapen in echte tenten (stapelbedden met gaas er over heen en airco) en ze worden beschermd door echte soldaten met geweren (tweede jaars stagiaire dierenverzorging te Johannesburg met kapmes) en horen ‘s nachts in de verte brullende leeuwen (cassettebandje?)...

Sorry, ik chargeer, ik draai door… Het is allemaal schitterend mooi en iedereen moet zeker doen wat hij/zij leuk vindt en wat in zijn mogelijkheden ligt, maar… wie van mijn kennissen, wie van deze bloglezers heeft The big Five van Midden Delfland gezien???

Ik noem ze:
1. De koe
2. Het paard
3. De haas?
4. De grutto?
5. Een schaap van de gescheperde kudde van Vockestaert?

Toelichting: koe en paard, oké, zien we nog regelmatig, toch? Een haas? Wordt wat moeilijker... ja die dingen in een kooi, sorry hoor, maar dat zijn opgesloten konijnen en geen hazen.
Grutto? Een vogel met een lange snavel, het is weidevogel en de weidevogels zijn steeds minder te zien in de polders (grutto, kievit, tureluur).
En tot slot het schaap, neeeee…… niet het schaap op de kinderboerderij, niet het schaap op een weilandje achter hekken, sloten en prikkeldraad, nee… het schaap dat samen met broertjes en zusjes vrij rond loopt in openbare gebieden, zoals in Turkije, in Italië en soms ook nog in Drenthe. De gescheperde kudde! De schaapskudde met de herder en zijn hond, trekkend over de velden…

Eerlijk zeggen...
Heb je ze alle vijf wel gezien? Ga dan met een gerust hart naar het Krügerpark in Afrika op zoek naar The big five. Heb je ze niet alle vijf gezien? Ga dan ook met een gerust naar Afrika, maar kom ook eens langs in Midden-Delfland, in jouw eigen achtertuin. Het is de moeite waard!

The big five van… Midden-Delfland.

Grutto, foto: Jeannemieke Hectors

Verdwenen?

Dinsdag 1 december 2015

In alle vroegte rijd ik naar mijn kudde. Het is nog donker. De eerste jaren als herder had ik altijd maandagavond laat of dinsdagochtend vroeg contact met de beheerder. Ik kreeg dan instructies waar ik die dinsdag moest lopen met de kudde en nog belangrijker: in welke nachtwei de kudde staat. Onze kudde staat het hele jaar buiten, ook in de winter.

We hebben diverse plaatsen waar de kudde verblijft. Natuurlijk enkele weilanden rondom de boerderij, maar ook in Vlaardingen, Holy en in Schiedam, achter boerderij Kalsbeek. Inmiddels na 5 jaar ervaring, weet ik onderhand wel waar ik 's ochtends de kudde kan verwachten.

Afgelopen zondag had ik ook met de kudde gelopen en na afloop had ik de kudde op de nachtwei naast de boerderij gezet. Er staat dan een flexnet om het het weiland met een accu eraan, zodat de kudde daar keurig netjes kan grazen en slapen.

Maandag loopt er geen herder met de kudde, dus dinsdagochtend rijd ik naar de boerderij en loop naar de nachtwei naast de boerderij... Ehhhhh, geen kudde te zien. Hmmm... Beheerder Aad zal de kudde wel achter de boerderij gezet hebben, daar is het wat minder nat, denk ik dan.

Maar nee, ook achter de boerderij geen kudde, weer terug gelopen en voor de boerderij staan de schapen ook niet.

Tja... dan maar weer met hond de auto in, hup op weg naar Holy... ook niets te zien, de laatste plek moet dan achter Kalsbeek zijn, ik parkeer mijn auto op de dam, pak rugtas en hond en... we gaan op stap, maar... ook hier nergens een kudde te zien, niet achter de bosjes, niet in de greppels, de schapen zijn er gewoon niet... Holy schapenkeutels!!!

Nare gedachten gaan er door mijn hoofd. Ze zijn gepikt, in de nachtelijke uren hebben ze met een vrachtwagen de schapen ingeladen, dat is twee jaar geleden ook een keer gebeurd in Limburg. Is het al ramadan? Is het offerfeest? Nee, dat is het al lang geweest. Wat kan het dan zijn?

Hmmm... misschien een nieuwe actie van Wakker Dier of een andere milieubeweging, de plofkip is in de ban, dan zal er ook wel een offensief tegen de kalkoen komen, want het is zo kerst en als alternatief wordt dan straks een lamsbout op de kerstdis geserveerd!

O, o, o, mijn arme schaapjes zijn gejat, ze zitten nu in een donkere vrachtwagen en over een paar weken, hup de oven in, niemand die natuurlijk vraagt, waar komt dat lamsvlees vandaan???

Terneergeslagen stap ik weer mijn auto in en rij terug naar de boerderij. Op de brug over de nieuwe A4 sta ik met de auto even stil, moet ik beheerder Aad al bellen met het slechte nieuws? Ik heb een boterham in mijn hand, maar ik krijg geen hap door mijn keel, weemoedig kijk in de verdiepte tunnelbak van de A4.

Verderop zie ik het nieuwe ecoduct over de A4... over een maandje rijden daar de eerste auto's onderdoor en dan zou ik daar met mijn schapen kunnen lopen...

Ik blijf in gedachten staren naar het ecoduct... maar wat zie ik? Ik zie daar boven het ecoduct wat bewegen... zijn dat de silhouetten van... dieren?

Van de schapen???? Dat kan toch niet! Het ecoduct is bijna net zo zwaar beveiligd als de Guantanamo Bay gevangenis van Amerika.
Snel naar de boerderij en naar het achterste weiland gelopen en ja hoor... de toegang tot het ecoduct is opengebroken! De twee meter hoge bouwhekken liggen op de grond.

Of de zware storm is er debet aan geweest of... schaapleider nummer 007 (James B.) heeft zijn man-(vrouw?)schappen verzameld en en bloc zijn ze tegen de afzetting gaan drukken.

En ik kan u verzekeren, dat als 150 schapen met volle kracht ergens tegen aan duwen dan is er geen hek tegen bestand. Met enig klauterwerk kan ik zo (illegaal) op het ecoduct komen en ja hoor, daar lopen ze. Gelukkig, ze leven nog!

Ik heb ze gevonden en ik heb het zelf opgelost, zonder beheerder Aad en politie te bellen! Hond Kita wordt aan het werk gezet en de kudde komt bij elkaar.

Vanuit de tunnelbak van de A4 hoor ik een hoop geschreeuw, ik kijk over de rand naar beneden, zie ik daar enkele werknemers en een opzichter? Druk zwaaiend met hun armen en schreeuwend proberen ze mij iets duidelijk te maken. "Nu hebben we de poppetjes aan het dansen," denk ik, maar ze kunnen me wat, want het belang van de kudde gaat voorop.
Ik loop naar de rand van het ecoduct, buig me voorover en schreeuw: "Mogge, wat motte jullie?"
En wat er toen gebeurde.....? Dat schrijf ik de volgende keer...

Foto: Robert van der Heijden

Eco-aquaduct

Over enkele weken is het dan zover, het eco-aquaduct wordt op zaterdag 13 juni officieel geopend. Verwacht aantal bezoekers: 3500! Het is geconstrueerd over de verlengde A4, die dwars door het natuurgebied van Midden-Delfland loopt.
Aan het einde van 2015 zullen de eerste auto's over deze nieuwe snelweg rijden. De verlengde A4... door velen geliefd... met name het bedrijfsleven. Maar ook door velen verafschuwd... o.a. door milieu- en natuurverenigingen.

Meer dan 40 jaar is er verzet geweest tegen de aanleg van de verlengde A4. En niet zonder succes. De A4 is nu niet te zien, de weg is in Midden Delfland 7 meter verdiept aangelegd en vlak voor Schiedam duikt deze weg een tunnel in, gaat onder de stad door en sluit aan bij de Beneluxtunnel.

Een groot tegenstander van deze verlengde A4 is mijn neef. Hij heeft zich, met vele andere vrijwilligers, jaren hard gemaakt dat de natuur niet, of in ieder geval zo min mogelijk aangetast wordt in Midden-Delfland. Hij heeft de strijd niet gewonnen, maar... de snelweg is verdiept en... er is een eco-aquaduct gemaakt! De grootste van Europa, ruim 100 m breed, de vaart loopt gewoon door over de A4, een mooie groenstrook is behouden. Hier kunnen de schapen overheen als ze naar een ander gebied verplaatst worden.

Er is een meer gecreëerd, leuk voor outdooractiviteiten en goed voor de waterdieren. Mijn neef (en zijn volgelingen) heeft er o.a. voor gezorgd dat de geluidshinder beperkt blijft en het zicht op het polderlandschap behouden blijft.

Het heeft onze koning behaagd om mijn neef, Henk Tetteroo, te benoemen tot Ridder in de orde van Oranje Nassau. 5 jaar geleden heb ik dezelfde titel mogen ontvangen (verdiensten voor Wollebrandcross en Westerhonkcross). Het is iets waar je niet dagelijks mee te koop loopt, maar waar je wel trots op bent. Ridder Henk heeft dus eigenlijk voor mijn schapen een brug geregeld. Neef, dank je wel!

Onze boerderij waar onze ooien aflammeren grenst aan de verlengde A4 en pal achter onze boerderij is de nieuwe eco-aquabrug. Stiekem, zwaar illegaal en dus zonder toestemming heb ik al een kijkje genomen. Aan alle kanten staan er 3 meter hoge hekken voor om alles en iedereen maar tegen te houden. En dat is maar goed ook, want achter die hekken, op die nieuwe ecobrug is gevaarlijk drijfzand gespoten. Bij de opening 13 juni is de grond opgedroogd en waarschijnlijk al weer begroeid met gras.

Maar een maand geleden, toen ik ging kijken... Levensgevaarlijk! Natuurlijk bleef ik netjes achter het hek, maar ja, doen alle plaatselijke boeren dat ook? Zij hebben toch een beetje het gevoel: "Wij wonen hier al 50 jaar en wat doen die stedelingen met onze grond?!"

Ik kan mij goed voorstellen dat een boer uit deze omgeving voor het melken om 5.00 uur even gaat kijken daar bij dat overstekie. Of misschien 's avonds laat om 23.00 uur, dan is het donker en zijn die stadsmensen al lang klaar met hun werk.

Ik zie het al helemaal voor me: moeder de vrouw, boerin Katoo, denkt: "Boer Arie is nog effe naar zun koeie aan het kieken." Arie had net nieuwe laarzen van de boerin gehad en ging ze even inlopen. Maar Arie gaat niet naar zijn koeien, boer Arie loopt richting de ecobrug, daar klimt hij over het hek, loopt naar de nieuwe ecobrug en neemt een kijkje. Daarna in het holst van de nacht sluipt hij weer terug naar het hek, maar... oweee... Het noodlot slaat toe! Drijfzand!!!!

Boer Arie wordt naar beneden gezogen, hij schreeuwt om hulp, maar de 24 uur draaiende grondbemalingen van de A4 overstemmen zijn geschreeuw.

Er rest hem maar een ding! Boerenwijsheid! Snel kruipt hij uit zijn laarzen en schuift op zijn buik over de zompige bagger naar vaste wal, klimt over het hek, loopt op kousenvoeten terug naar de boerderij, gooit daar zijn bebaggerde blauwe overal in een emmer met water, pakt een douche en kruipt daarna "snel achter de gebreide onderbroek van de boerin Katoo". Niets aan de hand.... Totdat de boerin na 2 weken een bonnetje tegen komt van een tweede stel laarzen... Ja, toen moest Arie wel heel veel uitleggen...

Zomaar een verhaal? Nee hoor, echt gebeurd, kijk maar naar de onderstaande foto. Deze heb ik gemaakt bij de ecobrug, de laarzen staan nog er steeds! Kom op 13 juni maar even langs.

Bed, brood en bad

Als een schaapskudde met herder en hond over de vlaktes loopt, noemt men dit een “gescheperde kudde”. Met een beetje fantasie zie je er het Engelse woord shepherd (herder) in terug.

Als er geen herder bij loopt, dan loopt zo’n kudde op een weiland omgeven met sloten en hekken, of de kudde wordt “ingenet”: er worden plastic netten geplaatst van circa 1 m hoog. Hier wordt een accu op aangesloten, zodat de kudde veilig achter de netten staat en er geen loslopende honden bij kunnen komen.

Ik loop nu 4,5 jaar met een kudde. Het zal u niets verbazen dat ik een groot voorstander ben van de “gescheperde kudde”. Maar ik vraag mij af wat de schapen er nu zelf van vinden, al dat geloop en dan die hond er telkens om heen, is dat nu het ultieme schapenleven? Het antwoord is volgens mij JA! In het begin zag ik niet wat er precies aan de hand was, maar het laatste jaar is er een steeds groter probleem ontstaan...

Stel je voor: de Vlaardingse Vaart loopt van Schipluiden naar Vlaardingen. Mijn kudde loopt ten noorden van deze vaart (Zouteveense polder). Ten zuiden ervan  (Broekpolder) leven ook schaapskuddes, maar deze worden “ingenet”. En aan de Vlaardingse Vaart heb je het prachtige restaurant Vlietzicht (eigenaar Louis) en B&B het Rechthuis, een prachtig monumentaal pand (eigenaar Marja en Jacob).

In het weekend is het daar verschrikkelijk druk, een trekpleister, iedereen wil genieten van het mooie Midden-Delfland. De genoemde locaties zijn een “must” om te vertoeven, maar op zondagavond...? Dan is het muisstil, niemand te zien.

En elke week in de nacht van zondag op maandag, vinden er dierlijke rampen plaats. Wat is het geval? De ingenette schapen van de Broekpolder ontsnappen uit de netten, ze betalen veel vers gras aan een “smokkelschaap” die de weg wijst naar de juiste oversteek bij de Vlaardingse Vaart en dat is ter hoogte van Vlietzicht.

De ingenette schapen hebben namelijk gehoord dat ten noorden van de Vaart het schapenleven veel beter is: er is veel meer gras. Er is zelfs een overschot aan eten, want soms horen ze in de verte echte maaimachines ronken!

Ze hebben ook gehoord dat je daar vrij rond mag lopen. Ja, er zijn wel wat regeltjes, je moet wel een beetje bij elkaar blijven en je wordt een beetje in de gaten gehouden door een hondje, maar ja daar in het noorden ben je wel VRIJ en er is eten in overvloed.

Zondagnacht: Smokkelschaap heeft zijn zakken gevuld met vers gras en pleit hem snel.
De arme schapen zien niets, het is pikdonker, maar ze weten daar... daar aan de overkant, daar is het paradijs, daar gaan we een nieuw schapenleven tegemoet.

Is er een boot? Nee. Ze moeten zwemmend naar de overkant en dat is een groot risico. Want in de Vaart op de bodem leeft Bullebak (een soort monster van Loch Ness).

Bullebak vreet op zondagnacht de helft van de schapen op die oversteken. Van de andere helft, die niet gegrepen wordt, haalt ook niet iedereen de overkant, want een schaap kan eigenlijk niet goed zwemmen.

Gevolg: Louis en Jacob zijn op maandagochtend in alle vroegte de schapenlijken aan het bergen en de geredde schapen vangen ze zelf tijdelijk op. Want als 's middags de dagjesmensen over het trekpad van de Vaart komen, dan moet alles er weer netjes uitzien.

Ja, Midden Delfland is een Walhalla voor mens en schaap!

De instanties in het noorden horen soms wel iets van de problemen bij de Vaart, maar ja, dat is toch eigenlijk een probleem van het zuiden: de Broekpolder. Enne… tja die schapen die wel de overkant halen, worden opgevangen door Louis en Jacob, want die wonen daar bij de grens. Louis en Jacob brengen de geredde schapen bij de plaatselijke boeren die verder voor opvang zorgen. Ik geloof dat er 35 boeren zijn die al schapen hebben opgevangen.

foto: Jeannemieke Hectors

Maar de problemen worden de laatste maanden steeds groter. Niet alleen het gras in de Broekpolder wordt schraler, er worden ook schapen gepest en … er worden zelfs schapen naar de slacht gebracht. Er is eigenlijk een economisch én politiek probleem in de Broekpolder ontstaan. De toestroom naar de Vlaardingse Vaart is niet te stoppen. Het drama wordt steeds groter.

De instanties in de Zouteveense polder worden eindelijk wakker en gaan met elkaar in discussie.
De ene partij zegt: “Stoppen! We hebben genoeg en we moeten meer gaan controleren bij de Vaart en de smokkelschapen moeten we grijpen.” De andere partij in de Zouteveense polder zegt: “Alle schapen die overkomen, moeten we eigenlijk terug sturen. Maar ze hebben wel recht op het minimale, een soort “Bed, Brood en Bad”.

In de schapenwereld heet dat: “Stal, Gras en Scheer” met andere woorden:
- Stal om te slapen en af te lammeren in de winter
- Gras om te eten
- Scheerbeurt om schoon te blijven (zomer)

Alle partijen hebben een week vergaderd, ze zijn er uit! Iedereen is gelukkig!
De oplossing: Louis en Jacob krijgen meer geld, dan kunnen ze een roeiboot kopen en op zondagavond kunnen ze de oevers aan de Broekpolderkant veel beter controleren en misschien pakken ze wel een smokkelschaap en… alle boeren in Midden-Delfland worden gesommeerd om geen schapen meer op te vangen. Alleen de zes grootste boeren in Zouteveense polder mogen de schapen nog opvangen en zorgen voor: “Stal, Gras en Scheer”.

Ik ben herder, gewoon een eenvoudige herder. Ik kan dit probleem niet overzien. Ik denk dat de schapen toch blijven komen en dat er nog steeds schapen zullen verdrinken en dat Louis en Jacob, al hebben ze straks drie roeiboten, het niet meer aan kunnen en… dat de zes grootste boeren straks zeggen: “Nu zitten onze stallen echt vol, hoe nu verder?”

De oplossing? Ach, als alle partijen het in de Zouteveense polder niet op kunnen lossen, dan kan ik dat zeker niet... Ik kan er alleen maar over dromen…

We zorgen dat de schapen in de Broekpolder niet meer gepest worden, we pakken de pesters aan. De smokkelschapen gaan voor altijd de stal in en we zorgen dat er veel meer gras komt te staan in de Broekpolder en ja, dat zou ik mooi vinden, we zetten er een herder bij met een hondje! Dan is daar ook een gescheperde kudde, dan blijven alle schapen gewoon daar, omdat het daar dan ook goed is.

p.s. Voor alle verengingen in Midden-Delfland, herders/eigenaren van ingenette kuddes, alle Louistjes en Jacobussen: niet boos worden, het is maar een blogverhaaltje.

Verdraagzaamheid

Een bewoner die aan de rand van Schiedam woont, uitkijkend op onze prachtige polder, mailde mij deze week een foto van de kudde. Inmiddels heb ik meer dan 1000 foto’s van vele bezoekers ontvangen. Gewoon leuk! Maar bij deze speciale foto dacht ik: “Misschien een aanleiding voor een blogverhaal?”

Na de gebeurtenissen in Parijs worden de tv-avonden gevuld met standpunten en vooral de contrasten, het onbegrip voor elkaar, de intolerantie. Diverse scholen/docenten durven de problematiek en de gebeurtenissen in Parijs zelfs niet meer ter discussie te stellen omdat men “eigen schuld” te horen krijgt. Het begrip verdraagzaamheid is niet meer aan de orde.
Ik zie vooralsnog geen oplossing voor dit wereldprobleem, maar mijn moeder zei vroeger altijd: “Verbeter de wereld, maar begin bij jezelf.”

Toen ik 4 jaar geleden begon als herder in de polder, zag ik tientallen hondenbezitters dagelijks hun hond uitlaten op het zandlichaam van de verlengde A4. Pal naast onze boerderij. Het was een Eldorado voor alle honden: geen verkeer, geen opruimplicht en enkel gelijkgestemden.

Na een jaar werd dit zandlichaam afgesloten voor de hondeneigenaren. De aannemer ging met groot materieel aan de slag en begon aan de aanleg van de A4. De grote prachtige zandbak voor alle honden was verleden tijd. Het gevolg hiervan was dat alle hondeneigenaren de polder in gingen om daar hun honden uit te laten, maar… daar liep ik ook met 400 schapen.

Het eerste jaar leverde dat soms een kleine confrontatie op. De hondeneigenaren moesten ineens hun hond aanlijnen, er lagen hier en daar wat schapenkeutels (zijn veel honden gek op) en ik als aankomend herder was toen als de dood dat er een loslopende hond mijn kudde in zou vliegen. Wat ik in deze tijd wel geleerd heb is dat in gesprek gaan met elkaar praktisch altijd beter is dan keihard mijn standpunt verkondigen en kenbaar maken dat IK mijn werk doe en dat ZIJ zich maar aan moeten passen.

Slechts een enkele keer heb ik meegemaakt dat een hondenbezitter weigerde om zijn hond aan te lijnen en schreeuwde dat ik maar moest oprotten met mijn k*tschapen.

Ach, hoe gaat het nu 3 jaar verder? We komen elkaar dagelijks tegen, soms op grote afstand en dan zwaaien we enkel naar elkaar. En andere keren passeren we elkaar op de voet- of fietspaden, we groeten elkaar en maken af en toe een praatje, het is altijd gezellig.

Ik bedank dan de hondenbezitters altijd voor het aanlijnen en de reacties zijn altijd: “Maar natuurlijk, dat is toch normaal?!”

De verlengde A4 is 40 jaar lang tegengehouden, en nu ligt hij daar bijna klaar...

En wij: hondenbezitters, recreanten en herder met schaapskudde? Wij delen de polder en genieten ieder op zijn of haar eigen manier van de prachtige natuur hier in Midden Delfland. Verdraagzaamheid in de polder, gelukkig het is er nog.

Maar de dieren in de polder? Hoe zit het daar dan mee? De reiger, de valk, de buizerd, de snoek? Zij doden enkel om te overleven, niet voor hun geloofsovertuiging. Er zijn vele diersoorten in de polder, ook zij delen met elkaar de polder, elk diersoort gaat zijn eigen weg, ze leven naast en met elkaar… En soms? Soms zie je ook verdraagzaamheid:

Bovenstaande foto van de heer C. Meeder (dank hiervoor) geeft een prachtig beeld van verdraagzaamheid.

Kunnen schapen vliegen?

Dit is natuurlijk een rare vraag, maar ik kom erop omdat ik aan het begin van het nieuwe jaar alle mails, notulen en foto’s van 2014 even wil ordenen, zodat ik 2015 met een schone lei kan beginnen.

Regelmatig komt er een schoolklas bij de kudde ter educatie. Je kent ze wel: een klas uit de binnenstad, kids zitten hele dagen aan de computer of voor een groot flatscreen en spelen misschien een paar keer week op een Johan Cruyff Court, gemarkeerd door hoge hekken (anders rolt de bal op de tramrails of de honden kunnen vrij op de middenstip een drol draaien).

De kids hebben één keer per maand een les over natuur en 2x per jaar gaan ze de stad uit. Als ze mazzel hebben kan er nog een bus gehuurd worden en rijden ze naar Drievliet of heel misschien naar de Efteling en één keer per jaar mogen de kids naar de natuur: naar de dierentuin, een bijen imker of… naar de schaapskudde.
Vreemd, maar ik besef dan pas dat deze stadskinderen niet weten wat een “kudde” is. Ze hebben wel eens een schaap gezien op de kinderboerderij, maar dat was er meestal maar één.

Het is voorjaar 2014, ik loop met de kudde en alle lammetjes in de polder, het zijn circa 400 dieren. Een geweldige imponerende ervaring voor kinderen die dit nog nooit mee gemaakt hebben.
De kids kijken hun ogen uit en vinden het geweldig wat het hondje allemaal kan. Ik doe de spannende uitleg van de hond: de hond stamt af van de wolf en de schapen zijn bang van een wolf, daarom beweegt de kudde.
De kinderen vinden het geweldig als ik na de commando’s over ga op fluitsignalen. Eén kind merkt op: “Het lijkt net of de herder met een joystick werkt, want het hondje doet precies wat de herder wil met het fluitje”.

Na een uurtje zijn de kinderen aan de massaliteit van de kudde gewend en dan komen de vragen over het hondje, over wat schapen eten, waar de schapen slapen? Of… “Kunnen schapen zwemmen?” “Ja,” antwoord ik dan,“Als een schaap van de brug valt en dat gebeurt nogal eens, dan zwemt hij naar de kant en dan trek ik het schaap uit de sloot.”
Met grote ogen kijken de kinderen en de juffrouw mij aan. “Kunnen schapen vliegen?” is de volgende vraag. De juffrouw begint te lachen, maar de kinderen niet, want ze weten het tegenwoordig gewoon niet met al die games en animatiefilmpjes; de kinderen worden zo vaak voor de gek gehouden. Ik kijk de juffrouw een beetje boos aan en vervolgens geef ik kort antwoord aan de kinderen.

“Ja, soms als ze bang zijn, kunnen schapen vliegen.”

“Herder, kunt u dan een schaap bang maken, dan kunnen we dat zien, want de juffrouw gelooft het niet.”

“Nee, dat doe ik niet, want ik vind het zielig om een schaap bang te maken. Weet je wat, als het een keer gebeurt, dan maak ik een foto en zet hem op mijn blog.”

Beloofd is beloofd en bij het “opruimen van mijn bestanden” kwam ik deze foto tegen:

foto: Leo Olsthoorn

Eén schaap was in het water gevallen en de herder haalt het schaap uit het water, het andere schaap was zo geschrokken dat hij over de brug vloog!!!!!!

Gelukkig!

Tweede kerstdag in de vroege ochtend ben ik weer op zoek gegaan naar de kudde samen met vriend Arie. Arie is ook herder en heeft ook een hond: een grote waakhond, dus niet geschikt voor bij de kudde.
Arie loopt vaak mee in het weekend en heeft zich geconformeerd aan het herderschap: lange jas, hoed, herdersstok. Alleen de hond ontbreekt, best jammer, want zonder hond moet je zelf veel meer hollen!

Wijselijk heeft Arie dus de keuze gemaakt om dan maar met mij en mijn border collie Kita op pad te gaan, maar... dan moet de kudde er wel zijn!
De hele ochtend gezocht maar niets gevonden en rond 12 uur waren we weer terug bij boerderij.
Het is lekker weer en we kijken uit naar de bezoekers. Via dit blog en kranten hebben we een oproep gedaan om mee te helpen met het zoeken naar de kudde. We vroegen ons af hoeveel bezoekers er zullen komen 50? 100?

Om 14 uur komen de eerste bezoekers bij de boerderij. Vrijwilligster Lucia had zelf kerstkoekjes gebakken en dat smaakte best bij een kop koffie. Rond 14.30 uur begonnen de bezoekers met de speurtocht en een goed half uur later had de groep eindelijk de kudde gevonden. De kudde liep tussen de bosschages in de buurt van Schiedam.

"Ik ben meneer Kerst Man en hoe heet jij?"

Tussen de kudde liep een opgewonden standje, rood pak aan, met witte baard en een stomme muts op. Deze meneer had de kudde meegenomen en was de weg kwijtgeraakt, maar hij was ook figuurlijk de weg kwijt, wat een druktemaker!

Gelukkig waren er heel veel kinderen meegekomen, zij konden de netten open zetten en zij wisten de weg terug naar de boerderij. Alle kinderen hielpen mee: de wegen moesten afgezet worden voor het aankomend verkeer en de achterste schapen moesten aansluiten bij de kudde.

De kinderen sluiten het erf van de boerderij af.

Rond 16.00 uur was de kudde gelukkig weer op de boerderij. Er was warme chocolademelk en iedereen warmde zich aan het kampvuur. Herder Arie en ik kijken terug op een geslaagde middag, er waren tussen de 200 en 250 bezoekers, we hebben veel blije gezichten gezien en de kudde is weer terug!

Lekker warm!

Dank aan alle bezoekers en natuurlijk ook de vrijwilligers van Vockestaert. Ik wens je een fijne jaarwisseling.

P.S. Als je nog wilt weten wat de uitslag was van de speurtocht, vraag het via info@lexthoen.nl

Een vreemde kennis

Vrijdagavond bij de kerstborrel van Vockestaert sprak ik even de beheerder. Hij gaf aan dat ik het weekend niet met de kudde hoefde te lopen, want een Amerikaan, een kennis van hem, zou de kudde verplaatsen van Holy naar onze boerderij.

Zo vlak voor de kerstdagen vond ik dit eigenlijk wel best, want ik heb het druk zat. Een weekendje vrij kwam prima uit. De beheerder zelf zou het weekend weggaan, maar hij zou mijn telefoonnummer geven aan zijn kennis.

Ik maakte met iedereen een praatje, kreeg mijn kerstpakket en wilde vertrekken. Door de volle rumoerige zaal liep ik naar de gang en kwam de beheerder nog even tegen. “Wie is die kennis eigenlijk?” vroeg ik hem. “Kees Man,” zei hij vaag met een mond vol pinda’s. “Nooit van gehoord,” dacht ik, ik groette hem snel en ging naar huis met een kist vol natuurproducten uit onze mooie streek Midden-Delfland.

Zaterdagavond krijg ik een “appie” op mijn telefoon: “Herder, ben met kudde walking, I lost the way, kan you helpen? Batterij tel. bijna op, gr. Kerst”

Ik begreep er weinig van en appte terug: “Wie is Kerst?”
Binnen 5 minuten een reply: “I am friend of beheerder, I walk with kudde Vockestaert, heb toestemming, my name is Kerst”

Toen begon het mij te dagen... Die Amerikaan was natuurlijk verdwaald in onze polders. Ik belde hem direct. Tuuuut… tuuuut... “Yes, you’re talking with Kerst Man, met wie spreek…” Tuuuut... tuuuuut...

Verbinding verbroken. “Verdorie,” dacht ik, “zijn batterijen zijn natuurlijk op.” Zondagochtend vroeg ben ik direct met mijn hond Kita gaan zoeken in de polders... maar niets te zien! Geen kudde!

Wat een ramp! Ik heb toen gelijk de politie gebeld! “Meneer de herder, het zijn geen kinderen meer, het zijn volwassen dames, dus dat heeft momenteel bij ons geen prioriteit”
“Ja maar, ja maar…” stamelde ik… “Meneer, goedendag en succes met zoeken…” Tuuut... tuuut...

Ik zit nu met mijn handen in mijn haar, ik zie maar één uitweg en dat is om al mijn kennissen en lezers van dit blog in te schakelen om mee te helpen:

Kom tweede Kerstdag om 14.00 uur naar de boerderij aan de Woudweg 26, Schiedam. We gaan dan rond 14.30 uur op zoek naar die Amerikaan, die meneer Man, Kerst Man, ja, zo heet hij…. En daar is dan ook de kudde… En dan brengen we de kudde naar de boerderij!
We warmen ons daarna bij het kampvuur en eten soep, drinken glühwein of chocomel en enne, enne… en dan hebben we toch met z’n allen een fijne kerst!

Een kerstoproep van een wanhopige herder.