Op een oude fiets moet je het leren

Een gezegde dat veel gebruikt werd door mijn oma: een kind van zes jaar geef je niet direct een nieuwe fiets.

Spyck is inmiddels een jaar en ik wil nu regelmatig met haar trainen, want ze wordt straks de opvolgster van Kita. Het beste is om dan eerst met vijf schaapjes te beginnen op een klein veldje voordat ze echt met de grote kudde moet gaan werken.
Ik volg wat lesjes in Zoetermeer of ik rij naar de boerderij in Schiedam, maar ja dat is toch snel 50 km heen en terug en ik ben een hele ochtend kwijt. Ik zou dat wel een paar keer per week moeten doen, maar ja dat kost eigenlijk weer te veel tijd. Ik heb dus dichtbij een alternatief gezocht: de drie kippen in mijn achtertuin. De kippen vinden het prima om af en toe uit de ren te mogen en Spyck en Kita vinden het heerlijk om te werken. Mijn vrouw bekijkt dit gebeuren op een afstandje en vraagt glimlachend: "Waarom.......?"
"Oude fiets..." antwoord ik afwezig en ga door met de opleiding.

Nu wil het toeval dat een bevriende herder een extra stuk land zoekt voor zijn schapen. Mijn buurman, tuinder van beroep, heeft een stuk land achter zijn kassen dat braak ligt en hij heeft mij gevraagd of ik er niet een paar schapen op kan zetten. De bevriende herder blij, buurman de tuinder blij en ik blij want sinds enkele weken heb ik een trainingsveld vlak bij mijn huis, ideaal dus.

Het veldje ligt afgelegen, er woont enkel een ouder echtpaar aan het einde van laantje bij het schapenweitje. Het baasje is 86 jaar oud en elke dag verzorgt hij met passie zijn duizenden violen in een kasje. Gisteravond belt de oude baas en krijgt mijn vrouw aan de lijn. Nukkig doet hij kort zijn verhaal: "Ja, je man mot direct die zwarte klote kippu weghale want die kippu benne al mun viole aan ut op vrete."

Mijn vrouw, totaal overdonderd, denkt in een flits: "Wat moet manlief nu met onze kippen daarbij die schapen...?" Ze stamelde: "Wij hebben alleen rode kippen." "Niks mee te maken, die pleuris kippu motte weg."

Later op de avond krijg ik het hele verhaal van vrouwlief te horen, ik snap er ook niets van, want onze kippen zitten gewoon in het hok. De volgende dag ga ik op de fiets op onderzoek uit, gewapend met een groot schepnet en zo'n giga grote zak waar normaal zo'n kuub potgrond in zit. Ik wilde een jutte aardappelzak meenemen, maar die kon ik niet vinden. Met twee kwispelende honden naast mijn fiets rennend, komen we aan bij het schapenveldje.

Ja hoor, daar zie ik twee zwarte kippen lopen, geen idee van wie ze zijn. Nu is de ontstane situatie enigszins complex want naast de twee kippen en de zes schapen lopen er ook nog een stuk of tien nijlganzen op het land. Lieve beestjes hoor, maar die ganzen vreten al het gras op dat bestemd is voor de schapen.

Ik stuur eerst de hond de wei in om de ganzen te verjagen. Nu weet de hond niet wat er opgehaald moet worden of weggejaagd moet worden, dus ik gebuik lichaamstaal: duidelijk kijkend naar de ganzen weet de hond dat nu niet de schapen maar de ganzen eerst aan de beurt zijn.

Goed, de ganzen zijn weg en de schapen staan aan de andere kant van het veld en weten: "Ganzen weg, dan komt het hondje naar ons toe en gaan we een stukje lopen." Maar nee hoor, de schapen zien een herder met een visnet en een mega zak over zijn schouder over het land de andere kant op lopen richting de twee nieuwe bezoekers sinds een dag. Hond Spyck gaat links om, hond Kita maakt een halve cirkel naar rechts.
Schapen schudden hun kop, "Het moet niet gekker worden"

Ik loop rustig naar de kippen toe, maar jongens, jongens wat kunnen kippen rennen! Ik denk "Kita brengt ze rustig naar mij toe (zoals het thuis gaat) en de kippetjes lopen zo in mijn netje en klaar is Kees!

Maar deze kippen rennen alle kanten op! Keer op keer maak ik een snoekduik en na diverse pogingen heb ik dan eindelijk een kip in mijn net. Ik loop naar de stal en doe de kip in een grote emmer en zet deze op zijn kop in de stal. Snel op zoek naar de tweede kip, maar stom... Ik was Spycky vergeten en die was even voor zich zelf begonnen... Zij had de schapen opgehaald en die waren de stal in gerend...

Ik roep Spyck bij mij en de kippenjacht gaat verder, inmiddels zit ik door de duikvluchten aardig onder de modder maar als "oud-Vietnamstrijder" weet ik ook de tweede kip in mijn netje te krijgen en loop weer naar de stal om... maar... het is niet waar hè?

De schapen hebben de emmer in de stal omver gelopen en de emmer is leeg!!! "Donderju!" schreeuw ik boos. Gevolg: de honden gaan direct in de AF toestand. Enfin, nieuwe kip in de emmer, emmer op z'n kop en... de staldeur dicht! En weer op zoek naar kip nummer 1.

Na twintig minuten had ik dan uiteindelijk twee kippen in mijn zak, klaar....

Maar wat nu? Ik sluit de wei, zet beide honden aan een touwtje vast aan het hek en zeg: "Blijf!" Ik weet 't, het is eigenlijk overbodig, want ze zitten muurvast, maar dan weten de honden dat ik zo dadelijk weer terug kom.

Ik spring op mijn fiets met twee kippen in de mega zak. Schapen en honden blijven verbouwereerd achter. Ik ga bij alle huizen in de buurt vragen: "Bent u een paar kippen kwijt?" Niemand is zijn kippen kwijt, maar tot slot kom ik bij een pleeggezin, tenminste zo zie ik het.

Mevrouw heeft geen kippen, is ze ook niet kwijt, maar heeft wel een kippenhok. Ze was vroeger gek op kippen. "Maar ja, je weet hoe dat gaat, hè?" zegt ze. Dankbaar zet ik de kippen in het hok, neem afscheid van mevrouw en vraag haar nog wel of ze wel kippenkorrels heeft. Anders breng ik nog wat. "Komt goed!" zegt ze.

Nu snel terug naar de schapenwei, met de honden nog even kort gewerkt bij de schapen en daarna weer met de fiets naar huis, de honden nu sjokkend achter de fiets aan. Thuisgekomen springen beide honden nog even in sloot om af te koelen en gaan doodmoe en voldaan in de ren in het stro liggen. Voordat de jonge Spyck haar kop moe op haar poten legt, kijkt zij mij nog eventjes met haar trouwe ogen aan en ik zie haar denken:

"Was leuk baas, maar vandaag waren er wel heel veel oude fietsen!"