De juiste beslissing? Deel twee

Je weet, ik heb twee border collies: Kita en haar dochter Spyk. Ik was net voor oud en nieuw in Frankrijk bij mijn vriend Christophe en zijn vrouw Isabelle. Ik wandelde met de honden in een bos, dat we niet kenden.
Het meest verschrikkelijke gebeurde: Spyk kwam niet terug. Of ze nu een spoor had gevonden, met iemand was mee gegaan of dat het meest verschrikkelijke was gebeurd... Feit was dat ik jagers had horen schieten en Spyk niet terug kwam. De dagen er op zochten we, floten we, riepen we... Geen Spyk.

We reisden door naar de Morvan met een zeer zwaar gemoed...

Starend in het haardvuur dwalen mijn gedachten af naar Spyk. Spyk mijn maatje, border collie met gebruiksaanwijzing. Dagenlang hebben we gezocht, maar we moesten dus vertrekken zonder haar...

Plotseling gaat dan mijn telefoon. Ik neem op en ik krijg een geëmotioneerde vrouwenstem te horen. Het is Isabelle, de vrouw van Christophe: “Lex, nous avons trouvé Spykie, elle est ici!!!”

Ik kan haar haast niet geloven, Spyk is gevonden!

Echt?

Ik vraag het haar nog een keer. Ik banjer heen en weer door de kamer en met horten en stoten hoor ik het hele verhaal aan.

Een mevrouw had in het grote bos een hondje gezien zonder baas en heeft toen besloten om het maar mee naar huis te nemen. Ze heeft het hondje vertroeteld en ze had het gevoel dat het hondje heel gelukkig was bij dit nieuwe baasje. Totdat ze een Animal Alert kreeg over een vermiste hond. Ze had toen maar besloten om Spyk toch maar bij Christophe en Isabelle te brengen.

De schoonvader van Christophe heeft op de terugweg naar de Morvan Spyk meegenomen en bij ons afgezet, maar voordat het zover was, mocht Spyk nog een nachtje bij de familie blijven. De Franse familie is helemaal gek op Spyk. Spyk is overladen met hondenkoekjes, Spyk mocht op de bank liggen en 's avonds mocht Spyk zelfs op het voeteneinde van het bed liggen! Dus... tja, een beetje verpest is Spyk nu wel.

Maar dat is allemaal niet zo belangrijk. Dat wordt wel “recht getrokken”! Het belangrijkste is dat ik Spykie weer bij mij heb. En de herders kunnen dan wel zeggen: “Doe weg joh, dat beest, daar heb je niets aan.” Nee, dat doe ik niet. Ik volg mijn hart, niet mijn verstand.

Ik heb de juiste beslissing genomen!