Kleine dingetjes

Het is een gewone dag, een dinsdag, mijn vaste dag bij de kudde. Dit keer geen groep, geen bezoekers, gewoon even lekker alleen met de kudde. We zien wel wat de dag brengt, er gebeurt altijd wel iets...
En ach, als er niets gebeurt, dan is is het ook goed. Ik loop met de kudde en mijn hond, meer heb ik die dag eigenlijk niet nodig. En... je leert ook hier in de natuur te genieten van de kleine gewone dingen.

Ik loop over de Woudweg richting de A4. Ter hoogte van boer Rodenburg wil ik linksaf slaan het wandelpad op. Ik leg mijn hond via een fluitsignaal voor de kudde op de Woudweg. Ik zie haar niet, ik loop namelijk achter de kudde om te kijken of alle lammetjes wel mee komen. De kleine donders hebben wel eens de neiging om in het water te vallen als ze van die gekke sprongetjes maken.

Aan de lichaamstaal van de schapen zie ik dat de hond inderdaad ergens voor de kudde op de weg ligt. De schapen stoppen, want ze willen niet naar de hond (wolf). Maar de druk van de kudde van achteren op de voorste schapen is groot. De voorste schapen worden min of meer gedwongen om verder te lopen... Naar voren gaat niet... Dan maar naar links denken de schapen, want daar is geen hond/wolf/blokkade...

Ik zie de 300 schapen, elkaar volgend, naar links gaan, het wandelpad op. Precies wat ik wilde. Als laatste verlaat ik de Woudweg en ik sla ook naar links en ik zie de hele kudde voor mij en dan? Het zijn de kleine gewone dingetjes die een dag mooi kunnen maken, die mij gelukkig maken.

Gewoon... Ik zie een jonge moeder met kinderwagen op het wandelpad.
Ze is overvallen door de kudde en is omringd door schapen. Ze staat stil, logisch want ze kan geen kant op. Ik zie dat ze foto's of een filmpje maakt van de wandelwagen en de schapen. Ik pak op mijn beurt ook mijn telefoon en maakt een foto van de jonge moeder met wandelwagen.
Daarna maak ik een kort filmpje, het enige geluid wat ik hoor is het mekkeren van de schapen. Ik volg langzaam de kudde en komt bij de jonge lachende moeder, ik groet haar en kijk even in de wandelwagen een babytje van 3 maanden, en ik zie een glimlach op zijn of haar snuitje... De schapengeluiden zorgen voor een rustgevend tafereel. Moeder glimlacht... babytje glimlacht en de herder... glimlacht....

Het zijn de kleine gewone dingetjes in het dagelijkse leven die een dag toch bijzonder kunnen maken.
Ik vervolg mijn weg en na verloop van tijd nemen we een pauze op een rustige verlaten plek. Ik klap mijn rugtas uit (is ook een krukje) en neem mijn rust. De schapen nemen de tijd om te herkauwen, de lammetjes doen een tukkie en ik? Ik mijmer... Ik zie de jonge moeder weer voor mij...
De glimlach...
Moeder... mijn gedachten gaan naar mijn Moeder...
Ook altijd een glimlach, onbewust kijk ik naar mijn handen... en ik denk aan het laatste uur dat mijn handen haar handen vasthielden...

Moeder,
Wat hebben jouw handen voor ons betekend?
Jouw handen hebben ons - gedragen
Jouw handen hebben ons - gevoed
Jouw handen hebben ons - gewassen
Jouw handen hebben ons - gekleed
Jouw handen hebben ons - beschermd
Jouw handen hebben ons - getroost
Jouw handen hebben ons - gestuurd
Jouw handen hebben ons …….losgelaten
Jouw handen hebben ook onze kinderen weer gedragen, gevoed, gewassen, gekleed, beschermd, getroost, gestuurd en ……. losgelaten.

Bij jouw laatste adem hielden jouw handen de handen vast van jouw twee jongens, jouw tweeling.
Nu, na zoveel jaar denk ik nog steeds aan haar, hier bij de schapen, ze zou het ook mooi gevonden hebben... mijn nieuw leven bij de schapen.

Gewoon... buiten zijn, de rust, de natuur van Midden-Delfland en... Genieten van de gewone kleine dingetjes die een dag bijzonder maken. Vandaag was ik gewoon buiten, er gebeurde eigenlijk niets...
Maar...
Gewoon-buiten...
Is... Buitengewoon!

Niet ik, maar... de herder

Half april 2015 mooi weer: weinig wind en een stralende zon.

Tientallen dagjesmensen zie ik dan, op de fiets, met skates, een kano, ook wel met een auto die ze dan even 10 min aan de kant zetten voor een snelle “selfie”, de hondenbezitters en de echte wandelaars. Dat zijn de mensen die alle tijd hebben en genieten van het “pure”: de natuur in al haar schoonheid, zij zijn de enige die echt geen haast hebben, zijn vaak nieuwsgierig en stellen vragen. Vaak sta ik dan langs een fietspad of voetpad en dan word ik vanzelf aangesproken.
Op zo’n dag heb ik vaak van die gesprekken 13 in een dozijn, leuk, gezellig en beleefd, maar meestal oppervlakkig. Het zijn de verhalen die ik 's avonds aan de dis met vrouw lief niet hoef te delen.

Maar vandaag heb ik een gesprek gehad met een man (laten we hem Oscar noemen) en het verhaal beklijft, het raakt mij.

Ik ben van het fietspad afgegaan en ik sta 50 meter verder in het open veld, met aan de zijkant een breed water. Er komt een man aangelopen en vanaf de waterkant neemt hij foto’s van de kudde over het water heen. Hij staat op 40 meter afstand. Na een minuut of tien komt hij langzaam mijn kant opgelopen. We groeten elkaar en hij zegt dat hij over het water een mooie foto heeft genomen waarin de weerspiegeling mooi tot zijn recht komt.

Geïnteresseerd vraag ik hem of ik dat even mag zien en hij laat de foto’s op zijn digitale camera zien. We komen in gesprek, maar het verloopt soms met stiltes… Oscar kijkt naar de schapen en soms naar de grond, met z’n armen over elkaar. In eerste instantie maakt hij voor mij een gesloten indruk.

Het gesprek gaat over schapen en op een gegeven moment vertel ik hem dat ik binnenkort met een grote groep naar het land van de schapen ga, Schotland!

Ik verzorg daar in de Highlands een wandelvakantie, ik kijk er naar uit. De lichaamstaal van Oscar verandert en hij begint zachtjes te vertellen: “Schotland, daar ben ik veel geweest, het is het lievelingsland van mij en mijn vrouw.”

Hij vertelt over enkele mooie plekken en steden in Schotland. Plotseling laat hij een grote tatoeage op zijn lichaam aan mij zien, Het eerste wat ik zie is de Schotse vlag: blauw met een wit kruis, dan een kasteel en twee namen en een datum.

“Leg eens uit?” vraag ik hem. En zijn ogen beginnen te twinkelen: “De Schotse vlag! Ons land! We zijn getrouwd op dit kasteel, dit zijn onze namen en natuurlijk de trouwdatum.” Ik ben een paar keer in Schotland geweest en heb verschillende kastelen gezien en vraag hem waar dat kasteel van hem dan staat. Hij vertelt nog wat over het kasteel en de huwelijksreis die daarop volgde in het hoge noorden van Schotland. Zo enthousiast en snel hij praat over deze periode zo abrupt stopt ons gesprek, er valt een stilte… “Vandaag niet aan het werk?” probeer ik nog… “Nee, dit is speciale dag, dan werk ik niet…” antwoordt Oscar.

“Oké.” zeg ik, om aan te tonen dat ik het begrijp maar mijzelf niet wil opdringen… Stilte….

Oscar: “Het is vandaag de sterfdag van mijn vrouw.”
Ik: “Joh, wat erg voor je...”

Stilte.

Ik: “Heb je vrienden, familie die jou vandaag kunnen ondersteunen?”
Oscar: “Ja, genoeg hoor, maar dit moet en wil ik alleen verwerken... In mijn eentje…”

Stilte…

Ik (zachtjes): “Is je vrouw plotseling overleden?”
Oscar naar de grond kijkend: “Nee… kanker.”

Stilte…

Ik: “Lang geleden?”
Oscar: “Vandaag, één jaar geleden!”

Hij neemt afscheid van mij en zegt nog: “Ik mail je die foto van de schapen met de spiegeling in het water nog wel”
Ik kijk hem na en roep nog: “Sterkte vandaag...”

Met zijn handen in de zakken loopt hij het land af richting fietspad, zijn gestalte wordt kleiner…
Mijn gedachten zijn bij hem, hij is alleen… en het verlies en verdriet verwerkt hij vandaag… alleen, zonder familie en vrienden…

En toch… toch heeft hij zijn verhaal verteld… Niet aan mij… Maar aan de herder………

Berusten

Het is 3 januari 2015 en voor mij de eerste dag in het nieuwe “schapenjaar”.
Net een paar graden boven nul, een gure wind en de regen geselen mijn gezicht, mijn handen zijn ijskoud. Mijn handschoenen zijn niet waterdicht en dat resulteert in een onaangenaam gevoel.
Ik zie geen sterveling buiten in de polder. Ja oké, een verdwaalde hondenbezitter: handen in zijn zakken, hoofd omlaag en boos kijkend naar zijn viervoeter, want het duurt natuurlijk veel te lang.

In de polders waar ik loop zijn geen bushokjes, geen viaducten, geen huizen of schuren om te schuilen, dus… “gelaten” neem ik het weer zoals het komt.

Ik mijmer wat, observeer de kudde en stel mijzelf de volgende vraag: “Hoe komt het nu dat wij zo vaak met het weer bezig zijn?” Elk uur horen we de weersverwachtingen op de radio, op de tv zenders worden de nieuwsuitzendingen afgesloten met “het weer” en Piet P. is hierdoor zelfs een bekende Nederlander geworden.

Tegenwoordig raadplegen we zelfs sites en apps over het weer. “Buienradar” is voor menigeen een begrip geworden. “Informatievoorziening” spreek ik mijzelf toe. Dat doe ik wel eens meer als er niemand in de polder is. In het begin dacht ik: misschien moet ik het er met mijn huisarts eens over hebben, dat in mijzelf praten. Maar ach, zolang schapen en hond het niet als storend ervaren, denk ik dat ik het maar zo laat.

Terug naar de buienradar: het is inmiddels méér dan informatievoorziening!!! Wij mensen zijn zover gezonken dat we 's ochtends na buienrader gezien te hebben, besluiten om 's avonds niet naar buiten te gaan want “Buienradar” zegt… Wij laten ons dus leiden/sturen door een app! Nogmaals, bloglezers…. Een “appje” bepaalt tegenwoordig voor veel mensen, wat we wel of niet gaan doen.

Ik kijk naar de kudde en zie geen enkele stress bij de dieren, ze staan met de kont in de harde wind, het plenst en het regenwater stroomt over de vette vacht naar de grond, de ondergrond is zompig en hun pootjes zakken vijf, zes centimeter in de bodem. En toch… wat een rust, geen stress, geen gezeur, ze grazen wat of herkauwen.
Natuurlijk heeft het weer invloed op dieren, maar bij schapen zie je altijd dat ze het weer gewoon accepteren. Ze “berusten” er in.

Vind ik wel een mooi woord “berusten”, daar zit het woord: RUST in. De kudde is RUSTig en blijft RUSTig. Waarom? Ze hebben geen andere keuze, het is nu eenmaal zo. En wij mensen? Wij hebben of maken altijd keuzes. Wij maken altijd vergelijkingen. We hebben pak weg tien dagen in het jaar “mooi” weer en verder is het altijd te koud, te nat, te heet of te veel wind, het is altijd wat.
Als we het weer accepteren zoals het komt en er in berusten, dan zou dat veel minder stress, geklaag en gemopper opleveren. Kijk maar naar de schapen.

Hond Kita kijkt mij aan en wil zeggen: “Hou eens op met dat gepraat in jezelf, zullen we nu een stukje gaan lopen?” En ja, het wordt weer eens tijd om de benen te strekken, ik geef mijn vriend een commando en zij regelt verder dat de kudde ook de benen, uuuhh, poten strekt en we gaan op pad.
Tot slot zeg ik nog tegen mijzelf: “Slecht weer bestaat niet, slechte kleding wel”. En ik neem me voor om toch eens te gaan kijken bij Bever of er waterdichte handschoenen bestaan.

Voor alle bloglezers en mijzelf wil ik het volgende toewensen:
Heel veel gezondheid voor het nieuwe jaar en… Voor wat betreft het weer in 2015, maar ook voor al die kleine onbelangrijke dingetjes als een kapotte printer, een vlek op je broek/jurk, een lekke band, de vuilnisbak vergeten buiten te zetten, een deukje in je auto, even geen bereik voor telefoon of iPad… doe en denk net als de schapen… berust er in.

foto: Jeannemieke Hectors