De juiste beslissing?

Spyk dus. Een bordercollie met tja, hoe zal ik het noemen? Gebruiksaanwijzing? Ze wil maar al te graag, ze wil ècht voor me werken. Ze is alleen gek op alles: grassprieten, vogels, muizen... Iedere andere herder zou haar "afschaffen". Ik niet. Ik heb me aangepast en het gaat supergoed.

Het vreemde grote bos
Vlak voor oud en nieuw liep ik met Spyk in een eindeloos bos ergens 40 km onder Parijs. Nee, niet in de Morvan, want dat is voor ons bekend. Spyk en ik waren in dit bos nog nooit geweest. Spyk rent door de bossen… Ik hoor in de verte geweer knallen… "Jagers" denk ik! Ik zie Spyk nergens... ik roep… ik fluit… ik roep nog een keer, ik fluit nu minuten lang... ik begin te SCHREEUWEN…“Spykie…. Spyyyyyyykie!!!”

Weg?
Ik zoek, fluit, schreeuw…. Een hele dag lang… “SPYK, KOM DAN! ... ETEN!!”
De volgende dag zie ik Spyk niet, de dag erop ook niet, na vijf dagen heb ik Spyk nog steeds niet gezien….
Het is de dag voor oud en nieuw. Ik ben in het huis van mijn Franse vriend Christophe, waar ik enkele dagen te gast bent. Zijn familieleden komen binnen met tassen en koffers. Zij zullen oud en nieuw bij Christophe vieren en blijven ook overnachten.

De stemming is uitbundig maar slaat om als men op de hoogte gebracht wordt over de vermissing van Spyk. Ik ken de familie goed, we hebben heel regelmatig contact. De familieleden leven met ons mee, want zij kennen Spyk ook goed.

Afscheid
Aan het eind van de middag nemen we bedrukt afscheid, want ik voel wel aan (en zo hebben we ook afgesproken) dat er nu geen plaats voor ons is. We stappen in de auto en gaan verder naar de Morvan, onze tweede vakantiebestemming.

Kita ligt aan de voeten van mijn vrouw. We hebben Spyk niet meer gevonden. We hebben de vermissing gemeld bij twee dierenartsen, de politie is op de hoogte, de boswachter en zelfs de burgemeester is ingeschakeld.
Christophe heeft posters gemaakt van Spyk en gaat deze morgen ophangen bij de diverse ingangen van het grote bos. Verder is er een app van Animal Alert/ vermissing huisdieren verstuurd. Wat hadden we nog meer kunnen doen? We spreken af dat Christophe elke dag de dierenartsen benadert en zodra hij nieuws heeft, zal hij ons bellen.

Morvan

Onze autorit duurt ruim drie uur. Het is een stille, lange, zware rit. Ieder in zijn/haar eigen gedachten. Aankomend in de Morvan worden we hartelijk ontvangen door onze zoon, schoondochter en… ons kleinkind. Dat zijn natuurlijk mooie momenten en er is afleiding, maar toch na het avondeten volg ik niet meer het familiegesprek.

Mijn gedachten dwalen af naar Spyk. Zal ik haar ooit nog eens zien? Wat is er gebeurd? De jagers? Dwaalt ze nog steeds door het bos? Of is ze door iemand meegenomen? Ze is wel een “allemansvriendje”...

Ik tuur in de vlammen van het houtvuur…

(wordt vervolgd...)