SFEERTJE!

Dat is de naam van de pagina in het Algemeen Dagblad waarin een artikel over lammetjesdag stond. En dat was precies de juiste term voor deze dag. Wat een sfeertje! Zoveel mensen die de regen en de modder trotseerden om naar lammetjesdag te komen. Wat was het spannend in de week voor Pasen.

Slechte weervoorspellingen, van kou tot heel veel regen. Elke dag keken we aan tegen die verwachte 90% kans op regen. Maar het drukte de stemming niet en iedereen ging er hard tegenaan om alles klaar en bereikbaar te maken.
En toen kwam die mooie vrijdag met een lekker zonnetje. Precies waar we op zaten te wachten, maar de weergoden vonden het nodig om er ook nog wat wolken tegenaan te gooien en ja waar wolken zijn is ook vaak regen!
Op 2e paasdag was het ’s ochtends vroeg het koud en kil in de polder. Bij het voeren van de schapen moest je door de modder en voelde de wind koud aan. Natuurlijk wisten we dat er veel mensen zouden komen, maar iets minder water en kou zou ons zeker helpen. Rond het middaguur klaarde het op en juist op het moment dat de eerste bezoekers op de boerderij kwamen werd het droog. Gedurende de dag heeft het nog wat gespetterd maar een kniesoor die daar op lette.

Wat een sfeertje!

Blije kindergezichten en lachende ouders. Dat is wat we in de stallen zagen.

De lammetjes werden geknuffeld en kregen alle aandacht.

Er werd geklauterd en in touwen gehangen. Er werd met pijl en boog geschoten en vele gezichten werden geschminkt. Hoe leuk was de boerenyoga en hoe enthousiast kunnen kinderen mee doen. Menig ouder stond trots te kijken. Wat werden er ook weer leuke houten schaapjes gemaakt. Vele mama’s en papa’s stapten met hun kinderen de kano’s in.

Er werd geknutseld en de marshmallows smaakten goed. Ook de herders waren blij met alle hulp van de kinderen om de schapen weer in het hok te krijgen. Er was heel veel talent en we zagen veel herders in spé. Wat een teamwork, zoveel jong talent en enthousiasme. Zelfs de schapen waren onder de indruk. Ook de honden kregen weer alle aandacht en konden er geen genoeg van krijgen. Al met al een geweldige sfeer.
Hoe leuk was het aan het eind van de dag om met de kinderen de schapen naar de nachtwei te brengen. Eigenwijze lammetjes die liever teruggingen naar hun vertrouwde plekje, maar door mama werden geroepen dat ze toch mee moesten de wei in. Het blijft een spektakel en iets om elk jaar weer naar uit te kijken.

Lammetjesdag was een dag waar we met plezier op terugkijken, waar we u dankbaar zijn voor uw aanwezigheid en waar we weer de basis hebben gelegd voor volgend jaar. Maar eerst de lente en de zomer, want dan zijn we weer frequent in de polder te vinden met de kudde. We komen u graag weer eens tegen als we met de schapen op pad zijn en hopen u zeker volgend jaar op lammetjesdag weer te zien.


Ben Determann, april 2018

We zijn er....

Het was hard werken de laatste weken. De lammetjes kwamen eraan en dat betekent veel werk verzetten om ervoor te zorgen dat alles op tijd klaar is en dat het lammeren allemaal goed gaat. Het team van Vockestaert heeft met de hulp van de stagiaires er weer alles aan gedaan om op de boerderij de kraamkamers en speelhokken voor de kudde op tijd gereed te krijgen. En dat is weer mooi gelukt. Er zijn weer veel lammetjes geboren en gelukkig ging dat in de meeste gevallen heel natuurlijk en zonder problemen. Maar soms moest er bij een bevalling ook geholpen worden.

Een geboorte blijft mooi om te zien. Vlak voor de geboorte zie je in de stal de moeder al wat onrustig rondlopen en zoekt ze de rust en ruimte om haar kroost op de wereld te zetten. De andere ooien voelen dat aan en nemen wat afstand, zodat er geen gedrang of stress ontstaat. De ooi gaat wat schrapen met haar hoeven over de grond, alsof ze een plek voor het lam aan het maken is en ze gaat onrustiger ademen. Ze draait wat rondjes en je ziet ze soms naar achteren kijken want daar voelt ze iets wat anders is.
En plots is het zover en zie je dat de ooi begint te persen. In de meeste gevallen gaat de bevalling goed en verloopt de geboorte vlekkeloos. Soms heb je een verkeerde ligging en is wat hulp noodzakelijk.

Zodra het lam geboren is worden de vliezen die om de neus en mond zitten verwijderd en wordt het lam bij de moeder gelegd. De pootjes worden wat naar achteren gelegd zodat de longetjes wat meer ruimte krijgen. De moeder zal het lam dan gaan schoonlikken en je ziet de band tussen moeder en kind ontstaan.

In veel gevallen krijgt een ooi meerdere lammetjes, soms een tweeling, drieling of soms zelfs een

vierling geboren

vierling. Maar omdat een ooi maar twee spenen heeft wordt het voor de moeder lastig om bij meerlingen voor alle lammetjes te zorgen. In die gevallen kunnen de lammetjes met de fles worden gevoed, we noemen ze dan paplammetjes. Je herkent ze snel, want ze zuigen op alles waarvan ze denken dat er melk in kan zitten.

Als de moeder en de lammetjes elkaar hebben leren kennen en ze tot rust zijn gekomen worden ze verplaatst naar een eigen hokje in een andere stal. Daar hebben ze de ruimte, kunnen ze elkaar goed leren kennen en kan de moeder gaan zorgen voor haar kroost.

Moeders krijgt dagelijks krachtvoer en de lammeren gaan gestaag drinken. Het is belangrijk is dat de schapen goed blijven eten en het team van Vockestaert is dan ook permanent bezig om ervoor te zorgen dat de voerbakken met hooi gevuld zijn en dat alle waterbakken vol zijn, want schapen kunnen veel drinken. Om verrassingen te voorkomen worden de schapen de hele dag in de gaten gehouden en wordt er gekeken naar eventueel afwijkend gedrag. De spenen worden gecontroleerd en er wordt gecontroleerd of de lammetjes genoeg drinken en daar waar nodig krijgen ze extra biest.

Na een aantal dagen samen in een apart hok te hebben doorgebracht en als bij de moeders de hoeven zijn bekapt en onderhouden worden de schapen en de lammetjes verplaatst naar de grote schuur.

Daar lopen alle nieuwe moeders met hun kroost kriskras door elkaar. Het is een gekrioel van jewelste. De lammetjes genieten van hun eerste vrijheid en willen alles leren kennen. Zelf kunnen rennen, lekker kunnen springen, moeders pesten en spelen met de andere lammetjes is wat ze doen tussen de momenten dat ze nog rusten.

Je ziet hier het kuddegevoel al ontstaan en als je de schuur inloopt zie je dat de schapen bij elkaar gaan staan. De moeders staan strak naar je te kijken om te zien wat je komt doen. Maar als ze merken dat je ze komt voeren of dat je het hooi komt opschudden ontspannen ze zich en de lammetjes voelen dat meteen. Voldoende rust is in deze periode nog belangrijk.

Met zoveel zwangere schapen en de wetenschap dat ze niet allemaal op hetzelfde moment gedekt zijn blijft het een hele cyclus om de alle zwangere ooien op deze manier te laten rouleren. De beheerder van de kudde is er zeer alert op dat het allemaal goed verloopt.

Er moet constant gekeken worden naar de verwachte geboortedata (een ooi is ongeveer 145 dagen zwanger). Daarnaast moet worden bijgehouden wat het geslacht van een lammetje is en wordt er gekeken welke lammeren je wilt gaan gebruiken voor het fokprogramma van de kudde en of alles gezond blijft.

Het is veel werk en het stopt zeker niet om 5 uur, nee, het gaat dag en nacht door. Maar het team van Vockestaert doet het met plezier.
Want als u en uw familie op Tweede Paasdag ons weer komt bezoeken, zijn wij (en uiteraard ook de schapen) weer blij en trots. Daarom zien wij u allemaal weer heel graag op 2 april op de boerderij want dan is het weer lammetjesdag!

Wij zijn er klaar voor. Tot dan!

Ben Determan

Maart 2018

Het is zover...!

Je wordt wakker en je kijkt eens om je heen. Je kent de plek waar je bent, want je bent hier eerder geweest. Het is een herrie om je heen maar het voelt veilig en vertrouwd. En ook al mis je de buitenlucht en de vrijheid, hier op de boerderij is het droog en behaaglijk. Dat moet ook, want binnenkort ga je hier bevallen. Misschien wel van je eerste kroost.

Binnenkort ben je moeder en dat is een pittige taak. De meeste gezichten ken je. Het is het team van Vockestaert. Je ziet ze met plezier hun werk doen. Ze zijn enthousiast en maken jullie geboorteplekken zo comfortabel mogelijk en zorgen dat alles goed op orde is. Je kunt op ze bouwen. Je loopt nog wat rond en je maakt je klaar om geschoren te worden. Niet iets waar je naar uitkijkt, want je moet dan even stilzitten en dat ligt niet in je aard.
Rondwandelen in de polder dat ligt je beter. Maar ja, dat scheren doen ze niet voor de lol. Het verlost je van je ouwe vacht en tijdens je bevalling heb je er geen last van. Je wordt wat onrustig en je voelt dat het niet lang meer gaat duren. Jouw kroost is klaar om geboren te worden en jij bent klaar om dadelijk samen in de wei te lopen.

Het is zover. Je hebt al veel lammetjes om je heen geboren zien worden. Je zondert je iets af en je wilt wat meer ruimte. Even een moment voor jezelf zonder geduw van anderen. Je ziet dat de vrijwilligers van Vockestaert in de buurt zijn en je geeft je over aan de bevalling. Plots is je kind daar. Ze ligt in het hooi en als je je omdraait ben je de trotse moeder van een gezond lammetje. Je likt haar schoon en geeft ze wat duwtjes is de goeie richting. Opstaan, hop, hop. Met trots zie je dat ze gaat staan en samen sta je zo hard mogelijk te blaten. Even de juiste toon en klank afspreken zodat je elkaar later in de kudde kunt vinden. Je bent onder de indruk dat je zo'n unieke band hebt samen.

Saampjes naar een plekje voor jullie samen. Even goed wennen aan elkaar. Een plekje waar je even samen kunt bijkomen en elkaar goed kunt leren kennen voor je de kudde in mag. Na een paar daagjes neem je je kroost mee naar een grotere groep en is het een krioel van jewelste, overal lammetjes. Gelukkig weet je dat je tegen die tijd weer samen lekker in de groene wei graast, want uiteindelijk ben je een hele trotse moeder en dat mag iedereen weten!

Je hoopt dan ook dat iedereen op Tweede Paasdag naar je dartelende kroost komt kijken, want dan is het weer lammetjesdag bij Vockestaert!

Ben Determann

Februari 2018

Johan het eigenwijze paplam

Nationale voorleesdagen St.Jozefschool Schiedam - 24 januari 2018

Johan is geboren op zaterdag 11 maart 2017. Vlak na zijn geboorte werd zijn moeder erg ziek en had ze geen melk meer voor hem en moest hij worden gevoerd met de fles. Zo’n lammetje noemen we dan een paplam.

Omdat we toen wel 8 paplammetjes tegelijk hadden zijn een paar mensen gevraagd om een of twee lammetjes mee naar huis te nemen en daar te verzorgen, dan moet je ze vooral in het begin wel 6 keer per dag de fles geven.

En zo kwam Johan bij Babet te wonen samen met nog 3 andere paplammetjes, heel gezellig, samen met haar moeder heeft Babet toen een paar weken voor hem gezorgd en zijn ze hele dikke vrienden geworden, best friends kun je wel zeggen.

Intussen was de moeder van Johan heel verdrietig want zij miste hem heel erg.

Na een paar weekjes was Johan genoeg gegroeid en mocht hij terug naar de boerderij zijn moeder en alle andere schaapjes.

Hij kreeg nog wel steeds de fles van de schapenboer en de herders en daar waren de andere lammetjes een beetjes jaloers op. Zij begonnen hem een beetje te plagen en riepen hem steeds: "Hé paplam is het al tijd voor je flesje?"

De moeder van Johan werd daar heel verdrietig van, maar ze dacht "Ik zeg niks anders gaan ze helemaal pesten en dat wil ik niet hoor."

Johan vond het ook niet zo leuk en dacht vaak terug aan de tijd bij Babet in de tuin, daar was het veel leuker.

Zijn moeder zag zijn verdrietige koppie en zei "Wees nou maar flink en doe goed je best dan word je straks misschien wel een heel slim schaap."

En dat deed Johan dus maar, hij lette goed op de herder en zijn hond. Steeds wanneer de herder op zijn fluitje blies kwam Johan als eerste aanlopen.

Op een dag werd hij geroepen door de leider van de kudde, het grote zwarte schaap met een bel om zijn nek, die zei tegen hem vandaag maar naast hem te komen lopen voorop bij de kudde en hij zei: "Ik ga vandaag eens kijken of we van jou ook een kuddeleider kunnen maken. Zou je dat willen?”

Nou dat wilde hij wel en vertelde het meteen aan zijn moeder.

De herder kwam en opende het hek van de wei, blies op zijn fluit en de hond rende supersnel om de kudde heen en alle schapen groot en klein liepen zo snel ze konden naar het hek en daar gingen ze de polder in.

De leider samen met Johan voorop. Wanneer de leider wilde dat de kudde goed moest opletten schudde hij met zijn kop en dan hoorde je de bel rinkelen en keken alle schapen in de kudde waarheen hij ging.

Het was een spannende dag. Toen ze weer terug kwamen bij de wei, was het bijna avond. Johan was wel een beetje moe van al het opletten. Hij had honger, want hij was helemaal vergeten om te eten, omdat hij de leider steeds had geholpen had. Hij zocht snel een stukje lekker gras langs de sloot en begon te eten.

Daarna ging hij lekker liggen bij zijn moeder en was al bijna in slaap toen de leider aan kwam lopen. Hij keek Johan aan zei "Dat heb je goed gedaan vandaag, vriend! Ik zou graag willen dat je mij voortaan blijft helpen. Ik zal jou alles leren om een goede leider van de kudde te worden. Wil je dat?"

"Ja, nou en of," zei Johan, "Mag ik dan wel een beetje grazen tijdens het leiden? Dat ben ik vandaag vergeten. Stom hè?"

De leider moest lachen en zei “Ik heb nog een goeie tip voor je. Ik hoorde van de herder dat hij ook een hulpje krijgt. Het is een meisje dat ook herder wil worden. Ze heet Babet. Ik zou proberen goeie vrienden met haar te worden. Jullie kunnen dan samen het vak leren, snap je?”

    

Het hartje van Johan maakt een sprongetje van blijdschap! Babet zijn best friend zou de nieuwe herderin worden en hij ging haar helpen!

De moeder van Johan heeft het grote zwarte schaap heel erg bedankt en zei dat ze erg trots op Johan was. Toen Babet en Johan dat hoorden moesten ze glimlachen en ze gaven elkaar een knipoog.

En zo is de vriendschap tussen Johan en Babet begonnen. Johan heeft nu ook een bel en hij leidt samen met het grote zwarte schaap de kudde.

Jan Besteman

Gastblog: Die mooie zondag in de herfst

Door de herfstdagen werd het overdag al aardig donker in de polder. Maar plots was er dat prachtige weekend waarbij de temperatuur steeg tot zomerse waarden.

Iedereen was blij zo ook de schapen. Eindelijk weer eens wat warmte op hun grijze wol. En als de zon schijnt gaan we allemaal naar buiten.

Iedereen was er ook, mensen op de fiets, wandelend, joggend, alleen of in groepjes. Onze belhamel had er zin en trok de dames mee de wandelpaden op, kom meiden, we gaan onder de mensen!

foto: Ben Determann

Genietend en maling hebbend aan de border collies die ze maar een gedoe vonden, liepen de dames onder genot van veel aandacht pronkend over de paden. Soms even stilstaan voor de foto of even een drafje inzetten om de video’s van de wandelaars wat meer karakter te geven. Soms lijken ze wel getraind door Joop van de Ende en kunnen ze zo het theater in. Ook wij genoten van de aandacht voor de kudde en mochten veel vragen over de schapen en over de honden beantwoorden. 

Wat is het toch een pracht als iedereen het zo met elkaar kan vinden. De zon is tussen mensen altijd een verbindende factor. Maar drukte kan ook betekenen dat we elkaar in de weg kunnen zitten en letterlijk op de weg.

Onze belhamel stopte halverwege één van de bruggen en nam de tijd om eens goed te kijken wat er zoal gebeurde aan de andere kant van het water. De dames hielden hem op de brug gezelschap en niemand kon oversteken.

foto: Ben Determann

Voor velen is een prachtig gezicht die turende schapen kijkend naar de weg die ze moeten volgen. Maar wat als je lekker aan het mountainbiken of fietsen bent, oef….. stomme schapen die de weg blokkeren! Irritant en juist op het moment dat jij er door wilt. Dan kijk je wat nors en straal je wat ongeduld uit.

Maar wat blijkt sterker, jouw onrust of de rustige blik van dames die een beetje herkauwend staan te kijken. Precies, je stress zakt weg en op zo’n mooi moment geniet je van de goede dingen die het leven te bieden heeft. Een rustiek stukje natuur uitgedragen door tientallen schapen. Wat mooi dat de schapen mensen weten te ontdooien zonder dat ze daar een cursus of opleiding voor gevolgd hebben. Zo authentiek en gewoon schaap zijn. 

De dames begrijpen het niet, maar wat is het leuk om complimenten te krijgen van die snelle mannen en vrouwen gebogen over hun stuur turend naar de weg voor hen. Gedreven door hun sportieve doelstellingen maar toch de rust weten te vinden die de kudde ze ongemerkt geeft. Bedankt fietsers en bike on….

foto: Jeannemieke Hectors

Ben Determann
Januari 2018

Verzorging

Een ooi en haar pasgeboren lam (of vaker: lammeren) staan altijd bij elkaar in een hokje. Dit doen we om de ooi en het lam aan elkaar te laten wennen. Ze leren elkaars geur en stemgeluid kennen.
Als we dat niet doen, is de kans groot dat de ooi het lam niet (meer) accepteert en dan gaat het lam dood. Dat willen we niet, dus we plaatsten ze enkele dagen bij elkaar. Dat heeft ook het voordeel dat we ze goed in de gaten kunnen houden.

Als het lam groter is, gaan moeder en kind naar een grotere stal, waar meer ooien en lammeren staan. Omdat ze aan elkaar gewend zijn, kunnen ze elkaar makkelijk terug vinden.

Voordat we de ooi naar de grotere stal brengen, worden eerst o.a. haar hoeven gekapt. Dan kan mooie plaatjes opleveren:

foto: JH

Toen ik deze foto maakte, zag het lam kans om op een wel heel makkelijke manier te drinken:

foto: JH

Nee, dit is niet gebruikelijk, maar wel leuk!

Jeannemieke Hectors

Mijn eerste keer met...

9 februari 2012: schaatsen op de Vlaardingse Vaart / foto JH

Februari 2012. Het is koud, bitterkoud, we konden zelfs schaatsen toen! Ik weet inmiddels dat de schapen van de kudde op de Adrianus Hoeve staan. Er zijn al aardig wat lammeren geboren. De schapen en lammtjes staan in de stallen en verschillende tenten. Na het barre winterweer is het eind februari eindelijk wat warmer.

Ik fiets door de polder en zie schapen staan. Zouden die ook bij de kudde horen? Nieuwsgierig stap ik af. Ik zie dat deze schapen ook een kleur op de kont hebben, zouden deze dan ook niet op de boerderij moeten staan? Als ik de beheerder zie, zal ik eens vragen hoe dat zit.

Al nadenkend loop ik rustig op de schapen af en hmmm... er is er een die gewoon blijft staan. Ik maak foto's en kom steeds dichterbij. Dat ene schaap loopt op me af en duwt haar kop tegen mijn benen aan.

O?

Ik kriebel wat op haar kop en ik krijg nog meer kopjes. Dat wil zeggen: daar lijkt het toch wel heel erg op! Het zijn geen kopstoten, het schaap dreigt niet, het lijkt er gewoon op dat het erg blij is om aandacht te krijgen? Da's ook raar.

Ik probeer een foto van dit rare schaap te maken, maar dat is lastig. Steeds komt ze naar me toe.

Maar uiteindelijk lukt het:

Hamel nummer 39 / foto JH

Later kwam ik er achter dat dit speciale schaap de hamel van de kudde was! En toen snapte ik ook waarom zij niet voor me weg liep. Misschien ken je het verhaal van herder Lex over nummer 39 nog? Het is de moeite waard om terug te lezen :-)

Jeannemieke Hectors