Gastblog: Die mooie zondag in de herfst

Door de herfstdagen werd het overdag al aardig donker in de polder. Maar plots was er dat prachtige weekend waarbij de temperatuur steeg tot zomerse waarden.

Iedereen was blij zo ook de schapen. Eindelijk weer eens wat warmte op hun grijze wol. En als de zon schijnt gaan we allemaal naar buiten.

Iedereen was er ook, mensen op de fiets, wandelend, joggend, alleen of in groepjes. Onze belhamel had er zin en trok de dames mee de wandelpaden op, kom meiden, we gaan onder de mensen!

foto: Ben Determann

Genietend en maling hebbend aan de border collies die ze maar een gedoe vonden, liepen de dames onder genot van veel aandacht pronkend over de paden. Soms even stilstaan voor de foto of even een drafje inzetten om de video’s van de wandelaars wat meer karakter te geven. Soms lijken ze wel getraind door Joop van de Ende en kunnen ze zo het theater in. Ook wij genoten van de aandacht voor de kudde en mochten veel vragen over de schapen en over de honden beantwoorden. 

Wat is het toch een pracht als iedereen het zo met elkaar kan vinden. De zon is tussen mensen altijd een verbindende factor. Maar drukte kan ook betekenen dat we elkaar in de weg kunnen zitten en letterlijk op de weg.

Onze belhamel stopte halverwege één van de bruggen en nam de tijd om eens goed te kijken wat er zoal gebeurde aan de andere kant van het water. De dames hielden hem op de brug gezelschap en niemand kon oversteken.

foto: Ben Determann

Voor velen is een prachtig gezicht die turende schapen kijkend naar de weg die ze moeten volgen. Maar wat als je lekker aan het mountainbiken of fietsen bent, oef….. stomme schapen die de weg blokkeren! Irritant en juist op het moment dat jij er door wilt. Dan kijk je wat nors en straal je wat ongeduld uit.

Maar wat blijkt sterker, jouw onrust of de rustige blik van dames die een beetje herkauwend staan te kijken. Precies, je stress zakt weg en op zo’n mooi moment geniet je van de goede dingen die het leven te bieden heeft. Een rustiek stukje natuur uitgedragen door tientallen schapen. Wat mooi dat de schapen mensen weten te ontdooien zonder dat ze daar een cursus of opleiding voor gevolgd hebben. Zo authentiek en gewoon schaap zijn. 

De dames begrijpen het niet, maar wat is het leuk om complimenten te krijgen van die snelle mannen en vrouwen gebogen over hun stuur turend naar de weg voor hen. Gedreven door hun sportieve doelstellingen maar toch de rust weten te vinden die de kudde ze ongemerkt geeft. Bedankt fietsers en bike on….

foto: Jeannemieke Hectors

Ben Determann
Januari 2018

Verzorging

Een ooi en haar pasgeboren lam (of vaker: lammeren) staan altijd bij elkaar in een hokje. Dit doen we om de ooi en het lam aan elkaar te laten wennen. Ze leren elkaars geur en stemgeluid kennen.
Als we dat niet doen, is de kans groot dat de ooi het lam niet (meer) accepteert en dan gaat het lam dood. Dat willen we niet, dus we plaatsten ze enkele dagen bij elkaar. Dat heeft ook het voordeel dat we ze goed in de gaten kunnen houden.

Als het lam groter is, gaan moeder en kind naar een grotere stal, waar meer ooien en lammeren staan. Omdat ze aan elkaar gewend zijn, kunnen ze elkaar makkelijk terug vinden.

Voordat we de ooi naar de grotere stal brengen, worden eerst o.a. haar hoeven gekapt. Dan kan mooie plaatjes opleveren:

foto: JH

Toen ik deze foto maakte, zag het lam kans om op een wel heel makkelijke manier te drinken:

foto: JH

Nee, dit is niet gebruikelijk, maar wel leuk!

Jeannemieke Hectors

Mijn eerste keer met...

9 februari 2012: schaatsen op de Vlaardingse Vaart / foto JH

Februari 2012. Het is koud, bitterkoud, we konden zelfs schaatsen toen! Ik weet inmiddels dat de schapen van de kudde op de Adrianus Hoeve staan. Er zijn al aardig wat lammeren geboren. De schapen en lammtjes staan in de stallen en verschillende tenten. Na het barre winterweer is het eind februari eindelijk wat warmer.

Ik fiets door de polder en zie schapen staan. Zouden die ook bij de kudde horen? Nieuwsgierig stap ik af. Ik zie dat deze schapen ook een kleur op de kont hebben, zouden deze dan ook niet op de boerderij moeten staan? Als ik de beheerder zie, zal ik eens vragen hoe dat zit.

Al nadenkend loop ik rustig op de schapen af en hmmm... er is er een die gewoon blijft staan. Ik maak foto's en kom steeds dichterbij. Dat ene schaap loopt op me af en duwt haar kop tegen mijn benen aan.

O?

Ik kriebel wat op haar kop en ik krijg nog meer kopjes. Dat wil zeggen: daar lijkt het toch wel heel erg op! Het zijn geen kopstoten, het schaap dreigt niet, het lijkt er gewoon op dat het erg blij is om aandacht te krijgen? Da's ook raar.

Ik probeer een foto van dit rare schaap te maken, maar dat is lastig. Steeds komt ze naar me toe.

Maar uiteindelijk lukt het:

Hamel nummer 39 / foto JH

Later kwam ik er achter dat dit speciale schaap de hamel van de kudde was! En toen snapte ik ook waarom zij niet voor me weg liep. Misschien ken je het verhaal van herder Lex over nummer 39 nog? Het is de moeite waard om terug te lezen :-)

Jeannemieke Hectors

Lang geleden...

Januari 2012

Fris en heel helder winterweer. Ik pak mijn camera en fiets richting Schiedam/ Vlaardingen. Ik fiets en fotografeer... Uitgestrekte polders, geknotte wilgen, hier en daar een spinnenweb.
Ik sta op een polderweg te fotograferen en zie uit mijn ooghoek een pick-up truck aankomen. Ik stap netjes de berm in, maar de bestuurder rijdt wel heel voorzichtig! Hij stopt.
Sta ik nog steeds in de weg? Doe ik iets wat hij vervelend vindt?

Hij spreekt me aan en vraagt of ik misschien zijn pasgeboren lammetjes wil zien of wil fotograferen. "Eh, ja, prima! Maar waar dan?" vraag ik. "Rij maar achter me aan."

En zo kom ik die middag voor de eerste keer op de Adrianushoeve waar de schapen van de Schaapskudde Vockestaert in de lammertijd staan. Nooit geweten dat daar een schaapskudde was!

De kennismaking met Aad (de beheerder) en de schapen van de Schaapskudde Vockestaert brachten mij op een idee. Over dat idee vertel ik een andere keer ;-)
Dit was een van mijn eerste foto's:

Tot snel!

Jeannemieke Hectors

De laatste...!

Beste bloglezers,

In 2014 heeft de Schaapskudde Vockestaert mij gevraagd om mijn ervaringen en belevenissen als schaapsherder op te schrijven en dat te willen delen met u via een blog.
Met plezier ben ik daar aan begonnen. Geen hoogstaand proza, maar gewoon vanuit mijn hart, wat houdt mij bezig? Wat raakt mij? En hoe mooi is het niet om schaapsherder te zijn.

Inmiddels heb ik mijn 100ste verhaal geschreven. Ik vind het een mooie mijlpaal om “een stap op de plaats te maken” en ik nodig bij deze de andere herders van Vockestaert uit om de schrijverspen van mij over te nemen. Ik blijf wel gewoon herder, dus de kans dat we elkaar tegen komen in de polder van Midden-Delfland is groot en misschien ontmoet ik u nog wel eens op één van de lezingen die in de regio geef (zie ook www.lexthoenbuiten).

Langs deze weg wil ik ook mijn dank uitspreken naar Jeannemieke Hectors. Zij heeft alle verhalen geredigeerd en veel blogverhalen zijn ondersteund met haar prachtige foto’s.
Misschien is het erg cru om zo te eindigen...

Oké, nog ééntje dan!

Een tientje

Het is zo’n “dag met een gouden randje” zou mijn moeder gezegd kunnen hebben. Mijn moeder kon in de laatste jaren van haar leven genieten van de gewone kleine dingen om haar heen, een kaartje, een bezoekje, een foto van een kleinkind, een telefoontje of samen een “bakkie” op een terrasje.

Het is dinsdag, een warme dag in mei 2017.
Een heerlijk zonnetje, fluitende vogels, kwakende eenden, een tevreden grazende kudde en mijn onafscheidelijke hond, altijd bij mij. “Wat wil een mens nog meer?” denk ik dan.

Ik heb een uurtje gewandeld en het is tijd voor een korte stop. Het is nog vroeg en dus rustig in de polder. Ik kijk om mij heen en ik zie niemand. Midden in het land zet ik mijn krukje neer, ga er opzitten en kijk genoegzaam over de ruggen van de schapen de polder in. “Dit is genieten” mijmer ik.

Ik pak uit mijn binnenzak mijn mondharmonica en ik “speel” de blues. Nou ja... spelen? Het is meer zuigen en blazen op dat ding, maar ik heb er schik in. Ik val er niemand mee lastig. De schapen grazen gewoon door en weten niet beter. Enkel de hond Spyk schudt af en toe haar kop.

Een man

Na enige tijd kijk ik om mij heen en ik zie op een afstand van circa 100 meter een man met een fiets in zijn hand naar de kudde kijken. Als groet steek ik mijn hand even op. Geen reactie van meneer... “Ach… de afstand is zeker te groot,” denk ik. Ik stop mijn blaasinstrument weer terug in mijn binnenzak van mijn jas en geef de hond een kort signaal ten teken dat het mooi is geweest, deze rust.

Ik klap mijn krukje in en ik ga op pad. Ik volg de kudde over het land en al snel lopen we op een voetpad. “Gek, dat de schapen meestal een voetpad kiezen in plaats van het weiland...” Na enkele minuten hoor ik achter mij: “Meneer… meneer…” Ik kijk om, het is de man met de fiets die zojuist nog naar de kudde keek op afstand. Ik draai mij om en kijk hem vragend aan. Hij zegt niets maar hij heeft een briefje van tien euro in zijn hand en geeft het mij.

Met stomheid geslagen mompel ik: “Maar, nee, meneer…. Waarom?” De fietser schudt zijn hoofd en zegt: “Zo mooi wat u doet met de kudde!” Hij draait zijn fiets om, stapt op en fietst weg. Een gesprek is niet meer mogelijk… Ik kijk hem na en vervolgens kijk ik naar het tientje in mijn hand….

Nu krijg ik wel meer een fooitje, maar dat is altijd als ik iets gedaan heb, een demo met de hond voor een groep bijvoorbeeld of als ik een lezing verzorg, maar nu? Nu doe ik “niets”, ik doe gewoon mijn werk, ik loop met een schaapskudde in de polder en die beesten moeten gewoon dat gras opvreten…. “Wat overkomt mij?” mijmer ik.

Bevoorrecht
En weer besef ik dat ik toch echt een bevoorrecht persoon ben die dit werk kan en mag doen. De dag verloopt rustig, in de middag hier en daar een praatje met passanten, een half uurtje extra trainingsopdrachten voor de hond Spyk en een lammetje dat van de brug in het water valt, ach… 

Enkele jaren geleden zou ik mij rot geschrokken hebben en nu? Nu pak ik mijn herdersstaf en trek het lammetje op de kant en mekkerend gaat ze geschrokken op zoek naar haar moeder.

De temperatuur is in de middag aardig opgelopen en van tijd tot tijd ben ik Spyk eventjes “kwijt”, want dan ligt ze in de sloot om af te koelen. Dat beessie heeft het zwaar met deze temperaturen. Aan het einde van de middag zet ik de kudde in de nachtwei. De accu sluit ik aan op de flexnetten en ik rijd met de auto huiswaarts, hond Spyk total loss op de bodem met zijn kop naast het gaspedaal. “Goed gewerkt, beessie,” zeg ik tegen haar. “Vanavond vrij…” In gedachte laat ik de dag nog eens langs komen en ik denk aan dat tientje… Heel bijzonder…

Thuis aan de avonddis vertel ik aan vrouwlief wat mij deze dag is overkomen. Zachtjes en enigszins geëmotioneerd vertel ik dat de fietser mij tien euro gaf… liefdevol kijk ik mijn vrouw aan.
Zij stopt met eten en kijkt mij ook aan en vraagt liefdevol maar dwingend:

“Zou je nou niet eens die broek met die scheur in de vuilnisbak gooien?”

Foto: Lex Thoen

Vriendschap

Je hebt vrienden en kennissen. Wanneer is iemand je vriend?
Een vriend is iemand die voor je klaar staat, die je helpt, waar jij je verhaal bij kwijt kunt, iemand die naar je luistert. Een vriend laat ook van tijd tot merken dat JIJ belangrijk bent, dat JIJ er mag zijn zoals je bent.
Dat geldt voor mensen. Niet echt voor dieren, toch? Of….?

Het is een rustige doordeweekse dag. Ik rij met mijn bus in de ochtend over de Zouteveensweg naar de kudde. De Zouteveensweg is een prachtige weg kronkelend door het polderlandschap van Midden-Delfland. Op het moment dat ik de Vroonweerse weg (een wandel-/fietspad) passeer, kijk ik heel snel even naar links.

Rood/wit paaltje
Ik zie een rood/wit paaltje in het midden van het fietspad staan. Ik rem en kijk over mijn schouder of dit inderdaad waar is. Nu zijn rood/witte paaltjes aan het begin van het fietspad een normaal beeld in de polder, maar dit keer niet. Zie het blogverhaal “de paarse krokodil” (over de weggehaalde rood/witte paaltjes aan het begin en aan het einde van het lange fietspad).

Ik parkeer mijn auto, haal mijn honden eruit en we gaan op verkenning. En ja hoor, een nieuw (oud?) paaltje in het midden van het fietspad. Zouden de ambtenaren mijn blogverhaal gelezen hebben? Of is dit puur toeval?
Ik loop het fietspad verder af want ik ben wel erg benieuwd of dat ene rood-witte paaltje halverwege er nog is. Ik zie niets meer staan. “Dan zal het wel naar beneden geklapt zijn,” denk ik. Ik ga op onderzoek uit!

Aangekomen bij de plaats waar dit nieuwe paaltje neergezet was, zie ik helemaal niets meer. Alleen een vers stuk asfalt op de plaats waar dat paaltje gestaan heeft. Glimlachend loop ik weer terug naar mijn auto. Zou het echt komen door mijn blogverhaal??
Mijn glimlach verandert in een boos fronsend hoofd, want “wat kost dit herstel allemaal wel niet? Duizenden euro’s? Allemaal weggegooid geld! Als men even nagedacht had… Belachelijk dat dit kan gebeuren en niemand die er iets van zegt, niemand die ter verantwoording geroepen wordt. Dit verkwanselde geld had men beter kunnen gebruiken. Bijvoorbeeld aan een donatie aan de schaapskudde, zodat de schapen weer een winter te eten hebben.”

Ik kan er niets aan veranderen, ik heb er geen grip op, op deze nutteloze verspilling van gemeenschapsgeld. Ik laat het nu maar achter me en ga met de honden de kudde ophalen.

Televisie
We, de honden en ik, hebben vervolgens een prachtige dag gehad. Er was weinig volk in de polder, maar dat is ook wel eens lekker. Meer aandacht voor de honden en ik heb wat extra met ze geoefend. Af en toe train ik nu met twee honden tegelijk. Kita met de gebruikelijke Engelse commando’s en Spyk begeleid ik  met commando’s in het Nederlands, zodat beide honden aan hun trekken komen. Oja, er kwam ook nog even een tv-ploeg langs voor een preview voor de lammetjesdag. Dit zou in de avond uitgezonden worden.

Aan het eind van de dag rijden we moe maar voldaan naar huis. De honden zijn schoon en droog gebleven en mogen ‘s avonds voor de gezelligheid de huiskamer in. De houtkachel is aan en de honden liggen uitgepierd voor de kachel. “Ik heb geen kind aan ze!”

Rond 22.00 uur zap ik even naar de regionale tv zender. En… ja hoor, ik zie de boerderij en boer Aad vertelt het verhaal van de lammetjes en alles wat erbij komt kijken. Beide honden horen het gemekker van de lammetjes en ze spitsen hun oren en kijken schuin omhoog naar de tv. Aan het einde van de uitzending zou ik zelf ook nog even in beeld komen om de lammetjesdag op 17 april (tweede Paasdag) aan te kondigen, want we hebben meer dan 250 lammetjes te laten zien.

Ik verschijn in beeld. Zodra ik begin te praten, schiet Spyk, mijn jongste hond, overeind en gaat zitten. Ze draait haar kop een beetje om mijn stem nog beter te horen. Na 3 zinnen loopt Spyk naar het tv-meubel. Ze zet haar voorpoten op het meubel en staat nu voor de tv. Ik stoot mijn vrouw zachtjes aan, die naast mij op de bank een boek leest. We kijken alle twee zonder iets te zeggen naar Spyk voor de tv.

De staart van Spyk gaat heen en weer van blijdschap. Aan het einde van de opname verhef ik mijn stem en enthousiast schreeuw ik de kijkers toe: “Allemaal komen Tweede Paasdag!” En op dat moment…….begint Spyk de tv te likken!

Kijk, dat is nu echte VRIENDSCHAP.

foto: Jeannemieke Hectors

De toekomst

Ik maak mij zorgen! Over Midden-Delfland. Wat brengt de toekomst? Blijft de koe in de wei? Blijft de schaapskudde van Vockestaert een gescheperde kudde (schaapskudde die met de herder en zijn hond door een gebied trekt)?

Als leek begeef ik mij nu op glad ijs, maar ik wil mijn gevoel toch delen met u. De steeds groter geworden boterberg en melkplas zorgden er voor dat in 1984 een melkquotum werd ingevoerd. Met allerlei beperkingen voor de boer tot gevolg (alleen al in Midden-Delfland liep het aantal van 200 boeren terug naar ca. 60 boeren). Op 1 april 2015 is het melkquotum weer afgeschaft. De melkprijs daalde. Vanuit Rusland en vooral uit China was er in deze tijd een grote vraag naar melk en melkproducten. De boer was nu vrij om meer koeien te houden en bouwde grotere stallen. Maar er is nu een ander probleem ontstaan: koeienpoep.

Vanuit Brussel waren er richtlijnen en sancties afgegeven voor het mestoverschot. De Nederlandse overheid moet hier gehoor aan geven en komt met het volgende idee: minder boeren betekent minder koeien en dat betekent weer minder poep. Probleem opgelost. De overheid gaat nu een subsidie geven aan de boer, als hij dit jaar nog stopt.
Maar dit is toch geen subsidie voor de boer? Dit is toch gewoon een oprotpremie? Grote onzekerheden dus voor de boeren!

En hoe zit het dan met de schaapskudde van Vockestaert? In 2017 is de kudde het hele jaar te zien in het mooie Midden-Delfland. Prachtig! En in 2018? Geen garantie, geen zekerheid. Ook schapen poepen, dus zijn ook wij afhankelijk van mestbeleid en van Brussel. Voor burgers is dit een ver van mijn bed show, of kunnen we toch iets doen?

Onderneem actie! Laat je horen… of nog beter, LAAT JE ZIEN! Beleef de gescheperde kudde.
Laat blijken dat u ook schapen en koeien in het landschap wilt zien.

Kom op Tweede Paasmiddag naar de Lammetjesdag van Vockestaert.

foto: Jeannemieke Hectors

Dit stuk werd eerder geplaatst in de Midden-Delfkrant.