De natuur geeft je kracht

Ik zie de mistflarden over de weilanden, het is fris maar het belooft een mooie dag te worden, straks komt de zon op, ik loop sinds tijden vandaag zonder groep. Ik loop alleen, tijd om te genieten en de vele mooie momenten hier in de polder wil ik delen met u, maar soms, als ik zo’n hele dag alleen ben, gebeuren er dingen die mij aan het denken zetten... Denken? Nee, het is piekeren.

Zondag dronk ik een kop koffie op een terras en de naam van een oude bekende valt. In mijn pubertijd was hij mijn trainer, een gezonde man, inmiddels in de zeventig, altijd buiten, altijd in de natuur en een grote liefde voor het hardlopen.

Afgelopen week heeft hij, geheel onverwacht, te horen gekregen: “U heeft kanker.”

Het is 45 jaar geleden, ik kan het mij nog herinneren. Ik was 16 jaar en ik reed sinds enkele weken op een Puch (brommer).
Toen al was ik gegrepen door het lopen van langere afstanden. Ik ging langs bij mijn atletiektrainer. Hij was ruim 10 jaar ouder, reed geen auto, deed alles op de fiets, of… sprong bij mij achter op de brommer. We reden dan naar de duinen bij Kijkduin en we zwoegden door het mulle zand, duin op, duin af. Na 1,5 uur liepen we terug naar de brommer, ik was bekaf en zei tegen hem: “Ik kan geen pap meer zeggen, het was slopend.”

Trainer keek mij aan en zei enkel: “De natuur geef je kracht” en hij lachte. Toen begreep ik hem nog niet, want ik voelde alleen maar mijn zere poten... Er zat geen enkele kracht meer in dat onderstel en ik was blij dat ik op mijn Puch kon gaan zitten.

Jaren later verscheen hij op mijn bruiloft, ach hoe gaat dat op zo’n receptie: plantje hier, plantje daar, een oranje broodblik van Brabantia, een kaasschaaf en nog meer van die “waardevolle” ongein. Maar Trainer kwam niet met een plantje, hij gaf mij een pak melk en zei: “Lex, gefeliciteerd en dat je maar heel gezond mag leven!” Ik dronk geen koffie en geen alcohol en dronk dus op feestjes etc. gewoon een glas melk. Het was in de flowerpower tijd, lange haren, bontjas en laarzen met franjes…

Terugkijkend zie ik veel overeenkomsten/ raakvlakken met Trainer: eigengereid, eigenzinnig, vaak een duidelijke visie, de liefde voor het hardlopen en… voor de natuur, het buiten zijn.

De jaren gingen voorbij en ieder ging zijn eigen (loop)weg.

Ook in Midden Delfland hebben we in de loop der jaren vele kilometers gelopen, de jaarlijkse Kadeloop in Schipluiden stond altijd op ons lijstje, een mooie loop in de natuur. Maar het mooiste blijven de gedachtes aan de vele marathons die we gelopen hebben. Ik pieker verder… Het laat mij niet los.

Marathons… Trainer… Kanker… En nu?

Binnenkort zal ik hem uitnodigen om een dag mee te lopen met de kudde. Geen demonstraties, geen entertainment...
Misschien wordt er dan wat gepraat, misschien worden er oude herinneringen opgehaald… De marathons, de Puch, het pak melk… Misschien praten we over het heden, de onzekerheid, de behandelingen, “het traject”…

En over de toekomst…?

Maar het kan ook heel goed zijn dat er niet gesproken wordt... In stilte kijken we over de weilanden, richting het Westland, naar de Vlaardingse Vaart, waar onze “wedstrijdkilometers” liggen.
Kijkend over de schapenruggen, zal de gure wind ons aangezicht geselen, onze voeten worden ijskoud, staand in het koude natte veen. De kraag van onze jas is opgestoken en met de handen diep in de zakken nemen we in stilte de natuur in ons op, turend naar de einder.

“De natuur die ons altijd kracht heeft gegeven…”

De geur van de schapen, de stilte, het uitzicht op dit o zo mooie Midden-Delfland zullen Trainer hopelijk rust geven, maar ik hoop ook dat de natuur, juist nu, hem de kracht geeft om de langste marathon van zijn leven aan te vallen/ te verwerken.

Trainer, pak die kracht! Overwin óók deze marathon! De marathon met de naam... kanker...

foto: Jeannemieke Hectors