Kerstgedachte

Het is december en ik loop alleen in de polder, nou ja alleen? Ik loop natuurlijk met m’n kudde, 140 drachtige schapen en m’n maatje hond Kita. Het is zo’n dag dat er weinig gebeurt in de polder. Beetje miezerig, paar graden boven nul, weinig volk in de polder. Geen bezoekers, geen passanten….

Alle tijd om eens rustig om mij heen te kijken en de natuur in mij op te nemen. Ik zit doodstil op mijn krukje en kijk om mij heen. Ik zie een torenvalkje “biddend” in de lucht, twee meter voor mij zie ik een veldmuisje in het gras scharrelen. In de slootkant staat dit keer niet de blauwe reiger die veel te zien is in Midden-Delfland, maar het is de grote witte reiger, zijn eigenlijke naam is “zilverreiger”. De kleine witte (zilver)reiger” is af en toe ook te zien, maar vandaag houdt hij zich schuil.
Een van de mooiste vogels in dit gebied zweeft boven een verder gelegen geriefbosje. Het is de buizerd, een mooie roofvogel, niet door elke Midden-Delfandliefhebber geliefd, want de buizerd is en blijft, naast de vos, één van de natuurlijke vijanden van de weidevogel.
En ik zie natuurlijk honderden watervogels: waterhoentjes, diverse eenden- en ganzensoorten, de aalscholver met zijn wijd uitgeklapte vleugels zittend boven op een paalhek.

Tot slot kijk ik naar mijn hond Kita en de kudde. Vaak zie ik bij de kudde dingen gebeuren die overeen komen met de grote mensenwereld, de maatschappij waarin wij leven. Maar soms zie ik bij de kudde situaties waarbij ik denk: zouden wij mensen ook maar eens zo reageren als de hond of de kudde….

De kudde is gegroepeerd en wil het weideperceel verlaten, maar… op de dam heb ik Kita afgelegd. Snel pak ik mijn telefoon en ik maak een kort filmpje.
Kita is de natuurlijke barricade. De schapen hebben ontzag voor de hond en durven niet verder te gaan. Schapen zijn vluchtdieren. In de natuur zijn ze schichtig, bang. Ze zoeken nooit het gevaar op, maar proberen altijd een “uitweg” te vinden.

En dan de hond! De hond stamt af van de wolf, een meedogenloos roofdier. Het jachtinstinct zit nog steeds in de hond. Hond en schaap zijn dus elkaars tegenpolen, elkaars vijanden. En daar maakt de herder gebruik van. Herder stuurt hond naar achteren, zodat de schapen in paniek vluchten, weg van de hond, naar voren waar de herder staat! Zo werkt het spelletje.

Dit nu wetende, vraag ik u om naar het volgende filmpje te kijken, het duurt 1.40 min. en... er gebeurt bijna niets! Oersaai, maar juist dat er niets gebeurt is zo bijzonder. Kijk naar het filmpje van de twee vijanden!

Ik vind het heel bijzonder, ik hoop u ook.
Twee vijanden, tegenover elkaar, elkaar aftasten, zwart en wit, ander ras, andere taal, andere gewoontes… Schaap zoekt toenadering, argwanend… Hond accepteert, laat het gebeuren, wil liever rennen, misschien wel happen, maar krijgt geen commando van de herder, dus blijft ze roerloos liggen. Hond hoort enkel fluisterend… pssst…. (betekent: “kom hier”!) hond reageert en gaat weer “af”... schaap zoekt hond weer op voor toenadering.
Er is respect en beide dieren verdragen elkaar. Het zullen nooit vriendjes worden, daar zijn de verschillen te groot voor, maar… er is verdraagzaamheid.
Misschien toch een mooi voorbeeld voor de grote mensenwereld….

En daarom spreek ik nu, met de naderende Kerst de wens uit:
Hopelijk worden de korte lontjes wat minder kort, dat we elkaar, met alle verschillen en andere denkwijzen, andere gedachtes elkaar toch proberen te verdragen, te accepteren.
We hoeven geen vriendjes te worden, maar het wordt dan wel wat aangenamer in de grote mensenwereld.

Nogmaals namens Kita en de schapen: een vrolijke en fijne Kerst.